zondag 26 augustus 2018

Drone


Benjamin wil er één, een drone.
   Hij wil wel meer! Gelukkig zijn wensen, dromen en hopen toegestaan. Ervoor werken is zelfs beter en dat doet die jongen. Met een paps die een reclamebedrijf runt, ligt werk op de loer en zo begint de loopbaan van mijn zoon. Met elk klusje groeit zijn vermogentje en komt de drone langzaam, heel langzaam dichterbij.

Het herinnert me aan een ander afstandbestuurbaar vliegmachientje in La France. Die hing boven zee en kwam ook langzaam dichterbij.
   Marcel en ik wandelden van onze camping aan de rand van Collioure naar Le Racou (voor wie plaatselijk wil weten waar we vertoefden, zoek gerust die locaties op in Maps dan schrijf ik ondertussen verder).

Het was tegen zonsondergang wat onze tocht alleen maar mooier, romantischer en indrukwekkender maakt. Helaas niet koeler (het bleef ’s nachts rond 30°C. Zo zweten, nacht in, nacht uit, is slecht voor je nachtrust).
   We liepen vergezeld door de laatste zonnestralen over rotsen hoog boven zee en daalden af naar verschillende stranden. Tot ineens out of the air een paar rode ogen ons aanstaarden. Het was heel intens en vreemd, omdat we niet in de donkerdere lucht de drone erin herkenden. Voor een nanoseconde geloofde ik dat het een alien was.

Manlief weet meer van dit soort hebbedingen en wist me te vertellen dat dit een behoorlijk dure drone moest zijn, want hij hing ijzig stil ondanks behoorlijk harde wind. Ja, echt, terwijl we zo keken zag ik dat de flinke windstoten wat haren van Marcels hoofd stal. Het lef! Ik zei verder niets maar hielp zoeken naar de bestuurder van het vliegdingetje.
   Hoewel we hoog boven de zee uit torenden en neerkeken op het strand herkenden we niemand met een bedieningspaneel in zijn hand.

Of ik die drone met die fel rode oogjes en zijn indringende look als inbreuk op mijn privacy zie? Nee! Ik liep buiten in de Franse openbare ruimte. Ik liep niet in mijn nakie met niks te verbergen. Ik kon net zo goed in het centrum van ons dorp lopen.
   Zonder schaamte stond ik met armen wijd en riep:
   ‘Kijk hier ben ik!’
   Vloog de drone ineens weg; hij verstond me natuurlijk niet.

Terug op de camping liepen mijn lief en ik naar het sanitairgebouw om te douchen.
   Dat blijft een ding waarmee ik bij kamperen het meest moeite heb, het gemis van mijn eigen poepdoos en douche! Echter met mijn campingsmetvrees en toiletschoonmaakdoekjes onder de arm en doucheslippers aan, voelde ik me bijna zo thuis, dat ik het haast op een zingen zette.

Ook de louvredeuren waarachter we douchten doen me niets meer. Je kent ze wel, het zijn van die deuren die bestaan uit scheve latjes die elkaar half overlappen en een kleine opening open laten. Ik dacht de eerste keer: no way dat ik daar ooit ga douchen! Iedereen kan me zien staan. Vergeet het maar!
   Het tegendeel bleek waar. Tenzij je op de grond gaat liggen spieken, kan je niet binnenkijken in het douchehokje. Stel dat iemand zou gaan liggen om te loeren dan blijven er twee keuzes:
   Eén: je gooit een emmer (moet je dus meenemen) water door de schrootjes over die mafketel. Lijkt me geweldig om te doen.
   Twee: je slaat een handdoek om, opent de deur, pakt de gluurder bij zijn oren, sleept hem naar de receptie en doet woest melding van pieppraktijken.

Maar wat is dat? Dacht ik privacy te hebben, werd ik ongegeneerd vanuit de hoogte begluurd door een drone met twee lichtjes die in mijn richting stonden. Het ding hing vlak onder het plafond en had net als die boven zee een knik in elk van zijn vier pootjes.

De brutaliteit om zo belachelijk opvallend en ongegeneerd in de lucht te hangen maakte me furieus. Soms bewoog het wat naar links, dan weer naar rechts. Ik wachtte tot het zo dichtbij naderde dat ik ‘m uit de lucht kapot kon meppen. Het wachten bleef onbeloond.

De volgende avond was hij daar weer. Mooi niet dat ik ging douchen! Ik bedacht een nieuw plan, thuis ondenkbaar, maar in de vakantie mag meer: ik duik wel in het zwembad, elke ochtend na het ontbijt, bikini aan en PLONS! Schoon genoeg! Marcel mag thuis mijn rug wel weer wassen.

Geloof me, ik vind het zwembad absoluut geen goede vervanging van de douche, maar alles beter dan die drone. Zolang meneer de bestuurder onvindbaar was, kon de receptie niets doen.
   Ik verkoos zelfs de gevaren van het zwembad, want als lummel (weet je nog vorige week?) moest ik een flink knietje tegen mijn bovenbeen, een harde elleboogstoot in mijn ooghoek en een stevige voet in mijn buik overleven. Vul dat aan met de frustratie van lummel tot in lengte van vakantie. Allemaal voor of door één drone.
   Zei ik al een incognito drone?

(Photo made by: Instagramfriend Boubapoo - Caroline Pautim 
Added red eyes by Typisch Irene)