zondag 25 augustus 2019

Booteigenaar


    ‘Kunnen wij vrienden worden?’, vroeg ik de onbekende man. Hij stond met een touw in zijn handen klaar om zijn boot vast te leggen aan de kant. Natuurlijk fronste hij zijn wenkbrauwen. Ik hoorde hem denken: wat een weirdo. Alsof je zonder meer vrienden wordt met de eerste de beste debiel die aan de kant staat en vraagt om vrienden te zijn. Het vroeg om verduidelijking:
    ‘Ik wil graag vrienden worden met iemand die een boot heeft, snapt u?’ Nog steeds bekeek de man me alsof hij tegenover de dorpsgek stond. Ik ben het gewend. Marcel kijkt me zo’n zes keer per dag net zo aan. Toch vind ik hem elke avond naast me in bed. Mensen die me aankijken alsof ik niet spoor bezorgen mij geen rillingen. Sterker nog, ik zag uiteindelijk een lach om de mond van die man verschijnen en liep zelf vrolijk de boot voorbij. Ik meende het toch al niet serieus.

Eerste boot
Het kan zo varen. Op naar een volgende (te) gekke actie! Die waarin we een boot kochten. Ja, echt afgelopen dinsdag namen wij onze eerste boot in ontvangst. Wat klinkt alsof ik na deze een tweede, derde of, op zijn tijd, een zestiende boot verwacht. Zo veeleisend ben ik niet, maar dromen doe ik. Dat mag gelukkig altijd en is super goedkoop.
    Nou hoeft een boot sowieso geen duizenden euro’s te kosten. Mijn enige eis is wel één personeelslid. De kostenbesparing moet ‘m dan vooral zitten in de tweedehandse staat van de boot. Daarmee kwam Marktplaats de hoek om varen en zeilde Marcel het internet af op zoek naar wat we wilden en wat dat mocht kosten. Hij is daarin niet van het impulsieve. Het is niet voor niets dat hij dit klusje op zich neemt.
    Ik hou niet van markten of het nou de weekmarkt of Marktplaats is. Het bezorgt mij een soort van allergische reactie. Vooral wanneer vreemden bij me thuis komen. Zegt madam en opent in oktober haar deuren voor Gluren bij de Buren. Alsof ik dan weet wie mijn huis betreden.
    Troost je, ik snap soms ook werkelijk niets van mij.

Zoektocht geslaagd
Ondertussen dobberde Marcel op Marktplaats. Zeg maar dagenlang, waardoor ik bijna vergat dat hij nog altijd de perfecte boot zocht. Tot hij dinsdagochtend om 09.00 uur naast me op de love-seat plofte. Normaal staat hij een uur later op.
    ‘Wat heeft jou het bed uit geschopt?’
    ‘Een kano.’ Je dacht toch niet dat wij zochten naar een plezierjacht of zo? Zoveel geld verdienen wij nog niet hoor. We beginnen klein en je weet wat ze zeggen over het kleine eren.
    ‘Werkelijk? Heeft een kano jou uit bed geduwd? Waar is ie dan?’
    ‘Nou,’ hij pakte zijn telefoon erbij. ‘Wat denk je hiervan?’
    ‘Staat daar nou KIWI 2? En hij is rood!’
    ‘Vind je ‘m ook zo leuk!’
    ‘Leuk? Dit is ‘m, de naam is perfect. Doe maar een bod.’
    ‘Heb ik al gedaan.’

Aankooppraatje
Ik maakte ondertussen het ontbijt en dacht nog even na.
    ‘Je hebt toch wel een goed verhaal gedeeld bij dat bod?’
    ‘Hoezo, een goed verhaal?’
    ‘Nou, waarom wij juist deze kano zo graag willen hebben. Dat ik een kiwi ben en zo.’
    ‘Nee, dat heb ik niet gedaan.’
    ‘Dat helpt natuurlijk niet. Weet je wat? Ik doe ook een bod, eenzelfde bod, maar met een goed verhaal om onze koopkracht te verbeteren.’ Wat ik niet wist is dat ik daarvoor een account moest aanmaken en het wachtwoord alweer vergeten ben voordat ik afsluit. Alles voor de kano, zeg ik maar. Ik schreef mijn verhaal, vergezelde het met mijn bod, waarna het wachten begon.

Verkocht
Weet je nog, dat ik die man toeriep en vroeg of we vrienden konden worden? We liepen hem net lachend voorbij toen een pling uit de zak van mijn vest klonk.
    ‘Ah, dat is een mail van Marktplaats.’
    ‘Oh, vertel?’
    ‘Nou, kijk maar even mee.’




 Personeel
Zo werden wij een boot rijker en gaan ‘m binnenkort verder personaliseren: de voorste helft zal versierd worden met vlinders. Net als aan mijn kant van mijn auto. Het achterste deel, daar waar mijn enig personeelslidje zit, komt het logo met de drie RRR-en (van RitsRatsReclame), zoals op Marcels auto.
    Waarom ik Marcel personeel noem? Ik zei eerder al dat ik minimaal één personeelslid wilde. Daar heb ik over nagedacht. Omdat ik niet mag roeien van Marcel (schouderproblemen) is hij er voor het roeien. Daarom is de kano een tweezitter waarin ik kan zitten en manlief peddelen. Ik de kont (want ja, dat krijg je van stilzitten), hij de armspierbundels.
    Eerlijker gaan we het niet verdelen. Lekker hoor, kanoën.