Ze wandelde
zonder meer opnieuw ons leven binnen en liet de jaren van bezoekloosheid ver
achter ons. Alsof ze altijd nog rond hing. Eigenlijk was dat zo op Social Media.
De plek waar we al die tijd, maar steeds vaker van elkaar hoorden. Ze was
gewoonweg nooit weg. Vooral sinds Instagram werden bekoelde lijnen weer
heerlijk warm. Zo gezellig!
Het contact intensiveerde zich vooral wanneer
ik op de koffie was bij Starbucks (Utrecht) en dat deelde op Instagram. Een
BLIEP uit mijn Phone volgde:
‘Ik kom er aan!’, zo schreef ze.
‘Niet doen,’ appte ik terug. ‘Ik ben alweer weg
gefladderd.’ Mezelf hard op mijn billen slaand, want ik was vergeten een direct message te sturen waarin ik vertelde
dat ik om de hoek was. Ze wilde zo graag weer eens live chatten.
Tot Falke, het gaat
over haar, in de buurt van ons moest zijn en schreef dat ze graag eens aan kwam
waaien. Zo was ze de laatste weken vaker around
en ontmoetten we gisteren haar vriendin, die ons vroeg hoe lang Falke en ik
elkaar kennen. Ons enige ijkpunt bleek deze heerlijke blog. Sinds 2012 dus.
Falke herinnerde me
aan haar bezoek van een poosje geleden. Ze maakte ons huis werkelijk onveilig
terwijl Celine aan het stofzuigen was. Zo kwamen we op het onderwerp huishouden.
Een stom, zeg maar gerust ronduit nutteloos onderwerp. Het uitvoeren kost al zoveel
tijd, er over hebben is mijn tijd nog minder waard.
Dat het juist Celine
was, die even later, tijdens het eetklaar maken van een mango...
Wacht! Even een tussendoor zijweggetje: Dochterlief
is mijn privé-mango-killer. Ik was
één keer de moordenaar en besloot dat ik het niks aan vond. Celine houdt echter
zoveel van mango dat ze het snijwerk vooraf ervoor over heeft. Stiekem fluister
ik er bij dat ik in mijn geheel zorg-moe ben en krijg rode wangen van schaamte.
Hoe kan moi die koos voor de zorg
voor mijn bloedjes van kinderen nu ineens voelen dat ik er klaar mee ben?
‘Zorg maar lekker voor jezelf en als je dan
toch bezig bent ook voor mij.’ Een appel klaarmaken, de thee in de middag, een
tussendoortje, ik heb geen zin meer om het klaar te maken. Die gedachtegang is belachelijk
beangstigend sterk!
Tot ik into
mijn verleden-buuf bumpte en zij
vertelde dat ze enorm genoten had van mijn overgang blog. Ze herkende zichzelf er in. Iets met leeftijd.
‘Heb jij ook zo genoeg van het zorgen voor
alles en iedereen?’ Alleen haar vraag maakte dat mijn ogen groot werden als
mangopitten (hoe groot zijn die eigenlijk?). Ze legde vervolgens uit dat die
gevoelens een bijwerking van overhoop liggende hormonen zijn.
Terug naar mijn privé-mangosnijder.
Out of nothing vroeg ze:
‘Mama, stofzuigen doe je drie keer per week
en bed verschonen dan? Hoe lang laat ik mijn bed luchten? Help! Ik moet nog
zoveel leren!’ Gelukkig vraagt ze nog net niet hoe en wanneer je het bed open
gooit. Ik zou graag antwoorden met:
‘Midden in de nacht.’
Waren mijn ogen
groot als mangopitten? Falke’s mond viel zo ver open dat er wel drie mango’s in
pasten. Gelukkig waren die in de aanbieding. Ze keek me aan met een blik van:
jij moet je schamen! Zo van: jij leerde je dochter niets over fatsoenlijk housekeeping?
Falke woont al járen op zichzelf en nu samen.
Zij weet natuurlijk alles van schoonmaken, opruimen en strijken. Waarom zou ze anders
zo verbaasd kijken?
‘Irene, wat voor monster heb jij opgevoed?’
‘Monster? Celine?’
‘Ja, welke jonge griet wil nou leren hoe te
poetsen? Dat bestaat gewoon niet?!’ Waarop Celine beledigd de serre in stapte.
‘Wel waar! Kijk mij!’
‘Jij bent duidelijk nog geen echte student,
als in uitwonend. Ik zal je eens een kijkje geven in het studentenleven.’
Celine geeft mij een bakje mangostukjes en gaat met haar eigen bakje vitamientjes
naast Falke zitten. ‘We eten elke dag pizza.’
‘Lekker!’
‘Vervolgens laten we de pizzadozen achter onze
rug liggen, terwijl op de grond het vieze wasgoed nog wacht op een goede
wasbeurt, onze bedden zijn in geen weken verschoond en de afwas van drie weken
staat op het aanrecht.’
‘Doe die was een ontsmettingskuur van 60
graden! Dat jij niet in je blote tieties op de bank zit. Is je kledingkast nog
niet leeg?’, kwam ik tussen beide.
‘Oh, maar dit zijn kleren van mijn vriendin.’
‘Wat heeft zij dan aan?’, vroeg Celine die ondertussen
wat afstand nam van Falke.
‘Zij ligt nog te pitten, ze heeft een dag
vrij. Maar dan nog dit over poetsen…’
‘Zeg maar niets meer. Daar bakken jullie
vast geen fluit van.’
‘Precies!’ Falke kijkt er triomfantelijk bij.
‘Zo wil ik nooit worden!’
‘Dan moet je thuis blijven wonen!’
‘Dat is precies wat ik ga doen, for ever and always ever after, alles
beter dan dat studentenleven.’
Ik zucht.
