De laatste dagen van het jaar 2013 (weet je nog?) werden
gevuld met jaaroverzichten.
Zo was er het NOS
journaal jaaroverzicht 2013. Ik houd wel van terugblikken en was er graag voor gaan zitten, ware het dat ik me afvroeg: Waarom uitgebreid stilstaan bij
oorlogen, natuurgeweld, andere drama’s en hoog oplopende meningsverschillen? Ik
weet niet of ik daar trek in heb.
Zo verkoos ik het Oranje
Jaaroverzicht 2013. De kroning van onze koning was natuurlijk het hoogtepunt
met al zijn rituelen, pracht en praal. Wel beken ik direct dat ik maar niet kan
wennen aan de benamingen van ‘prinses Beatrix’ en ‘koning Willem Alexander.’ Zou
het helpen als ik vaker Blauw Bloed kijk of snuffellaar wordt van roddelbladen.
Helaas ook een dieptepunt: de uitvaart van
prins Friso. Een echtgenoot, vader, zoon en broer, die het leven liet. Even oud
als Marcel… mijn manneke. Iets waar ik liever niet te lang bij stil sta. Mijn
gedachten gaan uit naar Mabel en haar kinderen.
Het sportjaaroverzicht mocht ik in veler ogen niet natuurlijk missen . Doch behalve dat Epke sportman is en we een sportvrouw hebben, weet
ik er amper iets van. Daarmee zeg ik alles over het peil van mijn sport
interesses. Die ligt ergens bij het vriespunt.
Zoals het ook staat met mijn interesse in het Zakelijk Financieel Jaaroverzicht. Rekenen
en wiskunde waren altijd al vijanden. Laat staan als het gaat om banken en hun
fratsen. Volgens mij zijn zij vooral goed in geld-weg-smijterij.
Oh, hebben we toch iets gemeen!
Eén financieel
overzicht, duik ik trouwens wel weer diep in. Dat is die van mijn man, meneer
de directeur. Die is van wezenlijk belang! De vraag is: kom ik voor opslag in
aanmerking of moet ik bezuinigen in 2014?
Een wel zeer
interessant overzicht is het Facebook jaaroverzicht 2013. Op mijn eigen tijdlijn staat in grote
letters: ‘2013, bekijk jouw jaar in vogelvlucht.’ Gelijk even doen en checken wat volgens
meneer facebook mijn hot items waren. Duidelijk is dat de hoeveelheid reacties tellen,
want waarom staat juist die foto van mijn jongske erbij? Hij heeft een toef
slagroom met daaronder een aardbeitje in zijn hand. Ik kan wel grootsere gebeurtenissen bedenken
die mijn jaar kleurden of ontkleurden. Wat een flut jaaroverzicht!
Daarom hier mijn eigen
inkijkje in 2013. Even sentimenteel gedoe aan de hand van mijn eigen herinneringen.
Te beginnen met Celine’s
doop op 26 januari j.l. Met haar veertien jaar dacht ik dat we even oud waren.
Bij nader onderzoek, bleek dat ik dertien was op mijn doop. Belangrijker is dat
dochterlief een keus maakte voor God en dat ze in mijn ogen ook werkelijk een christen
is. Eentje waar ik trots op ben en zal blijven. Halleluja!
Een ander
hoogtepunt was de zoektocht naar en keuze voor een Middelbare school voor Benjamin.
Het ging niet zonder slag of stoot. Hij wilde naar een school dicht bij huis,
maar zijn niveau lag te hoog. Nu fietst hij elke dag naar een school waar hij
ook nog eens op expressief vlak uitgedaagd wordt. Niks mis mee, creatief als
hij is, kan hij daarin zijn handjes maar beter laten wapperen.
Blijft school een verplichting waar hij
nooit en te nimmer blij mee zal zijn. School is ook gewoon stom!!! Altijd al
geweest.
Vervolgens kreeg Celine dit jaar verkering. Haar hart lag
grotendeels bij mij. Nu nog maar voor een micro-procentje. Ik moest mijn aandelen
afstaan aan een jongen (of all!).
Even slikken, doorgaan en de eerste
voorzichtige stappen zetten in het schoonmoederschap. Soms denk ik: wat heb ik
mijn ouders aangedaan? Zomaar ineens een jongen boven hen stellen en hen opzij
schuiven?! Alles voor de jongen. Schandalig!
Het dieptepunt van
2013 was een herseninfarct die mijn moeder trof op 23 oktober. Van de een op de
andere seconde was haar toestand onzeker. Het heeft een indruk gemaakt die ik
niet uit kan wissen. Het leven blijkt echt fragiel.
Inmiddels is mama thuis en lijkt ze langzaam
verder te herstellen. Zelfs ons eerste telefonisch contact op haar initiatief
weer gelegd. Echt gaaf!
Tegelijkertijd met mijn moeder in het ziekenhuis, kwam mijn zus uit Amerika naar hier om bij haar te zijn. Een week waarin ik veel
met Heidi op kon trekken, zij en ik bij mama of samen onderweg. Nu is ze er weer,
met haar zoon, dochter, schoonzoon en kleinkinderen.
Op tweede kerstdag was de hele familie compleet.
Ik heb werkelijk genoten, doch in de wetenschap dat dit jaar alweer heel snel afscheid
nemen inhoudt. Iedereen zal weer vertrekken. Niet dat het van mij hoeft. Laat
Heidi toch gewoon hier komen wonen! Is veel leuker, makkelijker, gezelliger en
dikke neus aan skype!
Maar nee, het
dagelijkse leven zal weer zijn normale ritme krijgen.
Of niet… De tijd zal het leren, niets is
zeker. Over een jaar zullen we weten hoe 2014 gelopen is. Ik hoop goed, ik hoop
mooi. Daarom neem ik hier de ruimte voor
een wens, want het kan en mag nog.
Veel zegen (écht veel)
&
het beste (nee, het állerbeste)
voor jou in 2014!
