Stop de tijd!
Waar ik vorige week mijn
dochter naar de basisschool bracht en haar gisteren uitzwaaide voor klas 1 VWO,
ben ik volgende week haar kamer aan het opknappen. Ze gaat studeren en wil op
kamers.
Alsof ze niet bij ons op kamers kan.
Dat scheelt een spoedcursus
hoe-werkt-een-wasmachine en een vijf-avondse kookcursus, bij mij te volgen
natuurlijk. Ook moet papalief een cursusje huis-klus-babe door haar keel proppen
en vergeet de fietsreparatie-opleiding niet.
Dat wordt een drukke kerstweek.
Ik moet echt mijn mouwen uit de handen steken. Ik raak al helemaal van de
wijs.
Wat het is? De tijd! Die achtervolgt me. De schooljaren vliegen als dagen
voorbij. Zes jaar basisschool doorgezoefd en nu in 5 VWO buigt madam zich over
haar vervolgstudie en wel of niet het huis uit gaan. Het gaat me echt te snel! Vliegensvlug
te razendsnel.
Zo ook haar lengte. Wanneer is ze ineens zo groot geworden? Eerder vanmiddag
kwam ze op me af lopen, pakte me beet en knuffelde me. Ik viel weg in haar armen
als totally invisible. Er bleef geen
mama over. Hoe kan ik mezelf nog terug vinden in de rol van beschermende moeder
als zij zoveel langer is dan ik. Het voelt als kan ik haar niet aan.
Gelukkig ging ze even door
haar knieën. Het koste bijna haar rug, maar wat denk je van mijn lichamelijk
fysieke en mentaal geestelijke klachten als little
mom? Niks BIG MAMA!
Zij groter, ik ouder! Paniek!
Om te weten dat het niet lang meer duurt of we staan met betraande ogen in
de deuropening en zien hoe onze oudste kind ons veilige hol verlaat om te studeren
in Leiden of Nijmegen. Het echte loslaten komt om de hoek kijken. Dit is paniek²!
Toch, in alle eerlijkheid ijsbeert er nog eentje met studiekriebels rond.
Niet Benjamin, maar ik! Af en toe borrelen er vragen in me op. Vragen als: zal
ik gaan studeren en wat wil ik dan?
Echt schokkend hoor, dat ik af
en toe vluchtig denk aan bijspijkeren. Als in omscholing, want mijn
vroeger betaalde bezigheidstherapie lonkt niet! Wat wel verlokkelijk lijkt zijn kunstgeschiedenis
of medisch secretaresse.
Geweldig dit verschil: werken
in het museum of het ziekenhuis.
Aan tafel vertel ik out of the
blue over mij studiekriebels en de richting waarin ik het zoek. Celine veert
op en pakt de laptop erbij om te zoeken naar een opleiding medisch secretaresse.
‘Mama, wil je een particuliere
of schriftelijke opleiding.’
‘Het eerste natuurlijk, dat
schriftelijke wordt vast niet serieus genomen.’ Ze googled er even op los en
terwijl een pagina laadt, voel ik mijn hart vol verwachting kloppen.
‘Kijk mama, hier is een HBO
opleiding. Cool!’
‘Uhm, Celine, is dat niet wat
hoog gegre…’
‘Jij kan heus HBO mam, jij bent
niet gek!’ Nu veer ik op. Heerlijk dat mijn kind dit potentieel in me ziet.
Er blijkt maar één plek te zijn waar deze particuliere opleiding gegeven
wordt en Celine klikt op dat tabblaadje.
Nog voor ik goed en wel gelezen heb
waar de opleiding is, gooit Celine als in hoerastemming haar armen de lucht in
en schreeuwt het uit.
‘Mama, door jou wordt mijn studiekeus makkelijker. Ik ga niet naar
Leiden.’
‘Waar heb jij het over?’
‘Kijk nou zelf! Jouw opleiding
is in Nijmegen! Daar ga ik dan ook heen.’
‘Wat? Helemaal daar?’
‘Ja, steek die cursus hoe-werkt-een-wasmachine,
de vijf-avondse kookcursus, het cursusje huis-klus-babe en een fietsreparatie-opleiding
in de prullenbak. Of doe die laatste twee zelf maar.’
‘Maar jïj moet zelfstandig
worden!’
‘Nee hoor, want wij gaan samen
op kamers.’
