zondag 1 september 2019

Schuilplaatsen


Ik heb echt iets tegen mijn man en het weer.
    Weet je nog vorig jaar? We gingen fijn een eindje fietsen. De voorspelde buien, zouden ons niet raken. Vol vertrouwen volgde ik mijn man. Om vervolgens vol in een regenbui terecht te komen. Met vol, bedoel ik verzopen. Van een zomerse duik in de Lek word ik minder nat, want dan blijft mijn jurk tenminste droog.
    Het was een fietstocht om nooit te vergeten, omdat het bewees dat buienradar en mijn man niet altijd gelijk hebben.
    Het lucht zo op dat hardop te schrijven.

Bluf
Voordat ik aan deze blog begon, werd het zwaarder bewolkt en donkerder. Dat maar net opgemerkt,
pakte meneer zijn telefoottn, checkte zijn onmisbare vriend en meldde:
    ‘De buien gaan langs ons heen,’ wat hij bewees door de bewegende rood-oranje-gele vlekken voor mijn bril te houden.
    Ik had juist zin in een regendans in een verkoelende bui. De handdoek lag al klaar, bleef de regen uit. Heeft de app eindelijk wel gelijk.
    Het herstelt mijn beschadigde vertrouwen nog niet. Ik blijf erbij dat de relatie van mijn man en buienradar er eentje is voor in de regenton. Weg ermee. Oké, niet allebei. Marcel mag kiezen: of hij er uit of buienradar eruit.
    Hij kiest natuurlijk die buienliegbok. Ik weet, met mij leven is soms geen halleluja amen. Gelukkig schrijft meneer geen blogs. Maar ik ben by far stabieler dan die bluffende buienvoorspeller. Dan staat de pet weer zo en dan weer zus en zelden heeft ze gelijk.

Zomerbui
Dat bewijzen de twee wandelingen die wij ondernamen in de laatste van onze vier vakantieweken.
    De eerste was 'De brieven van Belle' route bij Slot Zuilen. Deze ontdekten we zo’n jaar of twee geleden. De tocht loopt langs de Vecht, door bos en langs weilanden. We liepen met blote benen en armen. Echt zalig zomers. Wat wolken af en toe en de wind hield de molen in beweging.
    Tot er ineens druppels vielen en niet een beetje! Nog maar net de eerste opgevangen, was daar mijn manneke met de telefoon.
    ‘Dit is niet voorspeld.’
    ‘Alsof dat nieuws is. Zoek liever een schuilplek in plaats van te checken of het echt regent.’ Hij keek even op.
    ‘Geen schuilplek te zien.’
    ‘Echt wel, daar!’ Zo handig, informatiepanelen.

Beleefroutes
De route verliep na die korte bui probleemloos. Even had ik zorgen bij het tellen van ruim 30 ooievaars. Het zou toch geen teken zijn? Een snelle cyclus-check stelde me gerust. Geen zorgen ma!
    Wat betreft die route over Belle zeg ik: doen! Het is er eentje van de app Beleefroutes. Je volgt de route, luistert naar verhaaltjes en leest onderweg wat brieven van haar. Ze is een inspirerende vrouw. Ze wil niet wijken voor de gangbare opvattingen over mannen en vrouwen en krijgt ruimte voor haar eigen dromen.

Surprising
De andere route was het Oldenaller Klompenpad bij Putten. Deze is van Natuurmonumenten en net zo goed een aanrader. Hun wandelingen zijn stuk voor stuk verrassend prachtig qua natuur en ligging en we ervaren altijd een surprising element.
    We wandelden door weilanden, over beekpaadjes, kronkelende bospaadjes en soms de weg. Wat miste waren de heuvels, want het voelde bijna als het Zuid Limburgs Heuvelland.
    We vonden halverwege de route een bankje om even onze gebruikelijke appeltje-water-break te houden. Slikte ik net de eerste hap door, voelde ik een druppel van bovenaf. Vandaag komt het water van boven, mond open. Laat de fles maar dicht.’ Meneer wilde natuurlijk checken of het regende, maar voor hij de app kon openen stak ik de plu in zijn handen. Zaten we daar, samen onder de plu. Het werd bijna romantisch, tot ik iets kouds op mijn been voelde. Druppels, op mijn broek! Terwijl de broek naast mij geen drup vertoonde.
    ‘Zeg, hou jij die paraplu even wat eerlijker boven ons beide!’ Ik gaf er een ruk aan en kreeg daarmee meneer dichter bij me. Hij blij met die plu!
    Tot het stopte met regenen.
    ‘We gaan!’

Schuilhut
Stuitten we honderd meter verderop op een schuilhut, een vroegere schaapskooi.
    ‘Serieus? Zaten we daar op een bankje, staat dit hier!’ Bij het naar binnen lopen, lieten we andere wandelaars naar buiten stappen.
    ‘Hadden we maar wat euro’s meegenomen,’ zei een van hen, waarop ik Marcel vreemd aankeek. Binnen stond een grote stoere tafel omringd met stoelen en er was een koffieautomaat.
    ‘Ik snap die euro’s,’ zei Marcel en vroeg of ik er één had.
    ‘Ik heb altijd monnies.’ Even later bood de schat me een cappuccino aan en gingen we erbij zitten.
    ‘Deze plek kan wel wat reclame gebruiken. Ik zou hier prima kunnen zitten en schrijven.’
    ‘Vertel dan gelijk dat mensen aan euro’s moeten denken voor een bakkie ter plaatse. Da’s wel zo lekker.’
    Bij deze! Vergeet de euro’s niet, maar Buienradar wel!