Daar zit ik dan en wil gewoon een blog schrijven.
Hoewel er niets gewoon aan is,
want bloggen is niet voor iedereen weggelegd. Anders zou iedereen het doen,
toch? En vergist je niet, er gaat een héél proces aan elke blog vooraf. Veelal een verrukkelijk plezierig proces, maar soms behelst
het een frustrerend verloop en nog somser komt er niets uit, dan is het een
blog van het-is-niet-gelukt.
Dat laatste is één van de
frustrerendste ontwikkelingen in my blogworld. Ga er maar aan staan, geen blog! Ik
heb eens aan vrienden uit willen leggen waarom het zo intens frustrerend is als
het niet lukt, maar het werd niet begrepen. Volgens mij moet je
blogger zijn om een blogdip te begrijpen. Of misschien moet je blogger-partner
zijn, dan zou je Marcel er eens op na kunnen vragen.
Nu zit ik hier, klaar om een blog te schrijven. Een
ongewoon goed voornemen.
Want wat jij niet beseft, is dat het in tegenstelling tot wat bovenaan bij deze blog staat, nu vrijdagavond 4 maart is en niet mijn
vaste blog-schrijf-avond. Ik kan me niet heugen dat ik ooit op vrijdagavond
een blog schreef of iets wat er op lijkt.
Mijn avond voor bloggen is met
ster: zaterdagavond. Dat heeft ongetwijfeld te maken met een hijgende deadline die
ik aan mij heb opgelegd. Gelukkig valt het vaak samen met een writers-boost, wat ook weer onuitlegbaar
is. Ingewikkeld hè, bloggerschap.
En dus zit ik hier en wil schrijven, maar eigenlijk heb ik er mijn hoofd
niet naar. Mijn hoofd weet wel iets anders te vertellen: hoofdpijn. Alsof dat helpt.
Tegen beter weten ik smeek ik:
kom maar inspiratie, ik zit hier klaar. Laptop op schoot, vingers op het toetsenbord. Ik wil nu, zodat ik morgen na een hele dag van
huis, deze blog klaar heb. Ik voel namelijk aan mijn autosleutel aan dat ik
morgenavond gevloerd ben.
Maar wat zegt mijn inspiratie? Forget it but!
Ik sta op (leg mijn laptop op onze eettafel) en gok er op dat na een lekker zelfgebakken en dus
ovenheerlijk plakje cake en een beker thee een schrijfdreun zich meesteres van
me zal maken. Even pauze brengt me vast in de stemming en plof weer op de bank.
Dekentje erbij.
Per seconde dat ik langer op de
bank zit, wordt mijn lijf zwaarder. Ik heb toch echt maar één plakje cake op. Als
het nou een hele cake was geweest, snapte ik wel dat het gewicht in de bips op
de bank is gaat zitten. Maar één plakje, als verwelkommertje van het weekend.
Da’s alleen maar lekker!
Dat het weekend ook ingeluid wordt met slagroom hoor je mij niet zeggen. Per direct leg ik alle mensen die ervaring hebben met de van-Valen-slagroom-techniek een spreekverbod op, dit ter bescherming van mijn, nee onze, privacy.
Naast de cake (en niet nader besproken slagroom), staat een beker thee.
Het zware gewicht van mijn lijf op de bank kan toch niet daar zijn oorsprong in
vinden? Tenslotte zit er in de heerlijke Pickwick Rooibos mango & peach
variant geen enkel calorietjes. Mijn thee kent geen suiker.
Zie mij: ogen gesloten, handen om de warme beker. Aangename rust, ik geniet.
Of voel ik een beetje teveel geniet?
Mijn lijf zakt met elke slik verder in de bank. Mijn hersenen staken
elk denkwerk. De oogleden zakken als rolgordijntjes voor mijn irissen. Nooit
geweten dat rolgordijnen zo zwaar zijn.
Het enige denken dat nog bestaat is de vraag: en die blog dan?
Daarvoor moet ik he-le-maal
naar de tafel aan de andere kant van de kamer, want daar ligt de laptop. Zo ver weg!?
Zo zie je maar, het proces van deze keer is er één van: de batterij is
leeg. Met als bewijs dat een blog schrijven even niet gedaan is! Zeker niet als
lijf en hoofd tabée zeggen. Tijd om er aan toe te geven. Ik zei al: morgen een
drukke dag, de klok zegt ‘laat’! Dan maar geen blog!
ps. Kom gerust weer hier op 9 maart. Dan beloof ik wel een blog. Waarom en
wat? Dat lees je dan!
