We gaan even terug in de tijd… Hou je vast, ik druk op
rewind: NU!
Dit meen je niet!
Terwijl de regen tegen mijn autoruit klettert lees ik op de
lichtkrant reclame voor zonnepanelen. Zonnepanelen? Nu? Welke zonnestralen
vallen daarmee te vangen? Ik straal niet; ik kijk gefrustreerd omhoog naar de
hemel en bedenk…
Niet wij, maar de zomer is op vakantie. Ze is vertrokken met
de noorderzon en nam in haar koffer alle warmte en zon mee. De wolken liet ze
achter, die waren te zwaar en bijbetalen zeker geen optie. Helaas peoples, geen
zonnig nieuws! Mijn advies? Omboeken die vakanties, we moeten me z’n allen naar
het noorden, achter de zon aan!
Zo nadenkend, rij ik onze straat in, parkeer de auto en ontdek
eenmaal binnenshuis een knipperend antwoordapparaat. Wat leuk, iemand dacht aan
mij! Ik druk op de knop: "Met je schoonmama. Ik wil jullie een heerlijk
weekend wensen, want het wordt VAST HEEL MOOI WEER in Limburg!”
Hoor ik daar wat cynisme? Of is mijn eigen denken cynisch? Dat
moet wel, want ik ken mijn schonema. Ze maakt in deze beslist géén grap en
denkt dat het speciaal voor ons mooi weer wordt in het zuiden. Wij verdienen
dat gewoon is haar idee. Lief hè?!
Zo is mijn schoonmoeder, een ras-optimist. Ze werkt beter dan
Cup-a-Soup om vier uur.
Van wie zou Marcel het hebben? Hoewel hij hard zal zeggen: “Nee,
ik ben een realist.” Ook goed, in huize van Valen jr. is hij wel degelijk de opperoptimist.
Dat maakt mij nog niet de opperpessimist hoor. Pas op met die gedachte, doch in
deze mag hij op een voetstuk! Is weer eens wat anders dan de pispaal zijn.
Tijd om mijn ma even te antwoorden. Tring – tring!
"Hallo ma… Je denkt toch niet echt dat ik ga
kamperen?!"
"Oh".... klinkt teleurgesteld aan de andere kant
van de lijn. Blijkbaar zag ze me echt met een big smile on my face met rubberen
kaplaarzen rondbanjer in de modder om even naar het toilet te gaan. Van het
idee alleen al krijg ik rillingen. Koud hier!
“Ma, wij hebben het elk-weertype-kampeerder afgeschaft en ga
alleen nog voor het mooi-weer-kamperen. Limburg
kan me gestolen worden. Ik blijf thuis! Basta”! Optimisme is met de zomer mee
vertrokken. Hier is sprake van een zware depressie, om te spreken in de taal
der weersvoorspellingen.
Alsof ik weersvoorspellingen geloof! Sinds twee jaar sta ik
op slechte voet met ze en heb besloten van ze te scheiden, waar Marcel ze nog
wel wil geloven. Waarom deze breuk?
Zie ons, twee jaar geleden op vakantie aan de Franse
westkust. Elke dag checkte meneer even of het eindelijk beter weer zou worden? Even
zo vaak klonk: “Over drie dagen wordt
het beter!”
Ik heb twee weken lang drie dagen gewacht op beter weer en
kwam het? Nee! Ik verwachte eerder een ijsbeer die om warme chocolademelk
vraagt.
Om dan dit jaar, twee weken vóór Pinksteren onze realist
weer te horen spreken: “De lange termijnvoorspellingen voor Pinksteren zijn
goed.”
“Je mag ze houden. Ik geloof ze toch niet, zelfs niet de
voorspellingen voor morgen. Ik voel en merk het vanzelf wel, heb de korte broek
en dikke spijkerbroek in de aanslag.”
Nu is het tijd om mijn schoonmoe uit te zwaaien. Zij gaan op
vakantie in eigen land.
Ik stond klaar om een sms’je te sturen: “Met je
schoondochter. Ik wil jullie een heerlijke vakantie wensen. Het wordt VAST HEEL
MOOI WEER in Limburg!” als de telefoon gaat. Daar spreekt Marcels moeder: “De
voorspellingen zijn heel bar! Het weer is wel echt heel erg. Zelfs ik ben er
helemaal klaar mee…”
Wie is de grappenmaker aan de andere kan van de lijn? Het is
de stem van ma, maar zij kan het niet zijn. Wie bent u?
Als zelfs zij in een weersdepressie zit, wat voor hoop is er
dan nog? Wat een anti-Cup-a-Soup moment!
Wie geeft me nu even een opkikker?
