Het lijkt er op dat Benjamin onderwerp van
gesprek blijft. Hij wordt namelijk echt een hele grote jongen. Waarbij het allang
niet meer over zijn lengte gaat. Misschien past zware jongen beter. Ter
vergelijking: waar ik standvastig blijf rondhangen bij 380 Instavolgers,
dendert Benjamin de 20,9 duizend voorbij. Het leuke is: we zijn beide happy.
Updates
Hij telt zich de vingers van zijn lijf en elke
dag, nee elke paar uur krijgen wij een live update van een nieuw aantal Instavolgers
of abonnees op YouTube. Blaas ik net een ballon op vanwege het vorige record, duik
ik opnieuw de kast in en weer uit met een feestmuts op bij een nieuw record, dat ik weer
in duik om slingers te pakken bij het
laatste getal. Ik kom die kast nooit uit!
Ik sta
klaar voor de 22.000, wat vast en zeker reden is voor een nachtelijk feestje.
Wacht nee,
dan slaap ik. Schort die update maar op.
Eerlijk
Nu lijkt het alsof ik goed slaap; de waarheid
is dat ik wakker lig. Kijk, kindlief werkt voor een platenlabel en voor mr. StarWarsTheory op
YouTube. Helemaal leuk, voor meneer de American
Dream live in huis. Voorlopig blijft die droom hier, want het vliegtuig is
nog niet geland. Een retour Amerika hoeft van mij nog niet zo nodig, zeg ik
eerlijk.
Goed
hè, dat is echt 100% eerlijk. Ik mag graag overdrijven, uit de lucht grijpen en
de duim zuigen of heel veel nonsens van achter de ellebogen halen, dit is waarheid:
ik trappel niet om een vliegtuig in te stappen. Ik voel me veiliger in eigen huis
en tuin. Al lig ik wakker.
Grote
jongen
Eén vraag dringt zich meer en meer op nu
zoonlief steeds meer monnies verdient.
Ik ben blij voor de geldverdienende grootheid. Wacht, zei ik grootheid, als in grote
jongen?
‘Benjamin,
grote jongens eten toch gewoon hun erwtjes op?’, vroeg ik gisteravond aan tafel.
Op zijn bord lagen zoveel erwten verspreid dat ik er twee vorken mee kon
vullen. Hij houdt niet van erwten en keek in stilte naar zijn bord. Hij stak
een hap appelmoes in zijn mond, waarna ik vroeg:
‘Weet
je wat grote jongens doen?’
Hij schudde
nee.
‘Die betalen
kostgeld.’ Benjamin verslikte zich in de appelmoes en keek me aan alsof ik kotsgeld
zei.
Ruilhandel
Alle gekheid van tafel geveegd en me stortend
op het opruimen van de keuken vroeg ik me serieus af wanneer inwonende kinderen
kostgeld moeten betalen. Ooit vertelde betweter NIBUD meer over zakgeld, hij
weet vast de oplossing op deze vraag. Het antwoord vind ik extra gewichtig,
want omdat mijn vorige blog niet leidde tot binnenstebuiten veranderingen in de
wasmand voel ik me best gebruikt. Lastenverlichting op financieel vlak vind ik
een goed ruilmiddel daarvoor.
Omdat
ik nog even in de keuken rommelde, wilde ik Marcel vragen om NIBUD te
raadplegen. Stapte net op dat moment Benjamin binnen.
‘Toch
niet weer een update?’
‘Nee
mam. Papa, heb jij die platen van je werk meegenomen?’
‘Nee.’
‘Dat
is maar goed ook,’ meng ik me tussen de mannen in. ‘Er wordt niets meer
meegenomen vanuit de werkplaats.’
‘Hoezo
niet,’ klonk in koor?
‘Dat
doe ik wel even uit de theedoek. Luister goed, jullie twee. Benjamin poetst eerst
maar eens zijn kamer en pas daarna doe jij,’ ik por Marcel in zijn borst, ‘werk
voor die poetslapzwans.’
‘Je
hebt eigenlijk wel gelijk,’ zei meneer.
‘Dank je.’
Ik hou van gelijk krijgen, gebeurt niet vaak namelijk. Benjamin en Marcel
verdwenen uit de kamer.
Pinkelen
Tot Benjamin opnieuw de kamer in kwam. Zonder
woorden liep hij naar de tafel en riep:
‘Commando pinkelen!’ Je kent dat spel toch
wel? Ik gaf geen enkele reactie. Zelfs geen knipper met de ogen en droogde
ongestoord de koekenpan af. Hij leek blind te zijn voor het werk dat ik deed.
Verwachte hij werkelijk dat ik de pan uit mijn handen liet vallen en de
theedoek over mijn schouder zwaaide om het op een pinkelen te zetten?
‘Mam!! Commando pinkelen!!’, riep Benjamin
met iets meer dwang. Ik vertrok opnieuw geen spier. Ik hoorde hem wel, ik gedroeg
me als half doof… Oeps, dat ben ik. Benjamin dacht natuurlijk echt dat ik hem
niet hoorde. Daar klonk al:
‘Maham!!! Commando pinkelen!!!’
‘Ik hoor je wel hoor?’
‘De eerste keer al?’
‘Natuurlijk, jouw eerste roep ging door alle
geluidsbarrières heen. Ze hoorden je vast en zeker tot in het centrum.’
‘Waarom doe je dan niet mee?’
‘Waarom zou ik? Ik vraag jou al weken je
kamer te poetsen, dat doe jij ook niet.’
‘Nee duh,’ zei hij, ‘ je moet natuurlijk wel
“commando” zeggen.’
‘Zal ik jou wat zeggen? Binnenkort krijg jij
één commando.’
‘Welke dan?’
‘Commando betaal je maandelijkse rekeningetje.’
‘Kostgeld zeker?’
‘Nee, ik noem het per direct smartengeld,
het is namelijk niets minder dan dat en ik vraag direct opslag!’
***
En dan nu, een verrassing, een probeersel, niet geoefend en toch doen: Irene podcast.
Deze blog, in één take, het rammelt, het stuntelt, het is echt mijn stem. Wat denk je?
Vaker doen? Kun je blog luisteren in de auto, tijdens het eten koken of als je te lui bent om te lezen.
