BennyProductions

Ongelooflijk hoe sommige dingen op onverwachte manier een vlucht nemen. Zo nemen Benjamin en ik binnenkort een echte vlucht als het allemaal menens wordt.

    Vlieg eerst even mee naar afgelopen Hemelvaart- en Pinksterweekend, een maand of  vier terug. Het jochie telde 360 Instagramvolgers, niet echt een aantal om een blog over te schrijven, vooral omdat ik rond hetzelfde aantal zweefde.

    Tot één van zijn posts gedeeld werd door een vrij grote Instamgrammer, waarna een grotere volgde en bigger, biggest en much more. Het ging volledig los.

    ‘Jij hebt over een week 500 volgers,’ merkte ik op.

Ontploffing

Elke ochtend dat hij uit zijn tent kwam, kregen we een update van weer zoveel honderd erbij. Binnen drie dagen tikte hij de 500 aan en nog drie dagen later toonde de teller 1000.  Het leek of een wifiduif verschillende landen en Instagrammers toefluisterde, want vier maanden later, dat is nu, staat bovenaan zijn profiel: 15.4k, dat zijn 15.400 volgers. Nee, ik vergis me geen nul, 15.4k betekent echt vijftienduizendvierhonderd.

    Ik snap die volgers wel. Meneer de Photoshop Artist maakt echt ongelooflijk mooie plaatjes. Hij noemt het terecht Cinematic Compositing. Het zijn werkelijk net echte filmposters. Laat hullie van StarWars maar bellen.

Trots

Als mum ben ik een stille getuige van het werk dat erin zit. Uren werk met aandacht voor de kleinste details, het voortdurend klikken met de muis, het onbegrijpelijke schuiven over het scherm en het pietepeuterig werken met lijntjes en licht. Hoewel ik nooit één foto vanaf het nulpunt uit zag groeien tot het eindresultaat, ben ik steeds verbluft.

    Daarmee zeg ik niet altijd dat ik het mooi vind. Het is kunstig en bijzonder.

    Ja, ik ben de mum die in het bos, waar niemand het ziet, even naast haar schoenen loopt.

Droomklus

Met het groeien van zijn account, volgen verschillende verzoeken van volgers. Of hij een foto van deze Indiase man wil bewerken, dat plaatje van die vrouw wil veraangenamen, of hij tips over licht wil delen en ga maar door.

    De grootste verbazing kwam door een Music Label* uit Amerika. Zij vroegen Benjamin iets* te ontwerpen voor een schijnbaar bekende zanger*. Benjamin zegt dat het een groot bedrijf is. Zij vertelden hem dat als hij maakt wat zij willen, zijn werk op zes schermen op Times Square getoond zal worden.

    ‘Wacht! Times Square? Dat is toch die straat met dat hele smalle gebouw die we in allerlei films zien?’

    ‘Ja mam, dat is Times Square.’

    ‘Huh? Komt daar werk van jou?’

    ‘Dat zeggen zij.’

    ‘En hoe bewijzen ze dat? Wij kunnen het niet checken.’

Onwerkelijk

Stel je voor? Onze zoon maakt werk dat op Times Square getoond wordt. Die klus is gedaan en ander werk volgt. Het woord LIT (zoals Benjamin zegt) valt nogal eens in huize Typisch Irene. Op een dag opper ik dat hij misschien uitgenodigd wordt dat bedrijf in de U.S.A. te bezoeken.

    Komt Benjamin een dag later beneden met zijn ogen groot als viskommen boven een glimlach van hier tot Times Square:

    ‘Mam, dit geloof je niet.’

    ‘Kind, ik geloof je niet.’

    ‘Ze vragen of ik een keer langs kom, daar in Florida. Ik zei dat ik daar niet echt een mogelijkheid voor zie, want ja, ik heb niet echt veel monnies.’

    ‘Had je nu maar beter gespaard.’

    ‘Nee, mam, zij bieden aan de reis te betalen. Waarna ik toegaf dat ik nog nooit zonder jullie naar het buitenland ben geweest.’

    ‘Nu sturen zij zeker iemand om je te begeleiden.’

    ‘Nee, jullie mogen mee.’

    ‘Wat? Gaan wij naar Amerika?’

Doemdenker

Een dag later, senario’s fladderen door mijn hoofd.

    ‘Straks vragen ze je daar te komen werken.’

    ‘Mam, stil. Alles wat jij zegt gebeurt. Weet je nog? Binnen een week had ik 500 volgers en meer. Jij dacht dat zij mij uit zouden nodigen, tada! Die stage? Die duurt een half jaar, dat is lang. Lang alleen.’

    ‘Ik ben zo opgelucht. Ik moet er niet aan denken, jij daar, ik hier. Meegaan is geen optie, we hebben allemaal ons werk.’

    ‘Als het een week was,’ mengt een vriend zich in het gesprek, ‘kan jij toch met hem mee, Irene?’

    ‘Ik? Waarom dat?’

    ‘Qua werk ben jij het meest flexibel, Celine kan geen vrij krijgen, Marcel zit met de zaak.’

    ‘Maar daar is alles much bigger, de McDo, de steden, de afstanden en vast ook de enge mannen. Wacht, Florida. No way, daar zijn zelfs de stormen much biggerer. Weg met al die stormachtige ideeën.

   

*Ik krijg geen toestemming om namen van de plantenmaatschappij en zanger te noemen, maar geloof me, ik deel alles zodra het gebeurd is. Vooralsnog lijkt het allemaal een sterk verhaal, zelfs voor mij.

ps. de groeten van iedereen van Alphen DC