Midlifetrauma

Het was dubbelfeest, afgelopen week: De twee mannen in mijn leven waren jarig. De één werd 12 en de ander… Ik weet niet of ik het mag zeggen, daarom seal ik mijn lips.

Ouder wordt ie, daarover heb ik in mijn facebookbericht aan hem niet gelogen.

“Hey lieve schat! Weer een jaartje ouder, maar ik hou alleen maar meer van je! Het zal wat worden als we écht oud en bejaard zijn. Maar ik verheug me erop met jou!!! Voorlopig zijn we nog veertigers, niks mis mee!!! Beetje grijzer, beetje kaler, maar still happy!
Je kado heb je gehad: was het nou de fotoshoot of je Galaxy S4?! Ach doe maar allebei! Betaald zijn ze al.

Het enige waar ik niet helemaal eerlijk in ben is dat de fotoshoot helemaal geen kado was. Dat was gepland voor 30 maart, als trouwdagkado, maar werd verzet. De Galaxy S4, heeft hij zelf geregeld, ook één voor mij. Ik hoefde er niets voor te doen.

Het noemen als kado klinkt wel super pro! Of niet?

Pro? Dat behoeft uitleg.

Onze zoon zegt bij alles wat vet, cool of leuk is, ‘pro’. Ga met je tijd mee en noem alles ‘pro’ en ‘kapot’. Zo klinkt bij het eten dat iets ‘kapot’ lekker is en dat mijn laatst geschilderde werk ‘kapot’ mooi is. Ik vind het allemaal maar kapot raar en aardig pro dat iemand dit bedacht.

Daarbij blijft het kapot sneu dat de handen van mijn grote liefde leeg bleven op zijn verjaardag. Is een beetje eigen schuld. Toen ik hem vroeg wat hij voor zijn eigen feestje wilde, zei hij: “ Eigenlijk weet ik niets. Ik heb alles wat ik wil!” Hij bedoelde daarmee natuurlijk MIJ! En onze kids. Dan blijft er natúúrlijk niets te wensen over!

Een knuffelbeertje met “I love you back”, of een koffiemok met “Blijf af, dit is papa’s bakkie” kan hij ook vergeten. Ons huis is tjokvol en deze geschenken vinden razendsnel de weg naar het  onzichtbare. Zodoende waarschuw ik hem voor geen kado en trekt hij zijn schouders op.

Wel kreeg hij van anderen een doosje Celebrations en een écht grote pot augurken. Het eerste vindt ik gevaarlijk lekker, maar kan er vanaf blijven zolang ik er van af blijf. Heel veilig, bovendien zijn ze van hem. Afblijven!

Het tweede krijgt meneer meestal met Oud en Nieuw van zijn ma. Hoe doordacht: een verjaardag is eigenlijk ook Oud en Nieuw.  Zo snoept iemand af en toe even van zoet en zuur.

Tot woensdag op de verjaardag van de een, heeft de ander zijn kinderfeestje met 8 genodigde jongskes met kapot veel trek. We begonnen met een flink stuk slagroomtaart. Zo flink dat er voor mij niets over bleef. Niet veel later volgde een patatje met snack en aan het eind van de middag nog een ijsje. Je zou toch denken, dat het genoeg moet zijn naast een paar bekertjes vocht.

Not! Bij het thuiskomen ziet één vretertje de pot augurken:  “Mag ik een augurk?”

Ik kijk even of er genoeg is voor iedereen en bied ieder eentje aan. Gelukkig hoeft alleen de vrager en één, zodat er voldoende overblijft voor mijn manneke.

Als we later gezamenlijk wat drinken, zegt een ander knabbelaartje: “Krijgen we nog wat lekkers? Ik heb trek!” Waarop ik in onze snoep- en troepafdeling duik en Celebrations zie staan. “Vinden jullie deze lekke.… “ voor mijn woorden koud zijn zitten 18 handen in de doos. Wég Celebrations. Allemaal!

’s Avonds aan tafel, bij het evalueren van de dag, verdwijnt meer en meer de verjaardags-smile van manlief. Hoe pro ik ook heb gekookt en hoe kapot lekker de Kerrierijst ook is.

Ik zie bijna een traantje…

Wat ik al vaker meemaakte in de ruim 22 jaar dat ik deze man ken. Het heeft alles te maken met autootjes de hij had (met de nadruk op HAD). Hij was te oud om er nog mee te spelen, maar was eraan gehecht. Herkenbaar of niet? Op een dag gaf zijn moeder een paar van die autootjes aan een zielig ander kindje. Met deze heldinnendaad bezeerde ze zoonlief echter zo erg  dat hij er een trauma aan overhield.

Zo klinkt nu tussen snikken door: “Nou kreeg ik al niets voor mijn verjaardag en dat wat ik kreeg werd nog weggegeven ook…” Bedenk ik dat ik niet bang hoef te zijn voor een midlifecrisis, want hij is nog niet eens over zijn jeugdtrauma heen.