zaterdag 8 oktober 2016

18


Om maar cliché te beginnen: waar zijn jouw 18 jaar heen gevlogen? Of ben ik daarom zo moe? Je bent tenslotte 18 jaar deel van mijn, nee ons (ik kijk Marcel aan) leven en dat is best lang. Daar even over nagedacht, bedenk ik ineens dat jij Benjamin zijn hele leven kent, maar hij jou niet. Is dat nou zielig of juist leuk? Ik heb hier nooit bij stil gestaan.

Celine, de 18 jaren met jou gingen in snelheid voorbij en eerlijk, het was soms echt vermoeiend. Maar een overgroot gevoel van YES, dat ik voor het eerst uitriep bij de woorden:
   ‘Het is een meisje,’ is gebleven tot aan deze seconde. Jij was toen en bent nog altijd een prachtig cadeau, mijn meisje... meid… vrouw! Stop, niet zo snel!

Moet je jezelf nou eens zien.
   Je hebt niet mijn krullen, geen rimpels en strakke billen. Je bent me voorbij gegroeid in lengte, wijsheid en creativiteit. Over één dingetje (eigenlijk twee) waarin je mij voorbij bent gestreefd, zeg ik:
   I rest my case.’
    Hoe dan ook ben je een prachtige vrouw geworden, dat zie jij hopelijk terug in je spiegelbeeld. Ik snap Ronald wel.

Heel soms vraag ik me af waarom je zo nodig een kloon van mij moest worden. Het beangstigt me soms echt om zoveel detail van mezelf terug zien in jou. Werkelijk! En dan is het vooral ongelooflijk dat je zelfs mijn wat minder fijne eigenschappen meenam. Waarom nou? Nu huist het in het kwadraat in huize van Valen. Maar medelijden met de mannekes kennen we niet, toch?
   Toch blijf ik erbij: je bent goed zo, zo perfect jij. Ik beleef in en met jou mijn tweede jeugd. Vooral op onze moeder-dochteravonden. Wanneer gaan we weer?

Eerst even vluchtig 18 jaar terug kijken en horen hoe je als drie jarige met alles wat je in je had op het strand in Frankrijk riep:
   ‘Meeeauw, pom is!’ Geen meeuw reageerde.
   En zie ik ons de basisschool in stappen. Wat was je daar aan toe zeg. Ik was van plan thuis een one-mother-party te bouwen, maar de brok in mijn keel ontnam me de moed. Het loslaten was begonnen.
   Ik denk aan je eerste nacht in een eigen tentje; de stap naar de middelbare school; je eerste treinreis, naar Nijmegen nog wel.
   Je doop was een geloofssprong en keus voor Jezus. We zochten de mooiste kleding speciaal voor je doop. Je straalde van kruin tot teennagel. Ik in jou een mooie Zevende-dags lieverdje.
   Ik denk terug aan het telefoontje waarin je meldde:
   ‘Mama, Benjamin is van zijn fiets gevallen en ik reed over hem heen. Een meneer brengt hem nu naar het ziekenhuis.’ De vrouw die een echo maakte bij Benjamin, vond het hilarisch en zag het als jouw perfecte pay-back-time. Ze wist alleen niet hoe verzot jij en Benjamin op elkaar zijn. Niet dat Benjamin dat nu laat zien met een lieve blik, nee dat past niet, wel een verfromfraaide frons en een:
   ‘Mamaaa!’

Door jouw 18 jaren heen hebben we heel wat hobby’s zien komen en gaan. Van stokpaarden tot loombandjes, van Playmobil tot kralen. Soms klonk mijn:
   ‘Kan het wat minder?’ En soms zeg ik dat nog, maar ja, een creatieveling als jij, kan niet loslaten. Schmink, tekenen, schrijven, zingen. Vooral in dat laatste heb je een verbluffende sprong gemaakt. Het zal wennen worden als het huis naast ons weer bewoond is, want om 07.00 uur een stemoefening in de vorm van LET IS GO is dan echt geen optie meer. Je komt tot hoogten of beter gezegd volumes, die ik nooit heb weten te bereiken en sta op het punt met enorme trots voor jou opzij te stappen in het opwekkingsteam. Je verdient die plek.

Blijf vooral zingen, schrijven en tekenen meid, want je zult zien dat het je door leuke en minder leuke momenten heen zal helpen. Kleur je leven, zing een lied en blijf dromen…

Ja, van een paard, want ook vandaag stellen papa en ik je teleur en haal ik geen paard achter de schuur vandaan. Het spijt me meis. Tenslotte snap jij ook wel dat in dit doosje geen paard past. Zelfs niet van het opblaasbare of een hobbelpaard. Wel komt het in de buurt van een paard, want het begint met de letter P.

Wat blijft? Een enorme felicitatie, dikke knuffel en lieve kus.
Niet voor jou, maar voor mij: tenslotte ben ik achttien jaar moeder!