zondag 25 november 2018

Uitdagingen!


Er gaat iets helemaal mis. Ik zie een leeg scherm; het is blog-time maar wat te schrijven? Ik ben bezig geweest met zoveel, behalve het zien van een eigen verhaal. Zo lijkt het helemaal mis te gaan, maar stiekem is het andersom. Er gebeurt zoveel goeds!

Vaker dan ooit start ik mijn laptop op, open een leeg document en vul deze al snel met letters die veranderen in woorden en zinnen die uiteindelijk een tekst vormen. Vaak zijn het mijn woorden, aangevuld met citaten, maar evengoed wordt me opgedragen welke boodschap gedeeld moet worden.

Het is bijna allemaal vrijwilligerswerk. Zo ben ik vaste vrijwilliger (namens de Nederlandse Patiënten Vereniging, NPV) voor twee vrouwen die ik ieder 1x per veertien dagen een middag bezoek. Met de één wandel ik, voor de ander ben ik een maatje? Het is enorm genieten om zo direct tot hulp te zijn en mensen even uit hun eenzaamheid te halen. Ik zeg eerlijk, dit werk voelt goed!

Wat meehelpt is dat ik wandelend naar deze mensen ga. Dat maakt het dubbel genieten, want ik wandel graag. Vooral op de terugweg was ik laatst zo verrast. Onderweg naar huis glimlachten verschillende mensen naar me en viel  me op hoe vriendelijk iedereen terug groette. Eenmaal thuis trof ik Celine aan.
    ‘Mama, wat kwam jij blij aangelopen zeg. Je had zeker een mooie middag.’
    ‘Ja, het was leuk bij de mevrouw waar ik was, maar weet je? Iedereen onderweg was zo blij.’
    ‘Mam, dat was omdat jij zo loopt te stralen. Dat werkt aanstekelijk!’ Het is wat vrijwilligerswerk met me doet. Het werkt twee kanten op: ik help iemand en voel me daarna werkelijk happy.

Het bleef niet bij de NPV. Begin dit jaar kwam ik onverwacht terecht in het Wereldhuis. Een plek waar mensen elkaar kunnen ontmoeten tijdens verschillende activiteiten,  maar ook bij het leren van de Nederlandse taal. Ik maakte kennis met iemand die me herkende als blogger op facebook.
    ‘Jij bent vast goed in het Nederlands,’ merkte ze op. Ik heb niet meteen gezegd dat ik regelmatig worstel met de en het of dt’s. Echt slecht! Maar zo human! Nu ontmoet ik bijna elke donderdagmiddag prachtige andere humans, die ik mag helpen met de taal. Ga ik weer, stralend op weg naar huis.

Via het Wereldhuis ontmoette ik het Taalhuis. Een professionele organisatie voor taalonderwijs aan anderstaligen en laaggeletterden (mensen die wel Nederlands spreken, maar het niet kunnen lezen of schrijven). Elke maandagavond ben ik te vinden in de bibliotheek, omringd door vier vrouwen uit drie landen en worstel met hen op onze taal, maar geniet van plezier voor vijf.

Geloof me, daar waar ik mijn kop laat zien, ontdekken mensen mijn liefde voor schrijven. Daar kwam de vraag van het Wereldhuis:
    ‘Wil jij onze maandelijkse nieuwsbrieven schrijven?’
    ‘Dat kan er wel bij!’ Sindsdien vertellen zij me wat er speelt, ik geef er woorden aan en hup, daar ging afgelopen week de vierde nieuwsbrief de deur uit.

Ondertussen belde een redacteur van ons landelijk kerkblad:
    ‘Wil je meewerken aan een interview en wil je binnen drie weken het artikel inclusief foto opsturen?’ Twee weken geleden stuurde ik het derde artikel op en genoot van elke ontmoeting. Mensen zijn zo gaaf.

Ineens viel mijn oog op een oproep van een Vrijwilligersorganisatie. Zij zochten schrijvers en fotografen om maandelijks een vrijwilliger te interviewen en een artikel te schrijven voor een van onze plaatselijke kranten en hun website. Ik deed afgelopen week een vierde interview, maar het uitschrijven moet ik simpelweg parkeren, want drie andere deadlines hijgen in mijn nek.

Juist toen ik besefte en tegen mijn lief zei:
    ‘Ik heb mijn grens bereikt,’ wees een freelance journaliste van de andere plaatselijke krant me op een oproep en schreef:
    ‘Of je geschikt bent weet ik niet, maar reageer op de oproep waarin ze vragen om freelancers!’
    Dat deed ik. Dertig minuten later vulde een afspraak met een content manager mijn agenda; haalde een proeftekst de krant en tekende ik vorige week een overeenkomst. Ik ga freelance schrijven voor een plaatselijke krant. Mag ik gillen?!

Zocht ik eind vorig jaar een nieuwe uitdaging? Kwam dit alles op mijn pad. Like a dream–come-true waarin ik van hobby werk maak en mijn laatste ja klonk: mee te werken aan de nieuwsbrief van het Taalhuis. Gelukkig een kwartaal nieuwsbrief.

Tot ik gisteravond ineens besefte: poeppie, het is vrijdag en ik heb geen goed verhaal. Ik ben overal mee bezig geweest, behalve mijn eigen verhaal. Een leeg scherm keek me aan. Ik bedacht: dan deel ik in deze blog waar ik allemaal mee bezig ben. Het is tof, het is veel, alles zoekt nog een plekje, maar alleen deze keer mag mijn blog daar de dupe van worden. Want ten diepste vind ik schrijven wat ik zelf wil nog steeds het aller leukst!