Nee, dit wordt geen blog over de
antieke film THE WAVE (1981). Hij is trouwens in de remake gegaan in 2009. Dat
ontdekte ik na een google-sessie. Misschien maar eens gaan kijken. Maar nu even
niet.
Geen blog over de film, maar wat dan
wel? Ik neem je mee op de fiets. Spring maar achterop. We hoeven maar een klein
stukje. Zit je goed? We gaan!
Vijf minuten later is daar de
eindbestemming en komt ons het geluid van violen, piano’s en andere
muziekinstrumenten tegemoet. Soms mooi als een waterval bij hun samenspelen;
dan weer een kakofonie van geluiden en vluchten we snel het gebouw in.
Daar binnen, gaan we links naar de
lift. Eigenlijk loop ik liever rechts om de receptie heen naar de trap, dat is
toch veel beter voor de billen, maar we volgen blind het kereltje dat voor ons
uit huppelt en voor we het weten staan we in de lift op weg naar de derde
verdieping. Oh nee, de vierde! Wéér op de verkeerde knop gedrukt. Dan maar even
een tussenstop en weer verder.
Waar Benjamin de lesruimte in gaat,
nemen wij plaats in de hal. Geloof me, we zijn blij op deze luie bank, terwijl
Benjamin los gaat op het drumstel. De herrie daarbinnen is oorverdovend.
Gelukkig is het een geluidsgeïsoleerde ruimte, anders zouden al die andere muziekdocenten
weggeblazen worden door de drummers onder ons.
Een half uur later: zijn jij en ik
lekker bijgepraat, Benjamin uitgedrumd, kunnen we weer op huis aan.
Was gezellig hè?
Och, heb ik toch weer de vriendelijk
ogende, rood harige, receptioniste over het hoofd gezien en niet gegroet.
Mijn
voornemen: vanaf nu ga ik haar groeten.
De eerst volgende keer schrikt ze
op, dat had ze niet verwacht. Of is het omdat ik haar uit haar
facebook-concentratie heb gehaald? Hoe dan ook groet ik haar elke week weer en groet
ze vriendelijk terug. Zo ontstaat er een wave effect.
Per week worden haar en mijn
glimlach groter. De verlegen groet, word een steeds opener “Hoi” gevolgd door
“Veel
goed”?
Nog
later herkenning in de blikken en vervolgens na een paar weken sta ik voor haar en zeg:
“Eigenlijk
best saai hè, elke week begroeten we elkaar. Nothing new, elke donderdag. Is daar enige variatie in aan te
brengen?”
“Ja
hoor,” zegt ze uitdagend vrolijk, alsof ze mijn vraag al verwachte, “kom een
keer op rolschaatsen!”
Wak?
Ik met mijn kapotte evenwicht op rolschaatsen? No way. Toch beloof ik haar de
volgende keer te verrassen en bekokstoof met Benjamin een plannetje. Hij spant
samen met mij en legt thuis wat dingen klaar. Wij zijn er klaar voor – nog 7
nachtjes slapen.
Zo stappen we een week later de
muziekschool binnen: feestmutsen op en bloemenkransen om! Wat een zotten. Nee,
we zijn niet in die kledij over straat gegaan. We hebben onszelf gepimpt bij de
fietsenstalling om vervolgens naar binnen te gaan. We zingen er nog net geen
liedje bij. Nee, zeg we gaan toch niet voor gek lopen?!
Hoe dan ook, wij hadden al behoorlijk
lol, maar de roodharige lachebek kwam hé-le-maal niet meer bij. We made her day!
Later bedacht ik: het leven met
elkaar wordt zoveel leuker als we elkaar nou eens groeten! Laat het in het
begin maar onwennig zijn. Hoe meer je het doet hoe makkelijker het uiteindelijk
zal gaan. En! Het wordt werkelijk vrolijker op straat. Als ik het al heb over
een wave, dan is het de wave-of-greatz. Ik weet zeker: De wereld zal
veranderen, al is het maar je eigen wereldje.
Doe jij met me mee?!
