Galajurk

Nooit gedacht dat het me niet zou lukken ons kind-aan-huis in een jurk te hijsen.

    Ze was een poosje geleden gezellig op bezoek. Denk er om, verwar haar niet met onze reservedochter. Dit gaat over kind-aan-huis. Na haar komt 2.0, die we eigenlijk al te lang missen. Misschien na plaatsing van deze blog verandert dat snel.

Kind-aan-huis is een speciale griet die we sinds haar mini-she tijd kennen. Benjamin en zij zaten de hele basisschooltijd bij elkaar in de klas. Acht jaar lang zoveel beleefd; hutten bouwen, kikkers vangen, films kijken en watergevechten. De vrolijkerd was altijd welkom.

    Nu kwam ze gezellig mee eten, omdat ze alleen thuis was. Tof hè, werden we zomaar haar back-up, iets met een goede buur om de hoek.

Als toetje na de maaltijd bespraken we haar gala, volgend jaar. Wij zien haar al schitteren in een chique-de-friemel-jurk, wat zij op voorhand weigert in alle kleuren en lengtes. Ze heeft nooit in ons of in haar eigen bijzijn een jurk gedragen.

    Bestaat het dat meiden geen jurk dragen? Het is werkelijk onbegrijpelijk voor madam jurk herself! Ik vind jurken heerlijk vrouwelijk. Kan er niet genoeg hebben. Wat anderen met schoenen hebben, wil ik met jurken.

Marcel houdt van zijn vrouw in jurk. Daartegenover gelooft hij dat het niet dragen van een jurk één voordeel heeft:

    ‘Dan krijg je geen blaasontstekingen, want de wind die steeds onder je rok waait, dat kan nooit gezond zijn.’

    ‘Schatje, heb ik ooit blaasontstekingen? Het is juist heerlijk luchtig.’

    ‘Ik zal het nooit weten, want aan mijn lijf geen jurk,’ klinkt Mirjam alsof ze elk moment over moet geven bij het idee. Mirjam, zo heet ons kind-aan-huis. Ik mocht haar naam prijsgegeven.

    ‘Ik zou zo graag zien hoe het je staat! Volgens mij vallen alle jongens op het gala als rotsblokken voor jou.’

    ‘Alsof ik daar op zit te wachten.’

Zalige nuchterheid hier op de bank. En misschien ziet ze het goed: jongens zijn gedoe! Ik wil vooral even duidelijk maken dat ik hou van Mirjam. Ze is zo enorm zichzelf en laat zich nergens toe forcen.

Wat jij en zij niet wisten is dat in Benjamins kast een jurk hangt. Die heb ik daar opgehangen. Een prachtig strapless helder groen jurkje. Een modelletje mam-jij-bent-daar-te-oud-voor en zelfs te dik.

    Het is Senna’s jurk, je weet wel, Benjamins liefje. Je dacht toch niet van Benjamin? Het zal hem vast enig staan, vooral met wat extra vulling op één (eigenlijk twee bepaalde plekken) en een strikje in zijn haar.

Zo vader zo zoon dus. Manlief droeg een aantal jaar geleden een jurk. Wij speelden een toneelstuk: DE PRINSES MET DE SMARTPHONE. Ik was uiteraard de beeldschone prinses en geloofde niet dat hij de prins was die mij de weg kon wijzen. Om toch mijn hart sneller te laten kloppen nam hij verschillende gedaantes aan. Eerst die van Darth Vader, vervolgens ontmoette ik Zorro, daarna stoof hij als ridder op een stokpaard de trap op en eindigde als goede fee. Daar geloofde ik in.

    Hij droeg mijn favoriete jurk, die bij mij ruim over de knieën valt, maar bij hem ruim boven de knotsknieën blijft steken. Zo werden zijn spillebeentjes extra geaccentueerd. Qua borstomvang klopte het aardig met mij, ik heb ook amper iets.

    Het stond hem enig en wij perplex. Hij was mijn Fee met Google Maps.

Vanuit die ervaring vertelde Marcel aan Mirjam dat een jurk dragen heel raar is. Mirjam beaamt het volmondig. Tijd dat we iemand in een jurk hijsen

    ‘Benjamin, mag ik die jurk uit jouw kast pakken?’

    ‘Welke jurk?’

    ‘Die van Senna. Volgens mij wilden jullie er een fotosessie mee maken.’

    ‘Nee, mam!’

    ‘Wat? Wilde Senna dan foto’s maken van jou in dat jurkje?’

Niet veel later, hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet meer, liep Mirjam achter me de masterbedroom in met twee jurkjes over haar arm. Ze stond op het punt één ervan te passen. Tot Benjamin me ineens afleidde en zij onverwacht snel de jurken op bed smeet, stilletjes naar beneden sprintte en naast Marcel onder de veranda plaatsnam.

    ‘Bedankt Benjamin!’

Al snel kroop ik beteuterd tussen hen in.

    ‘Ik vraag me werkelijk af waarom ik hier eigenlijk kwam,’ verzuchtte Mirjam.

    ‘Je kwam gezellig eten. Anders was je zo alleenig thuis.’

    ‘Oh ja, dit was misschien voor het laatst!’

    ‘Je weet toch wel dat je op eigen risico ons huis betreedt? Heb je het bordje niet gezien?’

    ’Welk bordje? Ik kwam achterom.’

    ‘Kom, je moet echt even zien wat aan onze voordeur hangt.’

Conclusie: het wordt makkelijker om de toekomstige echtgenoot van Mirjam in een trouwjurk te krijgen dan Mirjam zelf. Maar hopelijk komt ze voor die tijd showen wat ze op haar gala draagt.