Met het schaamrood op mijn gezicht, geloof me, vuurrood is
die en gaat van oor tot oor, begin ik aan deze blog. Marcel heeft me namelijk afgelopen
zondag hard op de vingers getikt. Ik voel het nu nog.
Kan je nagaan, geeft
hij eerst toestemming tot plaatsing (zonder zijn goedkeuring geen blog), roept
ie me ’s avonds op het matje. Lekker dan! Hij beticht me van een leugentje en vraagt
om een keiharde rectificatie.
Waar te beginnen?
Misschien met de
officiële bekendmaking: niet alles wat ik schreef, schrijf en zal schrijven is 100%
waar. Dat is toch wel duidelijk? Of dacht je echt dat alles waar is?
Blijft voor jou de
vraag: Wat is zo nep als een gefotoshopte foto en wat is echt? Je denkt toch
niet dat ik dat per blog uit ga leggen?
Weet wel dat zaken
waarvan jij denkt dat die niet waar kunnen zijn, juist wel een hoog
waarheidsgehalte kunnen bevatten en andersom. Dat is alleen maar mogelijk omdat
ik zo gek kan zijn als een deur. Met dat in gedachten, raak ik soms zelf de weg
even kwijt en geloof net zo hard in mijn verhalen als jij.
Welnu wat correcties.
Toen ik Marcel
vertelde van de leuke reacties op mijn blog, zei hij: ‘Moet je nagaan, iedereen
gelooft dat jij aquanotes hebt gekregen, maar ik weet nergens van, ik ken die
dingen niet eens.’
Was mijn reactie: ‘Lachen
toch! Je weet wanneer ik jarig ben en nu weet iedereen alvast wat ik voor mijn
verjaardag krijg!’
Of niet, want Marcel gniffelde en keek me boosaardig aan : ‘Behalve
dat jij die aquanotes niet hebt gekregen, doe ik ook nooit boodschappen.’
‘Dat weet ik ook
wel, en iedereen die jou kent, weet dat met mij. Jij en boodschappen doen is als
mij een auto laten repareren. Niet wijs! Daarom sjouw ik in mijn enige uppie
twee keer per week, meestal per fiets al jouw chips, drop, koek, bonbons en ook
wat vitamientjes in de vorm van fruit, groente en ander good-stuf naar huis? De
vitamientjes zou jij zeker vergeten.’ Hij zou alles met gemopper meezeulen,
waar ik boodschappen doen echt leuk, zelfs inspirerend vind. Hiermee heb ik de
tweede leugen bekend. Zijn er meer?
Uhm, ja.
Je schrikt toch
niet al te erg als je hoort dat ik echt niet allerlei onnozele teksten sta te
zingen in de douche? Ik zing graag, echt wel, maar kan echt geen liedjes maken
van rare en onsamenhangende gedachtekronkels.
Daar is mijn dochter vele malen beter in. Wel doe ik in de douchecabine geweldige
ideeën op, die ik echt evenzo snel weer kwijt raak. Dat is voor geen
nanometertje gelogen. Zo! Kan je me niet beschuldigen van alleen maar
gejokkebrok.
Waarom dan toch nog die boze blik van die man naast me? Zachtjes
klinkt mijn: ‘Lieverd, ik heb zoveel opgebiecht. Ik geef toe, ik ben zo in mijn
eigen verhaal gaan geloven, ik wist niet dat het bestond. Ik zie inmiddels ook in,
dat er weinig van waar is.’
Fluisterend en angstig vervolg ik: ‘Krijg ik
nou straf?’
Zegt hij onvermurwbaar: ‘Je bent nog helemaal niet klaar!’
De ergste leugen
van allemaal moet nog gefixt. De (eventueel) verstrekkende gevolgen zijn voor
mij en dit opbiechten is gênant! Ik hoop op vertrouwen van, ja van wie? Van
Appie? En dat na al deze ontboezemingen.
Weet je nog, bij de betaalzuil van Albert Heijn? De rode
lamp ging branden, wat een check inhoudt. Vijf willekeurige boodschappen werden
herscand. Wat bleek? Eén boodschap had ik niet opgenomen in mijn handscanner. Oeps,
was ik toch bijna een dief?!
Alles moest uitgepakt
worden en opnieuw bekeken. Wat voelde ik me rot!!! Dit wilde ik NIET! Ik wil
eerlijk zijn en betrouwbaar. En dan dit.
Ik koesterde me in
het feit dat de caissière en ik elkaar al zo’n 15 jaar kennen en ze stelde me
gerust met: ‘Geen zorgen. Ik ken je toch!’
‘Ja, jij wel, maar
Appie niet!’ was mijn reactie en mijn blik werd sip.
Nu zit ik hier: alles opgebiecht.
Ik blijk een groot
liegbeest. Zelfs bij Albert Heijn trappen ze er in als ik zeg dat ik het niet expres
deed.
