Jaaaa, het is bijna patatdag! De echt
volgende volgers kennen deze Van Valen gekte: zondag is frietdag. Mocht je nou je/mijn
boek willen laten signeren of een meet
and greet, kom dan morgen naar de Kwalitaria tussen 13.00 en 14.00 uur.
Niet
dat we daar elke week zitten. Nee, soms vind je ons bij grote M, bij ‘t Brugske
in Zuid-Limburg of de Cafetaria in Argeles sur Mer, Zuid-Frankrijk. Daar ben je
evengoed welkom, maar check even
voordat je die hele reis onderneemt voor een live chat.
Morgen zijn we dichtbij huis en eigenlijk
hoeven we onze bestelling niet te noemen. Bellen dat we eraan komen is genoeg om
bij aankomst mijn pinpas in werking te stellen en aan te schuiven met de
woorden:
‘Bedankt!
Eet smakelijk!’
Morgen klinkt éénmalig:
‘Wel
mijn blog lezen hè!’ Want meer lezers, delers, volgers en fans is toch wel
leuk. Hoewel deze blog vooral geschreven is vanwege een grootse friet wedstrijd.
Lees maar hier. Ik ga winnen, ik proef het!
Ik zou bijna grootste friet
wedstrijd schrijven, maar dat is onze private
Van Valen competition. Daarbij gaat
het er om wie het grootste frietje op zijn bord heeft? Een hard spel met maar
één spelregel: zoek je grootste frietje.
Zo
zie je ons bij het ontvangen van onze borden allereerst ijverig zoeken naar het
grootste frietje op ons bord en houden al snel vier handen een patatje in de
lucht. Degene met het grootste frietje heeft gewonnen en is dolgelukkig. Wat die
wint?
Het
grootste frietje.
‘Bedankt!
Eet smakelijk!’
We hebben ondertussen ook kennis
gemaakt met hun klachtenprocedure. Die werkt!
Zo
klonk mijn klacht bij de eerste hap van een salade:
‘De
sla is wel erg nat.’
‘Zeurpieten!’,
klonk vanachter de toonbank. Niet zo gek, het was die tijd van het jaar dat het
land bevolkt werd door die Ouwe Baardmans met zijn Pieten. Een week later klonk
bij mijn binnenkomst:
‘De
sla is vandaag droog!’
‘Is
de centrifuge weer gemaakt dan?’
‘Nee,
ik heb het droog geföhnd.’ Hij heeft geen woord gelogen, de sla was droog.
Heerlijk, die salade kan ik aanbevelen.
Om toch weer
te zeuren. Naast de gefrituurde calorieën drink ik calorieloze thee in plaats
van blikdrank. Zo houd ik de boel in balans. Kwalitaria heeft echter van die
miezerig kleine theeglazen (duidelijk voor de mooi), zegt mevrouw ik-ben-van-de-flinke-bak-en-zo-stom-om-mijn-eigen-zes-liter-thee-beker-niet-mee-te-nemen. Niet dat er zes liter in past, maar wel de inhoud van twee
theeglazen in één. Heerlijk, een theebuik!
Had ik eindelijk dat pieptheeglaasje
geaccepteerd, waren de smaakjes afgeschaft en kreeg ik Engelse Thee. Ja, dan
zeurpiet ik, want ik ben van de rooibos- of smaakjesthee. Bosvruchten, mango, Earl
Grey, dat is Typisch Irene. En raad ’s wat? Na mijn klachtsel kwam er weer een theedoos
in the house. Zo zie je maar, bij
Kwalitaria is klant echt koning.
Eén dame
voelt zich echter alles behalve koning. Dat is Celine. Zij kreeg de schrik van
haar leven, toen Maykel (morgen even zien of het goed geschreven is) nietsvermoedend
vanachter haar opdook en zonder pardon haar smartphone uit haar hand griste.
‘Weg met dat ding. Socializen is veel leuker,’ was zijn wijze les. Benjamin stopte
daarop zijn Phone stilletjes in zijn zak. Celine zat er beteuterd bij en kreeg
de telefoon pas terug bij vertrek.
Sindsdien is er een haat-liefde verhouding
tussen klant en medewerker. Hoewel dochterlief op haar beurt de sigaret uit Maykels
mond griste en uittrapte toen hij relaxed stond de stinkpaffen (van Maykel moet ik hier schrijven 'roken', maar helaas voor hem laat ik het staan). Zo was het
ineens 1-1.
Ook Benjamin kent
zijn piepmoment. Zijn HAMBURGER VLIEGTUIG, zo heet ie echt (zie kassafoto), wat
eigenlijk de hamburger plain is (een
hamburger zonder de dingen die meneer niet lust) en klinkt als plane (vliegtuig). Ja, ingewikkeld ik
weet het. Die hamburger vliegtuig is maar zo ineens een F16 geworden. Het
stukje vlees is vernieuwd en bevalt meneer niet. Zo blijft meneer achter met
een patatje pinda plain! Klinkt best
lekker eigenlijk.
Marcel en
mijn mooiste moment was toen ik als anti-sportfan dit jaar de Tour de France een
dag volgde. Puur omdat ik die ene gast op zijn fiets wilde zien; die gast waar
mijn vriendin helemaal warm van werd, ene Contador. Die moest ik zien.
Maar ook was het patattijd. In de wetenschap
dat bij Kwalitaria een tv hangt, gingen we op pad. Echter vanaf ons tafeltje was het niet te volgen.
Op mijn zucht, pakte eerder genoemde Maykel ons tafeltje tussen ons uit en zette
die recht voor de tv. Dat betekent dat het dan midden in de loop stond. Klanten
die na ons kwamen moesten hun buik inhouden om voorbij ons te komen en hun
bestelling te doen. Als ik maar Contador
konden spotten. Het zijn de privileges van het vasteklantschap. I’m enjoying it.
Wat blijft? Winnen
natuurlijk, want #ikverdienfriet. Een jaar lang. Maak mij de koningin van de
patat. Zeg ik hier alvast:
‘Bedankt!
Eet smakelijk!’, en dat voor een jaar lang!
