AFSCHEID NEMEN
BESTAAT NIET! Zo zingt Marco Borsato uit opgeblazen borst in het gelijknamige
lied. Boy, heeft hij gelijk! Zolang
iets in mijn hart zit, hoef ik er geen afscheid van te nemen. Dierbaar als het
is, blijft het veilig waar het zit. Het heeft alles te maken met toegevoegde
emotionele waarde.
Emotionele waarde en
ik zijn een typisch stel. Marcel zal zeggen: een onmogelijk stel. Hij heeft te
dealen met mij en de waarde die ik aan alles geef. Waar hij vooral aan mij
emotionele, sociale en fysieke waarde hecht, plak ik op alles de sticker ONVERVANGBAAR.
Vooral op de knutsels, liefdesbriefjes, tekeningen en spulletje die onze
kinderen maakten. Die waar VOOR MAMA op staat zijn het waardevolst.
Ieder stukje denderde knetterhard mijn hart
in, BAM! Weggooien verliest alle waarde.
Om te beseffen dat
ik dit ook met mensen heb. Soms bump
ik into iemand (een heerlijke
uitdrukking, omdat ik er duidelijke bumpbeelden
bij heb); een onverwachte ontmoeting, soms letterlijk door te botsen om
vervolgens met een sorry, een verlegen glimlach of zelfs uitleg mijn excuses
aan te bieden. Vaak is dit eenmalig, maar evengoed is dit de eerste stap naar
meer praatjes. Zo ging het met Ton op de groenteafdeling en Sylvia bij de
zelfscan of met mensen op straat, zelfs op Instragram.
Laat staan als ik bump into een bekende. Het praatje wordt een afspraak met koffie en
een flinke bijklets sessie. Kort en krachtig of met alle tijd, in beide
gevallen zijn mensen in mijn hart gebumpt.
De één dieper dan de ander - ik hou zo van mensen.
Hoeveel plek heeft een hart?
Ondertussen ben ik
enorm afgedwaald van wat ik wilde delen. Hoe ik hiernaartoe geploft ben?
Ik moet terug naar de emotionele waarde waar
ik over begon en opletten dat mijn verhaal niet andere kanten op botst.
Kom mee, een kleine twee
weken terug in de tijd.
Ondanks zware regenbuien koos ik het bospad.
Het was eigenlijk echt heerlijk! Vooral toen ik ontdekte dat mijn regenjas niet
bestand was tegen zóveel regen en mijn schoenen mijn voeten net zomin droog
hielden. Sowieso verloor ik grip met die schoenen. De zolen hadden nog maar een
beetje profiel. Maar wandelschoenen zo lek als een zeef was me echt een
overdosis waterdruppels te veel.
Gelukkig herinnerde een vriend me eraan om als
ik dan toch drijfnat was er dan vooral maar het beste van te maken. Let go, stamp in de plassen! Als natter niet
kan, laat het meisje binnenin even los! Daar was ze aan toe zeg! Jump!
Zo eindigde ik naast doorweekt en koud vooral
heerlijk verfrist. Echt maf!
Thuis ging alles uit
tot aan mijn ondergoed, want pas daar ontdekte ik dat ik tot op mijn hemd nat
was. Doorweekt en toch happy. Koud tot op mijn bot en weten: een volgende keer
ga ik gewoon weer, want thuiskomen is daarna overheerlijk en warm.
Het is de plek waar chocolademelk, joggingbroek
en dik vest me opwachten.
Na heerlijk opwarmen
en me klaarmakend voor mijn plicht, staarden de drijfnatte schoenen me aan. Ik pakte
ze op en bedacht dat de volgende wandeling er één naar Bever Sport is.
Zo gezegd zo gedaan.
Ik stond al gauw oog in oog met allemaal
LOWA’s, het merk waar ik weer voor wilde gaan. Mijn keus was echter niet
voorradig dus zou thuisbezorgd worden.
Daarom stond donderdag de bezorger voor de deur
en besefte ik dat hierbij het definitieve einde aanbrak voor mijn oude
vertrouwde wandelschoenen! Let op: dit zijn dé schoenen waarop ik het wandelen
als sportliefde oppakte. Geen idee hoeveel kilometer ik op ze gevreten heb,
maar het zijn er veel en het werden er meer en meer.
Eigenlijk ben ik aan ze gehecht, ook al voldoen
ze niet meer. Voel je ‘m? Die emotionele waarde komt mijn hart in denderen.
Moet ik ze werkelijk de prullenbak in gooien alsof het niets is?
Zij waren erbij toen ik mijn-alleen-in-het-bos-angst overwon; of wandelde rond de meren in de buurt; bij de Lek en het Verdronken
Bos; bij Rhynauwen; Amelisweerd; verschillende plekken in verscheidene provincies;
of aan de Noordzeese stranden; La France’s Cote d’Azur, Parijs, de Charente
Maritime, de Pyrénées Orientales; Barcelona en vele andere plekken.
New Zealand
bleef onbewandeld. I dream on.
Herinneringen… Even
een zakdoekje pakken, traanoogjes. Door de hooikoorts natuurlijk!
Of niet, het zijn de schoenen die plaats moeten
maken voor mooiere waterdichte stappers. Die zijn echt mooi, ik koos ze zelf. Maar
hoe neem ik nu afscheid van deze oude dierbare kistjes?
NIET!
Tijdens mijn houskeeping voelde ik vooral veel emotionele waardeloosheid tot een
geweldig idee in mijn hoofd bumpte. Na
een appje naar mijn lief en zijn bewezen medewerking, wist ik dat afscheid
afgewend is en ik zing: AFSCHEID NEMEN BESTAAT NIET!
Het zit ‘m in de kunst!
