zaterdag 28 november 2015

Focus



Ken je de commercial van Snickers?
    Niet die waarin Joan Collins als een razende tekeer gaat tegen de mannen in de kleedkamer, maar die  waarin Rowan Atkinson alias mr. Bean (of is het mr. Bean, alias Rowan Atkinson, of helemaal geen alias?) schittert. Die vind ik leuker en gaat zo:

We bevinden ons in een Chinees dorp. Dat weet ik omdat het lijkt op het dorp waar MULAN woont. Om het spannender te maken is het donker en er sjilpen krekels. Uiteraard klinkt er spannende muziek uit de boxen, heel onheilspellend.
    Daar heb je het al. Drie Kungfu-helden springen over de daken alsof het even makkelijk is als een cake bakken. Ineens draaien ze om alsof ze op iemand wachten. Voel je de spanning? Welk monster achtervolgt hen?
    Natuurlijk, Mr. Bean. Hij hoort bij hen, alleen is dat springen niet zijn stukje cake. Hij kan de anderen niet bijspringen.

Wat mij verwonderd is dat de Kungfu-ers zonder gebonk op de daken neerkomen. Ik weet niet hoor, maar als ik van dak tot dak zou springen, zou ik tussen de daken terechtkomen. Maar oké, met een beetje fantasie (of focus, zo je wilt) zou het lukken. Hoewel ik dan natuurlijk altijd nog neerkom met een harde bonk. Zonder geluid neerkomen is toch onmogelijk? Moet jij het eens proberen.
    De enige die ik verdenk van zich-echt-geluidloos-kunnen-verplaatsen van dak tot dak is de man met de witte baard die de komende week menig kinderhartje doet versnellen. Ik vind hem vooral ongeloofwaardig.

Afijn, uiteindelijk blijkt mr. Bean het ook niet zonder dakreparaties voor elkaar te krijgen. Zijn collega Kungfu-freaks zijn alweer een dak verder en zeggen hem te moeten focussen. Waarop je Bean ziet denken en vluchtig op en neer kijken om vervolgens te springen. Als hij neerkomt, zie je hoe hij via een noklat omlaag glijdt (had een  idee van mij kunnen zijn). Die noklat eindigt in een golfbeweging omhoog zodat mr. Bean met een zwaai door de lucht vliegt en door het dak van het naastgelegen huis valt. Vergezeld door puin, dakpannen en houtsnippers belandt hij op zijn achterste op een tegenstander op de grond en wordt omsingeld door de vijand.
    Hij was duidelijk de focus kwijt! Voor de rest van de commercial, klik hier.

Focus, was ik ook wel eens kwijt en Rowan herinnert me daar nu aan. Het brengt me terug naar de basisschooltijd van dochterlief. Oh nee, eigenlijk komt dat door de Snicker reclame met Joan Collins, zie hier.
    Celine kon elk moment thuiskomen om te lunchen. Bedenk hier zelf het geromantiseerde beeld bij van een mama die met een brede glimlach een glas melk neerzet bij een ongelooflijk witgebleekt lachebekkie van een dochter. Ik mis onze gezamenlijke lunch, het was altijd zo gezellig.

Oh ja, focus.
    Zo gezellig was het heus niet altijd. Gezellig babbelen over iets leuks dat gebeurd was in de ochtend? Mooi niet. Vaker stapte madammeke met een agressieve bui binnen. Ze was knorrig, aanvallend en boos! De juf, haar fiets, de tuindeur, de deurmat, haar jas, het toilet en zelfs ik deugde voor geen meter. En dan had ik nog wel met zoveel liefde de tafel gedekt en een kopje thee gemaakt. Zat ik daar met al mijn mom-love.
    Ondankbaar kind!

Soms appte ik Marcel om mijn frustratie te lozen en mijn hart bij hem te legen. Wist hij veel dat de oplossing  aan tafel (dichterbij dan gedacht) en gewoon onder madams neus lag!
    Terwijl ik me op hem focuste en Celine aan haar boterham peuzelde, muteerde de ontembare sikkeneurige Monsterline in de bekende zachtaardige lieve droomdochter Celine. Een onbegrijpelijke transformatie. Het geraas en het fitten van even eerder leken een boze droom. Ik bekeek mijn dochter achterdochtig.

Nog een paar keer gebeurde het, dat ik de focus verkeerd legde. Tot Marcel medegetuige was onze ongekend humeurige dochter en bedacht dat het etenstijd was. Luid klonk ineens:
    ‘Geef dat kind te eten!’ Ik sprong als Kungfu-held van de bank, griste een banaan van de fruitschaal, ontdeed die van zijn gele jas en prompt propte ik die  in Celine ’s mopperbekkie.
    Over focus gesproken.
    Het was pardoes stil in de kamer, een oase van rust. Heerlijk die stilte in huis.

Hoor ik nou iemand op het dak springen?