Vet

Een dag niet gezwommen is een dag niet afgekoeld. Of zeg ik beter: een dag zonder plons is een dag verkoold (als in verbrand en een stap daar voorbij).

    Dat geldt op Camping Les Tournels in Ramatuelle in Zuid-Frankrijk bij temperaturen tussen de 33 en 39 graden.

De bosbranden waren geen grap. Die bij St. Tropez konden wij zien vanaf onze camping. Het lag weliswaar 15 km vanaf onze camping (dat moet over de weg zijn, want hemelsbreed was het echt wel dichterbij), maar wij zagen de vlammen op de bergtoppen verderop. Het voelde niet echt relaxed moet ik zeggen.

    Een evacuatie bleef uit. Dat was een opluchting, want we hielden er wel rekening mee.

De droogte in de Var/Cote d’Azur was merkbaar en speelde ook mij parten. Wat liet ik me graag in het zwembad benatten. Een zwembad op de camping is daarom een vereiste op onze overzomeringsplek. Ik zeg maar zo: een camping zonder zwembad is een krampeerplek. Een boeking valt in het water bij het uitblijven van een plonsbad.

    Groot hoeft ie niet te zijn, echter wel in verhouding met de campingbadgasten. Dit jaar was de camping mega (886 staplaatsen). Tel dan gemiddeld drie plekgebruikers per staplaats, dat is 2658 mensen die even het zwembad willen gebruiken. Da’s enorm! Zoals gelukkig het zwembad was.

    Na 27 vakanties met mijn lief, maakte ik zo’n grande zwembad niet mee. Alleen daarom wil ik hier nog eens naar terug verlangen. Voor de rest was het me te groot, hoewel dat alleen merkbaar was aan het aantal voertuigen dat dagelijks langs ons gehuurde grondgebied reed. Het bleef maar broemen naast ons.

Nu even het zwembad in waar de stroomversnelling mijn favoriet was. Heerlijk mindful in het water dobberen en me mee laten voeren door de stroming of manlief. Hij moet gewoon altijd aan me zitten en/of meenemen op zijn benen.

    Ik moet bekennen dat ik een slechte drijver ben en daarom graag een hulpstuk gebruik. Ziedaar de zwembuis - jaren geleden in Frankrijk door Celine gescoord nam ik ‘m dit jaar mee. Zij was deze vakantie niet mee met ons. Zo kon ik mijn hart ophalen.

Benjamin (heeft er ook één) wilde zijn buis niet mee naar Frankrijk, maar maakte daarmee een verkeerde keus. Waar ik lekker relaxed in het water hing of dreef, kostte het hem moeite om zich te laten meevoeren op soms zachte, soms harde stromen.

    Ik hielp mijn hoofd prachtig en moeiteloos boven water. Waar hij een workout deed om boven te blijven drijven.

Natuurlijk leende ik hem soms de buis, maar wat hij ook deed, hij ging met buis en al gewoon kopje onder om uit eigen beweging weer boven te komen.

    ‘Mama, hoe blijf jij zo drijven?’

    ‘Hoe moet ik dat weten?’

Zo ontstond een onderzoek. Ik ontving de buis en ging er lekker op hangen. Benjamin aapte me na. Ik dreef, hij verzoop. Andere manieren werden onder de wateroppervlak getest, maar wat hij ook deed hij ging mee onder het wateroppervlak, waar ik vrolijk mijn haar kon laten drogen.

    ‘Mam, je zou toch denken dat juist jij vanwege je gewicht als eerste zou moeten zinken.’

    ‘En bedankt! Leg er even de nadruk op dat ik de zwaarste van ons ben.’ Ik kijk mijn echtgenoot hulpeloos aan. Hij is van de oplossingen, waar blijft ie nou?

    ‘Misschien moet jij eens lucht happen en vasthouden om te blijven drijven,’ is zijn oplossing voor zoonlief. Et voilá, Benjamin drijft! Tot hij de lucht weg laat lopen. Kijk ter illustratie maar naar dit filmpje:

Afijn, de vraag verdween tot ie een dag later weer boven water kwam drijven.

    Met een onvergetelijke wandeling in de bloedhitte op onze naam, was mijn enige wens een duik. Je moet weten dat ik van enige actie in de hitte een kop krijg als een kreeft, zelfs bij de minste inspanning. Kom maar op met die plons! Het water sist na als ik er in spring.

 

Na een paar minuten in het zwembad zegt Benjamin:

    ‘Mam, je moet langer met je hoofd onder water. Je kop is nog steeds vuurtoren rood.’ Waarop ik flink adem hapte, mijn neus dichtkneep en helemaal en totaal onder water dook. Zonder moeite dreef ik naar boven. Dat deed mijn kont, als leidt die een eigen leven. De billen wilden omhoog.

    Zie je het al voor je? Alles van mij onder water en twee flinke rondingen erboven. Je bedenkt het beeld er zelf maar bij. Geen tiet of bil van deze dame komen boven water op foto of video, laat staan op internet.

    Stand-in billen kon ik natuurlijk niet vinden, wat een uniek achterwerk aantoont.

    Zou het opvallen als ik Marcels billen gebruik?

    ‘Mam, hoe kan dat nou! Jij hebt de grootste dèrière, dus het meeste volume van ons drie, maar die komt als eerste boven.’ En bedankt voor je woordkeus.

    ‘Ik wist het, nu jij ook: mijn kont is speciaal.’

    Tot Marcel ineens in het water stond te stuiteren en spetteren.

    ‘Ik weet het! Ik weet het. Natuurlijk blijven mama’s billen drijven!’

    ‘Oh help, nou zullen we het krijgen,’ klonk ik iets te snel. Benjamin dreef onder Marcels lippen.

    ‘Vet drijft op water!’