Eigenlijk zou ik liever faag schrijven, want dan zou het
omgekeerd ‘gaaf’ zijn. Ik hou van het woord gaaf. Het heeft iets hoopgevends,
vrolijk en verwachtingsvol. Het geeft me een blij gevoel en voelt fijn.
Maar nee, je schrijft vaag, hoewel daarmee nog lang niet
alles is gezegd. Ik hoor dit woord ‘tig’ keer per dag uitgesproken worden.
Werkelijk waar. Het is ‘vaag’ voor-en-na. Het maakt me gek! Ik kan het woord
wel uitspuwen, zou het uit ons vocabulaire willen schrappen.
Zo weet je nu: madam-onze-dochter, heeft een stopwoord.
Yakkiebah! Waar ze het opgepakt heeft en dacht: Wat een leuk woord! Het is voor
mij een vaag gegeven. Overgenomen heeft ze het hoe dan ook en maakt alles wat
maar gezegd of gedaan wordt in haar ogen vaag. Weet je hoe raar dat is?
Een paar dagen geleden hadden we het over deze vaag-gekte.
Haar wereld is blijkbaar een vage plek geworden, waar wij de dingen helder
zien. Ik bedoel maar: hoezo is het vaag als de zon schijnt? Het is toch helder als
wat. Alles licht op, alles wordt warmer, alles wordt helderder en mevrouw zegt:
“Vaag.”
Of dat ze vanavond aan tafel zat en me overduidelijk de
lasagne-ovenschotel uit de oven ziet halen. Vraagt ze:
Wat eten we?”
“Dat is zonneklaar
voor drie van ons: lasagne!”
“Vaag”. Zo is direct
bewezen dat zij het woord gebruikt in elke betekenis. Ze bedoelde namelijk: vies!
Dan ineens, zomaar de laatste paar dagen, zie ík de dingen
vaag en is meisjelief helemaal blij. Ze geniet van haar mamskie die een vlaag
van vaagheid ondergaat. Eindelijk herkenning, meer nog, erkenning!
Waarin deze vaagheid
zich uitte? Blogtijd brak aan en ik had geen blog! Wel een leuk verhaal, maar
een goede plot mistte. Het gevoel dat mij hierbij overviel was zo vaag, zo onbeschrijfelijk
en irriteerde me zó enorm mateloos. Me zo vaag voelen wil ik niet!
Dan te bedenken dat ik eerder deze week nog hoopvol zei:
“De wereld is één
groot inspiratiebron!”, om vervolgens gisteren geen blog te plaatsen. Ik was er
stuk van.
Stel je voor hoe jij je voelt als je een klus voor je baas,
normaal maar zo gedaan, nu niet gedaan krijgt. Je zou er maar zo om ontslagen
worden.
Zo lijkt de vaagheid die Celine eigen is geworden, mijn
hersenen te hebben geïnfecteerd. Zou er een vloek verborgen zitten in het
aantal keer gebruiken van dat woord? Moet ik het hier nog wel noemen?
Waar ik trouwens zei:
“De wereld is één
grote inspiratiebron!”
Zij deze jonge dame
direct:
“De wereld is één
grote vaagheid!” Zo heeft haar gedachtekronkel, uitgesproken met een mega big
smile, mijn hoopvol verwachten op een goed verhaal totaal inspiratieloos achter
gelaten. Snuf!
Ondertussen kneep ik ‘m wel écht, want waar ik gisteravond
mijn laptop behoorlijk gefrustreerd dicht deed, hoopte ik vandaag een goed eind
te kunnen breien aan de blog op de bloggenplank, maar nee. Ik heb een nieuwe
geschreven. Het is werkelijk waar: de andere blog lukt gewoon niet. Het zit er
niet in!
En nu?
Ik weet niet hoe ik
hiermee om moet gaan, heb moeite met het doorbreken van mijn eigen vaste
gewoonte om op zondag een blog te plaatsen. Het voelt kaal, leeg, eigenlijk
gewoon meer dan vaag!
Maar hé, nu ik dit zo schrijf, besef ik dat het woord ‘vaag’
maar weinig genoemd is, de afgelopen dagen. Misschien ziet het kind de dingen
weer helder en duidelijk. Bij dat idee kan ik maar één ding zeggen, dat vind ik
natuurlijk vooral en alleen maar: GAAF!
