Voorvertoning

Uit het niets verscheen een rond bolletje op mijn phone-scherm. Het was de profielfoto van mijn lief. Ik verschrok en keek naar de hoek van de bank. Daar zat die lief.

    ‘Hoezo stuur jij me een Messenger-bericht?

    ‘Kijk maar gewoon, het is een filmpje over een fantastische washulp.’

Washulp

Alles wat helpt in het huishouden klinkt tegenwoordig fantastisch. Iets met tijdgebrek.

    Ik bekeek het gedeelde filmpje en zag een ding bestaande uit twee elastische koorden en een aantal verstelbare glijders. De bedoeling was een paar sokken, tussen die koorden te houden, waarna je één verstelbare glijder er tegenaan duwt en de sokken vastzitten. Dat herhaalde zich tot een rij van ongeveer tien paar sokken onder elkaar hing. Allemaal tussen koorden en glijders gepropt. Dit geheel kan zo de wasmachine in, waarna je het te drogen hangt en naar de kledingkast verplaatst. Om van voren af aan te beginnen, schone sokken er uit vieze er in. Over een vieze cirkel gesproken.

    ‘Dat ding moet mij helpen?’

    ‘Ja, leg er één bij de wasmand en wij proppen er onze sokken in. Goed hè, werkvergemakkelijking zou jij zeggen.’

    ‘Ik zou het bijna geloven.’

    ‘Je klinkt cynisch, geef het een kans. Je vindt je schrijfwerk zo leuk en het huishouding saai, ga voor lastenverlichting.’

Onregelmatige werktijden

Daar zei manlief een waarheid als mijn tien vingers op een toetsenbord. Ik ben overdag soms zo lekker bezig, dat ik ’s avonds de was nog ophang; we eten regelmatig later omdat ik laat huis ben en vervolgens laat kook; ik zorg niet meer voor zijn appeltje en theetje in de avond, wel ruim ik na het eten nog altijd de tafel af en de keuken op.

    Tot afgelopen vrijdag. Ik had een late klus en moest een nieuwe bril bestellen. Het was laat en ik wilde na het eten een artikel afsluiten. Dat moest voor het donker lukken.

    ‘Marcel, wil jij tafel af ruimen en zo?’ Hij schrok en keek niet met een blik van: hoera leuk!

    ‘Dus ik word echt de dupe van jouw werk?’

    ‘Tja, jij wilt dat ik sterschrijfster word, dan is dit het gevolg.’

    ‘Ja, maar…’

    ‘Niks maar, succes!’ Ik nam mijn laptop onder de arm en liep de kamer uit.

    ‘Waar ga jij heen?’

    ‘Naar onze slaapkamer, ik wil niet gestoord worden, behalve als je mijn koffie brengt.’ Manliefs mondhoeken zakten tot zijn navel.

    ‘Papa, ik help je wel,’ klonk Celine troostend, waarop Benjamin evengoed ineens armen in zijn mouwen bleek te hebben en stak ze uit.

    ‘Dat jij alles nu moet doen, is gewoon zielig.’ viel Benjamin bij.

    ‘Werkelijk? Ik doe alles elke avond alleen!’

    ‘Mam, ga jij nou maar werken, we got this,’ zei Celine en plaatste een bord vol etensresten in de vaatwasser.

    ‘Oh ja, ik zie het. Jij denkt net als papa dat de vaatwasser het eten opeet met vork en mes, tenslotte heeft het apparaat die bij de hand. Ik ben inderdaad weg, hier kan ik niet naar kijken.’

Afgeserveerd

Een uur later plofte ik op de bank, checkte de laatste roddels op social media en ontving dat bericht van Marcel. Daarmee waren we opnieuw bij de washulp. Marcel geloofde echt dat zo’n sokken-op-prop-ding werkte.

    ‘Besef jij dat ik nog niet zo lang geleden vroeg of jullie je bovenkleding allemaal binnenstebuiten willen keren voordat het in contact komt met de wasmand?’

    ‘Uhm ja, sorry, dat vergeet ik steeds. De kinderen doen dat toch wel?’

    ‘Natuurlijk niet. Er is er maar één die het doet.’

    ‘Wie dan?’

    ‘Ik natuurlijk, ik hou me tenminste aan mijn regels. Niemand anders. Dus: waarom zou ik verwachten dat ook maar één van jullie de sokken in dat gekke ding propt? Dat hele ding is vast bedacht door een man die nooit van zijn leven een wasmachine gevuld heeft. Onhandig dus.’

Onverwachte moves

Oeps, dat was een foute opmerking. Marcel gooide zijn telefoon naast zich op de bank. Kwam uit de hoek waar hij juist zo lekker lag en kwam met zijn handen in zijn zij op mij af. Hij tuitte zijn mond en sloot zijn ogen wat. Hij keek grimmig. Voor ik het goed en wel besefte, drukte hij zijn mond op de mijne. Ik liet mij echter niet op die manier de mond snoeren en praatte stug verder.

    ‘Wat? De gordijnen staan open, heel Houten ziet ons!’

    ‘Dat roep je altijd en zie jij ze?’ We keken  beide door het raam en tuurden in het donker.

    ‘Nu niet, maar binnenkort ontdekken ze onze poppenkast en blijft het niet bij één keer Gluren bij de Buren, dan staan ze hier elke avond.’

    ‘Laten we dan maar vast werken aan een goede voorvertoning.’ Marcel trok me onderuit, waardoor ik prompt liggend op de bank viel. Ik liet hem maar begaan, dan vergat hij vast die washulp.’