Televisiekijken

Televisie kijken is zeg maar niet mijn ding. Ik heb verschillende leukere hobby’s en andere lievere bezigheden. Ze maken televisiekijken pure tijdsverspeling. Als verspeelde tijd, snap je? Hobbyen is namelijk gewoonweg spelen; het is doen wat je hart wil.

Ontspanning

Televisie kijken is zeg maar mijn mans grootste hobby. Het is zijn ontspanning, zijn me-time, zijn actualiteit, zijn plezier. Daar heb je één van onze grootste verschillen. Gelukkig vonden we daar een middenweg in. Manlief zoekt series die mij wel aanstaan, waarna we gezellig samen iets leuks kijken.

    Samen zijn is in onze ogen namelijk enorm belangrijk.

    Flikken Maastricht, Beste Zanger, Heel Holland Bakt, Dokter Deen, Dokter Tinus en nog wel meer kijken we saampjes op de bank. Soms vind meneer een film die mij boeit en neemt die op voor een vrije avond. Hij doet zijn best mij af en toe bij hem op de bank te krijgen.

    Ik klauter dan in de hoek van de bank, beetjes languit, beker thee op de vensterbank, bakje fruit op schoot en meneer naast me. Evengoed met zijn benen languit op de grote hoekbank. Zie ons zitten, samen in de hoek, opgepropt. Het voelt als lig ik in een veilig nestje, zeker nu het dekenseizoen zijn intrede doet. Dekentje over de benen en tada! Knusheid ten top - samen televisie kijken.

Hangavond

Zo ook afgelopen week. Eigenlijk keek ik een avondje mee, omdat ik walglijk moe was van verschillende activiteiten.

    ‘Aan de kant, ik ga mee hangen,’ en plofte in mijn hoek.

    Marcel keek de Rijdende Rechter. Niet echt mijn programma, maar ja, meneer zat er al in. Ik was zo suf en moe, dat ik zelfs een concert van K3 zou blijven kijken.

    Meester Visser zat midden in gezeur over muren, een schutting en verbouwing. Ik liet het over me heen komen. Ik kan er niet goed tegen om te zien hoe mensen op elkaar letten of zelfs bewust de ander dwars liggen. Misschien wel vanwege een vroegere buur. Het komt dichtbij.

    Daarbij lijkt het er op dat ik ergens ooit een trauma heb opgelopen. Ik ben bang voor ruzies. Wat, waar en hoe weet ik niet. Het lijkt diep weggestopt. Ik wil ze niet in het echte leven, niet op televisie. 

Ruziezoeker

Daarom maakte ik afgelopen week geen ruzie met Marcel toen hij zomaar ineens de televisie uit zette. We keken naar Beau. Voor mij de eerste keer. Eén van zijn gasten trok mijn aandacht en ik wachtte op zijn verhaal. Ik weet even niet meer hoe of wat. Wel weet ik dat het later en later werd en bedtijd had allang de klok getikt.

    Gesprekken die me niet boeiden duurden maar voort. Het item waar ik op wachtte liet op zich wachten. Ik gaapte diep om bij het openen van mijn ogen te zien dat het scherm op zwart stond.

    ‘Marcel, serieus? Ik gaap en jij doet zomaar de boel uit?’

    ‘Ja, het is bed,’ hij gaapte demonstratief mee, ‘tijd.’

    ‘Maar nu mis ik waar ik in de eerst plaats om bleef kijken.’

    ‘Weet je wat? Je kan gewoon blijven kijken. Ik ga slapen.’

    ‘Ja, sure, kijken naar een zwart scherm.’

    ‘Dat is het echte televisiekijken,’ zegt meneer en zakte terug in de bank. Gooide zijn benen opnieuw op de bank, sloot mij opnieuw in en keek mee naar het zwarte scherm.

Media Markt

We waren even stil, tot ik het verstoorde.

    ‘Eigenlijk vind ik dit televisie op zijn best.’

    ‘Hoezo?’

    ‘Geen geluid, geen flitslichten, geen ruzies. Pure rust.’

    ‘Ik weet niet, misschien moeten we een nieuwe televisie kopen. Dit frame is wat saai.’

Dus wij naar Media Markt. Wilde de verkopen ons de kleuren, scherpte en het geluid laten ervaren. Zei Marcel doodleuk:

    ‘Nee, laat maar uit.’

    ‘Maar u moet het toch allemaal beleven?’

    ‘Dat doen we! Wij beleven het frame. Kijk MediaMuppet, dat frame is schitterend, die willen we.’ Kwam de verkoper later met een doos waar wij werkelijk niets van snapten.

    ‘Wat zit er allemaal in die doos meneer?’, vroeg ik geschrokken. ‘Zo groot is het scherm toch niet.’ Hij opende de doos en haalde er snoeren, een afstandsbediening en andere onzin uit. Marcel stopte het in de handen van die man.

    ‘Wij hebben dat allemaal niet nodig en willen niet verspillen, hou maar. Krijgen we wel korting?’ De man stond met alles in zijn hand verbaasd te kijken alsof we zojuist zijn stekker er uit hadden getrokken. Ik tikte hem even aan:

    ‘Doet u het nog?’

    ‘Uhm, ja, maar hoe krijgt u de televisie dan aan?’

    ‘Moet die aan? We willen alleen maar televisie kijken. Gisteren zagen we trouwens iets leuks op televisie.’

    ‘Wat dan?’

    ‘Sloffen!’