Daar stond ik, met 8 jongeren bij de gymzaal. De sfeer was
super gemoedelijke. Het gesprek ging even over pizza met chocolade. Je leest
het goed! Chocolade op pizza? Het schijnt volgens één gymnast, of is ze een
fantast, heerlijk te zijn.
Het is in mijn ogen net zo idioot als basilicumijs. Ja, ik
heb het geproefd en het was wel lekker, toch proefde ik overduidelijk basilicum
en dacht aan tomatensoep of pizza, toch niet aan ijs? Er bestaat ook paprika-ijs.
Doe even normaal zeg. Ik hou het op kokosijs. Jammie, een stukje paradijs op
aarde!
Even terug naar die 8 jongeren, klaar voor hun eindexamen
Grieks. Ik was er om te surveilleren.
Drie uur lang stil zijn, zo stil mogelijk zitten en wakker blijven. Tja, dan
wiebel ik af en toe met de teentjes.
Tijdens dat gewiebeld, bedacht ik me hoe grappig het was dat
ik me na een informatieavond op Celine’s school afvroeg, of ik niet meer
betrokken kon zijn op deze school en een dag later ‘pling’. Gezocht: examen
surveillanten.
Ik weet, een pubermeisje staat niet te springen om een moeder
die er steeds bij is, maar hierbij treffen we elkaar niet. Over zes jaar, zal
ik het laten afweten, oké Celine?
Trouwens het kind vond het wat leuk, toen ik mee ging naar de
Hogeschool voor de Kunsten. Ik wilde wel eens
zien hoe het daar ging. Als ik mijn schooltijd over kon doen, was dat
wat ik wilde. De kunstacademie. Bezig zijn met wat mijn hart wil, heerlijk!
Daarna verder kijkend wat wijs zou zijn. Al goed: wijsheid achteraf - dat is
als vooruitzien zonder toekomst. Een dijk van een uitspraak uit mijn meest
favoriete film: LIFE AS A HOUSE.
Celine wist na het bezoek aan deze school wat ze wilde: naar het HKU. Nu ja, ze heeft
nog zes jaar te gaan, dus waar hebben we het over? Behalve dat ze weet dat ik
haar niet tegen zal houden.
“Volg je hart, als
het je gelukkig maakt,” is mijn reactie.
Heb ik uiteindelijk ook gedaan: huisje-boompje-beestje, of
zoals de Belgen mooier zeggen: huisje-tuintje-keukentje! Daar droomde ik van:
Thuis-blijf-moeder zijn. Zo ook multi-inzetbaar op plekken waar ik wil zijn.
Zoals op het HKU, bij examens surveilleren, meedoen met de Avondvierdaagse en
zo zijn er altijd dingen te doen. Heerlijk!
Tijdens dat examen Grieks, bestookten meer gedachten mijn
koppie. Waarom Grieks? Wat moet je daarmee. Lijkt me crisis. En ik wiebelde
weer even met de tenen.
Hoe zat het ook al
weer? Er is iets met Griekse voeten en Egyptische voeten. Mijn teentjes jubelden bij het idee dat ik
het op ging zoeken. Eenmaal thuis en ook Celine’s tenen bewonderd, had ik het
er met haar over. Zij heeft namelijk dezelfde jubeltenen als d’r moeder. Yeah!
Groot verschil: zij schaamt zich niet en loopt gewoon op sandalen. Dat deed ik
niet op die leeftijd.
Nu blijkt: dochterlief en ik hebben Griekse pootjes. We delen
dat met 10% van de wereldbevolking. Zo voelen we ons toch wel even heel
speciaal. Onze gedeelde afwijking? De tweede teen, de teen naast de grote teen
dus, is langer dan de grote teen.
Het ziet er écht
niet uit, hoor. Ik kan het je laten zien. Jubel, wiebel, schaam-schaam! Maar zo
behorend bij die 10%, voel ik me ineens heel wat bijzonderder. Eindelijk een
hokje waar ik me speciaal voel en geloof me: ik haat hokjesstopperij.
Nu door deze blog, sta jij natuurlijk te trappelen om mijn
tenen te komen bewonderen. Prima, ik laat ze trots even wiebelen, want niet
iedereen kan zeggen: ik heb een Grieks pootje.
Maar jij? Zeg eens: welke afwijking heb jij?
