Liefste...

Hoe prop ik 25 jaar in 800 woorden - plaats ik de bijzonderste persoon in het flitsende middelpunt? Hoe schrijf ik jou hoog op een sokkel zonder dat het je duizelt en omvalt? Zal ik verhogen naar 8 x 800 of gaan voor een 25-luik (25 keer jou bebloggen)?

Want 25 jaar staan we naast elkaar.

   Ik geloof het amper, we zijn nog maar net begonnen! Voel jij het ook?

   Stapt ineens Celine de kamer in, gevolgd door Benjamin, negentien naast zestien. Ongelooflijk, dat gebeurde toen wij ons even omdraaiden!

Way back beloofden we:

… in goede en kwade dagen. We did!

… in armoede en rijkdom. Naast jouw voel ik me schatje rijk, waar jij zekersteweten rijker zou zijn zonder mij. Blijkbaar ben ik je meer waard.

… in ziekte en gezondheid? Ik kreeg de ziekte(s) jij gezondheid. Zo werd jij mijn sterkte en leerde ik dat gezondheid belangrijk is, maar gedragen te worden is mij waardevoller.

… elkaar lief te hebben en waarderen al de dagen. We zijn geslaagd!

Ondanks de full pakkage die ik meenam. Naast alle grappen, grollen, stuiter en spring, kreeg je rotzooi. Je hebt alles van mij gevoeld, geproefd, geroken en gehoord, saw the worst of me en je bent er nog! Hoe doe je dat? Ik hou het amper met mezelf uit.

Het antwoord om mij te overleven zit ‘m in jouw relaxtheid. Ik struikelde daar 27 jaar geleden volledig over en vóór. Jij zei:

   ‘Sorry, mijn benen hebben alleen ruimte in het looppad.’ Dus languit met die benen. Je kon ze heus wel opvouwen achter de stoel van degene die voor je zat. Lekker ingeklapt in de touringcar op weg naar België.

   Aan jouw lengte ben ik nooit gewend geraakt. Gelukkig ontdekte onze Meneer Opstap, de opstap!

Jouw kalmte in mijn jumphuppel maakt ons tot de perfecte combi. Stel dat jij net zo’n muppet was. Iedereen zou gillend gek worden, waar nu alleen de mensen die mijn aanraking binnen wandelen besmet worden.

   De ontmoeting met clown you is voor weinigen weggelegd.

Wat bovenal telt is dat jij de stabiel bent in mijn onevenwicht. Met jouw onhoorbare hokuspokus wordt mijn onrustige kop en beweeglijke lijf tot stilstaan gebracht. Het gebeurt zodra je thuis komt:

   ‘Hallo jongens en meisjes,’ met je ogen zoekend naar mij; gevolgd door de eerste kus voor moi. Met elk thuiskomen van jou hervind ik mijn rust; laad ik me op, klaar voor de dag van morgen.

Jouw stabiliteit werd letterlijk mijn steun, toen mijn leven in een draaimolen veranderde. Jij raapte me doodziek en duizelig tot op het bot op. Je was onwankelbaar, mijn letterlijke balans waar ik alles los moest laten. Het was intens beangstigend, maar jij stond!

   Stond op om oplossingen te vinden. Daar waar jij niet wist waar te zoeken, wist je bij Wie je moest zijn!

Logisch, want jij komt van boven. Iemand die zo goed bij mij past, moet van daar komen. Jij blijft in de ontkenningsfase, terwijl ik je vleugels blijf zoeken. I’ll find them! Hoewel jij me vleugels geeft, me zo hoog tilt dat het lijkt of ik de hemel raak. De zevende, elke dag weer.

Zo gedragen door jou vond ik onderweg mezelf. Het mocht even duren, zo’n 45/46 jaar. Nu zweef ik, ben niet te stuiten. Dat komt door jou, lieverdje.

   Door jouw werk en gedrevenheid kon en kan ik mijn hart volgen. Dat begon twintig jaar geleden met de keus voor thuisblijfmoederschap. Jij was dolblij, want huishouding en jij is als moi met een klopboormachine. Over elkaar aanvullen gesproken: jij de klus, ik de poets!

   Nu de kinderen groot zijn, kan ik weer kiezen en ik ga niet werken voor monnies. Opnieuw volg ik mijn hart en ontdek dat het werk mij koos, nog voor ik ernaar zocht. Het is mede mogelijk gemaakt door jou!

Het klinkt alles zo romantisch, maar of het echt zo is? Gewekt worden (staat zwart op wit) is niet mijn grootste hobby en ik zeg je elke dag een secondetje te haten. De waarheid is: ik haat jou niet, maar wakker worden. Ik weet niets fijners dan wakker worden naast jou. Het lukt me alleen niet om dat om 06.45 uur uit mijn strot te krijgen.

   Huwelijksbelofte maakt schuld, I know, daarom maak ik elke dag je brood. Hoor je me zeggen dat ik het leuk vind? Elke dag weer? Nee! Toch zei jij eens treffend:

   ‘Ik doe het niet met plezier, ik doe het met liefde.’ Hopelijk proef je elke middag liefde in je lunch.

Romantischer is dit: Elke dag fladderen honderden vlinders in mijn buik als ik ons bed opmaak. Het laat me hoogspringen op het zachte matras en ik verheug me op het moment dat we elkaar voor het slapen daar ontmoeten. Dat ik elke nacht naast je lig, dat voelt zo vertrouwd.

   Waar evengoed jaloezie opkomt. Jij slaapt altijd als eerste. Dat wil ik ook!

   Om vervolgens te vechten om het dekbed. Jij pikt graag alles in en laat mij ‘bloot’ achter. Met een klein rukje van mijn kant, duw jij direct wat extra dekbed mijn kant op. Zo lief hoe jij dan in je slaap aan mij denkt.

   Om een half uur later weer alles jouw kant op te krijgen: mijn leeftijd breekt me uit.

We zijn beide wat ouder geworden, een beetje maar.

   Veranderd bovenal, ten goede. Klaar voor nog 25 jaar? Klaar voor de reis richting echte verrimpelling, grijsheid, kaalheid en uitlubbering? We moeten eraan geloven, zelfs mijn petities. Ik zing uit volle platte borst: het zijn de kleine dingen die het doen!

Dank je Marcel, dat je mij over liefde de grootste les leerde: liefde is een keus.

   Jij koos mij, ik kies jou in return. Dat is makkelijk, want jij bent gewoon de besteste voor mij. Zo eindig ik met I love you for everest to Pluto and back turning in a loop!

   Eigenlijk is daarmee alles gezegd!

Had ik dat nou niet eerder kunnen bedenken? Nu kostte het me toch stiekem 1000 woorden!