zondag 13 oktober 2019

Gênant


Let op: hier begint mijn blog. De eerste zin van een verhaal waarvan zelfs ik niet weet waar het eindigt. Zo’n open begin ken zelfs ik eigenlijk niet. Misschien wordt het werkelijk niets, want ik proef in de dichtste nabijheid geen inspiratie en wordt aan alle kanten; mijn voor-, achter-, zij- en andere zijkant afgeleid door lieverdjes. Eén van de lieverdjes is een onverwachte logee.

Welkom
Zo gaat dat in huize Typisch Irene en kinderen. Marcel zal nooit en te nimmer een logé meenemen. Hij is my one and only lifetime slaapgast. Wat betreft de kinderen herhaalde ik vandaag weer eens:
   ‘Iedereen is welkom,’ als antwoord op de vraag of Lysanne mocht komen logeren. Bijna iedereen is ongevraagd welkom, als ik maar weet dat een gast mijn huis onveilig maakt en/of mee-eter wordt. Ik wil dat iemand juist aan tafel ervaart dat hij of zij er mag zijn. Het gevoel meegeven dat we een open huis, welkom thuis en bovenal voel-je-thuis-gezin zijn.
   Hoe dat is, moet je vooral zelf komen beleven. Wat me op het idee brengt om een paar mensen te vragen hoe zij het thuis-zijn bij ons ervaren en of er gektes zijn die anderen maar beter van te voren weten.

Schaamteloos
Ik vraag het Lysanne als ervaringsdeskundige op de seconde:
   ‘Dat jij bij teveel herrie gewoon je gehoorapparaat uit doet.’
   ‘Ja, dat doe jij natuurlijk voordat je hier binnenstapt,’ merk ik lacherig op. Alsof zij er één heeft. Volgens mij is ze jaloers omdat ik op die manier geluidsoverlast uitzet.
   Op de vraag wat juist gênant is, schuift Benjamin op het puntje van de bank en vertelt:
   ‘Ik weet niet wie onze gast was, maar jij zei gewoon aan tafel tegen papa: dat wordt vanavond geen boemboemdingen, schatje.’ Ik weet zeker dat hier de huge context mist, maar feit is dat we hier inderdaad een sfeer hebben van: alles is bespreekbaar. Bijvoorbeeld een gesprek over konthaar, opgestart door Benjamin, weet je nog

Gênant
Vervolgt Lysanne met wat zij schaamteloos vindt:
   ‘Dat jij me vandaag voor de derde keer Senna noemde.’
   ‘Ik geef toe lieve meid, dát is schandelijk. Nog één keer en jij slaat me echt in elkaar hè?’ Lieve lezer, mocht je me eens treffen met een blauw oog, dan was het Lysanne, die me terecht een gekleurd oog mepte. Ik ben zelfs boos op mezelf, nog even en ik stomp die oog eigenhandig alle kleuren van de regenboog.
   Over gênant gesproken. Jullie denken dat ik erg ben? Dan moet je Celine aan tafel meemaken. Zij gaat alle decorum voorbij. Zij vroeg laatst aan tafel waar haar geliefde bij zat:
   ‘Mama, hebben papa en jij wel eens…’
   Ja, daag, je denkt toch niet dat ik hier op het wonderlijk walgelijke web ga vertellen wat manlief en ik uitvreten? Het is hetzelfde waar Rick naar refereerde toen ik hem vroeg wat hij een gekkigheid in ons gezin vind.
   Wacht, weet je wel wie Rick is? Hij is Celine’s lover, maakt haar gelukkig en is echt goed voor haar. Hij lijkt zich thuis te voelen, want vult Celine’s stiltes met gemak op. Hij kan heerlijk kletsen. Kijk hoe ik hem ondervroeg:



Ja, ik leef in een huis vol muzikanten. Echt belachelijk!
   Om te eindigen bij Benjamin met dezelfde vraag. Hij keek me aan, rolde met zijn ogen van links naar rechts, kneep ze ietsjes dicht, waarbij zijn wenkbrauwen naar elkaar kropen en zei:
   ‘Is dat een serieuze vraag?’
   ‘Ja, ik ben soms serieus. Snap je de vraag niet?’
   ‘Zeker wel, maar dat jij het vraagt verbaasd me.’
   ‘Hoezo?’
   ‘Mam, jij bènt de gekkigheid.’
   ‘Lekker dan,’ zeg ik, de gek. Zou hij me ooit serieus nemen?

Emotioneel
Oh wacht nog eens, dat deed hij afgelopen week. We hadden net de bakplaat van het gourmetstel buiten gezet en tafelden heerlijk na van een feestmaal op Celine’s 21ste verjaardag. Rick was erbij, natuurlijk. De aanleiding ben ik vergeten, maar Benjamin zei ineens:
   ‘Mama, ik wil zeggen dat ik heel blij met je ben. Ik zie hoe druk jij bent in huis en dat het huishouden werkelijk veel werk is. Je doet het allemaal maar en zonder klagen.’
   ‘……..’, klonk ik met een brok in de keel.
   ‘Je kookt, je maakt schoon, de badkamer is altijd fris en dat stofzuigen. Wat een herrie verduur je steeds en die eeuwige was. Altijd weer die was.’
   ‘……… ………’ antwoorde ik. Celine plukte een tissue uit de doos en gaf die via Marcel aan mij.
   ‘Mam, je doet echt zoveel. Je bent gewoon een top-moeder. Dat moet je weten.’ Iedereen zweeg. Het voelde als waren hij en ik even alleen. Hij meende het, ik zag het. Uitgesnuft zei ik op mijn beurt:
   ‘Dank je schatje, wil je dan vanaf nu je was binnenste buiten keren voordat je het in de mand gooit?’