Ik heb echt iets tegen mijn man en het weer.
Weet je nog vorig jaar? We gingen
fijn een eindje fietsen. De voorspelde buien, zouden ons niet raken. Vol
vertrouwen volgde ik mijn man. Om vervolgens vol in een regenbui terecht te
komen. Met vol, bedoel ik verzopen. Van een zomerse duik in de Lek word ik
minder nat, want dan blijft mijn jurk tenminste droog.
Het was een fietstocht om nooit
te vergeten, omdat het bewees dat buienradar en mijn man niet altijd gelijk hebben.
Het lucht zo op dat hardop te schrijven.
Voordat ik aan deze blog begon, werd het zwaarder bewolkt en donkerder.
Dat maar net opgemerkt,
pakte meneer zijn telefoottn, checkte zijn onmisbare
vriend en meldde:
‘De buien gaan langs ons heen,’
wat hij bewees door de bewegende rood-oranje-gele vlekken voor mijn bril te
houden.
Ik had juist zin in een
regendans in een verkoelende bui. De handdoek lag al klaar, bleef de regen uit.
Heeft de app eindelijk wel gelijk.
Het herstelt mijn beschadigde
vertrouwen nog niet. Ik blijf erbij dat de relatie van mijn man en buienradar
er eentje is voor in de regenton. Weg ermee. Oké, niet allebei. Marcel mag
kiezen: of hij er uit of buienradar eruit.
Hij kiest natuurlijk die
buienliegbok. Ik weet, met mij leven is soms geen halleluja amen. Gelukkig schrijft
meneer geen blogs. Maar ik ben by far
stabieler dan die bluffende buienvoorspeller. Dan staat de pet weer zo en dan
weer zus en zelden heeft ze gelijk.
Dat bewijzen de twee wandelingen die wij ondernamen in de laatste van onze
vier vakantieweken.
De eerste was 'De
brieven van Belle' route bij Slot Zuilen. Deze ontdekten we zo’n jaar of twee
geleden. De tocht loopt langs de Vecht, door bos en langs weilanden. We liepen
met blote benen en armen. Echt zalig zomers. Wat wolken af en toe en de wind hield
de molen in beweging.
Tot er ineens druppels vielen
en niet een beetje! Nog maar net de eerste opgevangen, was daar mijn manneke
met de telefoon.
‘Dit is niet voorspeld.’
‘Alsof dat nieuws is. Zoek
liever een schuilplek in plaats van te checken of het echt regent.’ Hij keek
even op.
‘Echt wel, daar!’ Zo handig,
informatiepanelen.
Beleefroutes
De route verliep na die korte bui probleemloos. Even had ik zorgen bij
het tellen van ruim 30 ooievaars. Het zou toch geen teken zijn? Een snelle
cyclus-check stelde me gerust. Geen zorgen ma!
Wat betreft die route over
Belle zeg ik: doen! Het is er eentje van de app Beleefroutes. Je volgt de
route, luistert naar verhaaltjes en leest onderweg wat brieven van haar. Ze is
een inspirerende vrouw. Ze wil niet wijken voor de gangbare opvattingen over
mannen en vrouwen en krijgt ruimte voor haar eigen dromen.
Surprising
De andere route was het Oldenaller Klompenpad bij Putten. Deze is van Natuurmonumenten
en net zo goed een aanrader. Hun wandelingen zijn stuk voor stuk verrassend prachtig
qua natuur en ligging en we ervaren altijd een surprising element.
We wandelden door weilanden,
over beekpaadjes, kronkelende bospaadjes en soms de weg. Wat miste waren de
heuvels, want het voelde bijna als het Zuid Limburgs Heuvelland.
We vonden halverwege de route een
bankje om even onze gebruikelijke appeltje-water-break te houden. Slikte ik net de eerste hap door, voelde ik een
druppel van bovenaf. Vandaag komt het water van boven, mond open. Laat de fles
maar dicht.’ Meneer wilde natuurlijk checken of het regende, maar voor hij de
app kon openen stak ik de plu in zijn handen. Zaten we daar, samen onder de
plu. Het werd bijna romantisch, tot ik iets kouds op mijn been voelde. Druppels,
op mijn broek! Terwijl de broek naast mij geen drup vertoonde.
‘Zeg, hou jij die paraplu even
wat eerlijker boven ons beide!’ Ik gaf er een ruk aan en kreeg daarmee meneer
dichter bij me. Hij blij met die plu!
Tot het stopte met regenen.
‘We gaan!’
Schuilhut
Stuitten we honderd meter verderop op een schuilhut, een vroegere
schaapskooi.
‘Serieus? Zaten we daar op een
bankje, staat dit hier!’ Bij het naar binnen lopen, lieten we andere wandelaars
naar buiten stappen.
‘Hadden we maar wat euro’s
meegenomen,’ zei een van hen, waarop ik Marcel vreemd aankeek. Binnen stond een grote stoere tafel
omringd met stoelen en er was een koffieautomaat.
‘Ik snap die euro’s,’ zei Marcel
en vroeg of ik er één had.
‘Ik heb altijd monnies.’ Even
later bood de schat me een cappuccino aan en gingen we erbij zitten.
‘Deze plek kan wel wat reclame
gebruiken. Ik zou hier prima kunnen zitten en schrijven.’
‘Vertel dan gelijk dat mensen aan
euro’s moeten denken voor een bakkie ter plaatse. Da’s wel zo lekker.’
Bij deze! Vergeet de euro’s
niet, maar Buienradar wel!