Ongelooflijk! Waar ik afgelopen zondag en de rest van de week wist waar
deze blog over moest gaan, bleek ik gisteren het hele idee vergeten te zijn. Een
duik in mijn herinnering moest het bovenhalen, maar niks hoor. Het idee
leek gezonken naar de bodem van vergetelheid.
Ik zette er volledig mijn
zinnen op om te vinden wat ik zocht. Beginnend me het checken van de notities en
spraakberichten in mijn telefoon. Voilà,
daar dobberde een titel omhoog. Ik wist dat ik het bericht niet hoefde af te luisteren.
De titel zei voldoende: droom.
Nachtmerrie
Ineens besefte ik dat het niet voor niets was dat ik het hele verhaal
vergat. Sommige stories moeten onverteld blijven. Het zijn trauma’s of nachtmerries. Suffe ik, waarom zocht ik
nou door. Nu zit ik hier en denk maar aan één verhaal, een nachtmerrie.
Ken je dat? Dat iets wat overdag gebeurt, ’s nachts een totaal andere
film wordt?
Niet? Houden zo.
Wel? Cool, dan ben ik niet de
enige. In beide gevallen volgt hier een
kijkje in mijn ongelooflijk rare kop.
Luguber
Nadat ik de groenteman van een veel te vaak genoemde winkel, vertelde
over een afspraak met een man onder de brug, zei hij:
‘Wat aan lugubere locatie.’
‘Nou ja! Het is alleen maar
voor een foto, want ik was zo stom om na een interview niet gelijk een foto te
maken. Nu moet ik dat rechtzetten. Waarom maak jij nu iets weerzinwekkends van
een afspraak onder een brug? Alsof iemand het op mijn gemunt heeft. Jij kijkt zeker
graag horror.’
‘Het klinkt inderdaad als een
spannende film. Weet jij wel wat er allemaal kan gebeuren onder een brug?’
‘Het is niets meer dan een
prima locatie tussen zijn en mijn woonplaats. Lekker middenin.’
‘Prima, maar mocht je het niet
overleven dan…’
‘Hou je mond jij!’
Droombeelden
Pas ’s nachts besefte ik dat hij niets had moeten zeggen. Zijn woorden vormden zich tot
hele andere beelden dan een onschuldige fotosessie. Ik wil geen woorden bevuilen
aan de beelden en angsten die mij uiteindelijk bezweet en met hartkloppingen
wekten. Bedenk zelf maar de beelden bij een zwakke vrouw en een sterke man. Zij
onschuldig, hij verkeerde belangen. Voor haar is het een verloren zaak. Ze
eindigt dood in haar auto op de bodem van het Amsterdam-Rijnkanaal.
Alleen al dit beschrijven bezorgt mij komende nacht vast weer zweet dreams. Maar eerlijk, het is toch
belachelijk wat één zo’n uitspraak met me doet? Wat een zieke fantasie heb ik 's nachts. Kennen meer mensen dit?
SOS-alarm
Gelukkig werd ik wakker en besefte dat deze droom een andere draai moest
krijgen of een oplossing. Wat voor smoes kon ik
bedenken om de boel af te zeggen? Hoewel die foto gemaakt moet worden. Wat is
een veiligere locatie? Hoe houdt ik mezelf veilig?
Mijn telefoon is al ingesteld
op SOS-alarm, waardoor na drie keer achter elkaar op de startknop te drukken,
mijn lief een bericht ontvangt met mijn locatie, foto’s van beide camera’s en een
geluidsfragment. Dat voelt redelijk veilig.
Zonder dat ik het wist stuurde mijn broekzak ooit eens een SOS-alarm naar
mijn man. Hij belde en vroeg:
‘Is alles goed met je?’
‘Wat lief dat je daarvoor belt.
Dat doe je anders nooit.’
‘Oh, alles is dus goed.’
‘Ja, hoezo?’
‘Jij stuurde een SOS-alarm,
maar als het verder niets is ga ik gauw verder. Ik ben druk.’ Klik, klonk aan
de ander kant. Tot zover onze romantiek.
Chaperonne
Terug naar die droom. Ik vond mijn oplossing in dochterlief Celine. Zij was
vrij en kon mee naar die afspraak onder de brug. Zo kon zij alles opnemen
en zo nodig 112 bellen. Had ik maar zo de boel opgelost
en durfde weer lekker te slapen.
De volgende ochtend vertelde ik niets. Ik besefte hoe absurd die
droom was. Als ik die vertelde werd ik vast en zeker volledig uitgelachen en
dat in de vroege ochtend?
Na mijn bakkie stapte ik in de
auto en ging op weg naar de brug. Midden daarop vroeg ik me ineens af welke
kant ik eigenlijk moest zijn en klonk een piep uit mijn phone. De laatste
negeerde ik, want ik rij MONO. Ik reed de brug over, ging de eerste weg links en
met de bocht meer de helling af. Aan het eind weer links en vond mezelf onder
de brug.
Hoezo was het daar luguber? Ik was
niet eens alleen, ik spotte ooggetuigen en een hele rij auto’s. Daar paste mijn
rood monstertje netjes naast.
De grote afwezige was de man met wie ik afgesproken had. Kon ik mooi
mijn phone checken en lees:
Oh kijk, daar stond hij, aan de overkant. Ik zwaaide en bedacht
onwillekeurig: ik kan nu nog weg!
