“Kun je de keuken opmeten waar
de krijtbordfolie op moet?”, vraagt mijn man via Whatsapp.
“Oh ja, leuk!”, app ik terug, pak
de meetlint uit de la en meet drie keer. Zo doet een perfectionist dat: één
keer meten gevolgd door twijfel. Nog een keer meten, op hetzelfde uitkomen en
toch denken dat het niet goed is. Daarom een laatste keer meten, want drie keer
hetzelfde getal moet zeker kloppen. Ik pak vervolgens mijn smartphone om te appen, maar
vraag me af of ik nou eerst de hoogte of de breedte noem?
Het maakt natuurlijk niet uit,
want meneer de folieleverancier snapt natuurlijk direct dat 64,9 X 89,9
centimeter breedte X hoogte is. Ons aanrecht is echt niet 64,9 centimeter hoog.
Meneer zou bij die hoogte de gootsteen aan kunnen zien voor voeten bad.
Uiteraard stapte hij na zijn werkdag het huis in met een stuk
krijtbordfolie onder zijn arm en wandelde direct door naar de keuken met alle
benodigde materialen om de folie op te plakken aan de zijkant van ons
keukenblok. Ineens was die zijde zwart gekleurd. Even wennen, maar het doel meer
dan waard.
Dit krijtbordfolie is het gevolg van een bezoek aan vrienden. Tijdens de
lunch had ik uitzicht op hun planner in de vorm van een krijtbord.
“Wat een geweldig leuke
family-planner,” merkte ik op.
“Dat is ontstaan toen mama
meer ging werken,” vertelde de dochter des huizes. “Ze is daardoor wat meer
afwezig en vergeet vaak wanneer we wel of niet thuis zijn. Met dit bord is dat probleem in één klap opgelost. Nu is duidelijk wie thuis eet en
slaapt of wie niet thuis is en waar we uithangen.”
“Als Celine dit ziet, wil zij dit ook, let maar op.”
Celine schoof een paar uur later aan en reageerde uitgelaten bij het
zien van deze planner.
“Dat is iets voor ons, mama.
Dan hoeven wij niet meer tig keer te herhalen hoe onze agenda gevuld is. Na één
keer opschrijven kan je tig keer kijken hoe het zit.” Werd ik even ontmaskerd
zeg!
“Tja, blijkbaar is het overal
hetzelfde.”
Vooral als Benjamin het invult zou het mij enorm helpen. Ik weet zelden waar
ik aan toe ben wat hem aangaat. Als hij het al heeft genoemd, weet ik het niet
te onthouden. Herinner ik het me wel, gaat het evengoed weer niet door of weet hij
zelf amper wat hij plant. Een voorbeeldje:
“Ik ben naar school! Doei!”
“Hoe
laat ben je uit?”
“Weet ik niet.”
“Hoezo niet? Ik weet het graag.”
“Ik weet het gewoon niet. Is het
belangrijk dan?”
“Behoorlijk, want dan kan ik bepalen
wanneer ik de politie bel als jij onzichtbaar blijft.” Hij kijkt me aan alsof
dat onmogelijk is.
Waar we dit pubergedrag vast terug gaan zien is in de serie OOGAPPELS, een
nieuwe serie die draait om gezinnen met puberkinderen. Wij zijn eigenlijk wel
zo goed als uit die periode. We lieten de luiers al achter ons, gevolgd door de
kinderfeestjes, hoeraaa!!! Nog even en de pubers zijn de deur uit.
Toch blijft de serie een drama
van herkenning. Voortdurende discussies en constant verlegde grenzen kennen we.
Net als de vraag of het brood dat ik elke ochtend met liefde maakte niet werd verwisseld
door ongezonde hap uit de schoolkantine.
Sommige zaken in die serie herkennen
we juist absoluut niet. Zo is daar een echtpaar dat elkaar ergens onderweg
verloren heeft. Hun leven samen lijkt vooral volgepland en langs elkaar heen te
lopen. Zelfs een romantisch avondje mist alle spontaniteit. Madam appt ineens midden
op de dag haar man en zegt dat zij die avond om 22.30 uur hun eigen privé
feestje in bed moeten bouwen. Dan maakt ze er tijd voor als moeten ze een
verplicht nummertje afdraaien, want dat doen getrouwde stellen nou eenmaal.
Ik was geschokt. Doen mensen
dit, seksen plannen? Het idee! Zouden wij nooit doen.
Snel terug naar ons krijtbord. Zodra Celine het zag tekende ze er de weekindeling
op en noteerde haar afspraken. Ze genoot er van. Benjamin keek er naar en heeft
er nog geen woord op gezet en ik besluit alleen de afspraken die in de avond
vallen er op te schrijven. Wat ik overdag doe is mijn zaak.
Toen Celine op één oor lag,
bekeek Marcel het bord:
“Celine heeft een drukke week
met rijles, proefexamen, Bruna, stage en Alphen DC.”
“Ze heeft het in ieder geval
begrepen, ik weet wanneer ze wel of niet thuis is. Woensdag kunnen we gezellig
samen lunchen.”
Zes dagen later ontdekte Celine een verkeerd genoteerd tijdstip
en stond op het punt de tijd aan te passen. Ik pakte mijn telefoon erbij en
besloot even de camera te openen. Hier komt een onvergetelijk momentje, kijk
zelf maar…
