zondag 15 november 2015

Decibellen



Opstaan zou verboden moeten zijn! Het kunstje van ochtendmens-zijn, kan ik niet. Laat me liggen!

Ik denk met liefde aan mijn moeder. Vroeger wekte ze me softly en tenderly elke ochtend weer. Ze klaagde nooit over de moeite dat het haar kostte. Ze is er volgens mij mee gestopt toen ik naar de middelbare school ging. Stomme school.

Hiermee begon mijn relatie met een roze HEMA bellenwekker. De klok kwam op een plankje aan de muur boven mijn bed te staan en moest me dagelijks met zijn indringende herrie uit dromenland rammen.
    Met zijn twee grote bellen aan de bovenkant en een klepeltje in het midden, wist het ding op wektijd een tring-herrie voort te brengen waarvan het hele huis uit zijn grondvesten sprong en iedereen vanuit bed tegen het plafond gedrukt werd. Gevolg: iedereen wakker.
    Behalve ik dan, want na een paar weken hoorde ik de wekker gewoon niet meer. Hij stond wel aan, maar ik werd er doof voor. Zo kwam mijn moeder weer in zicht.

Met een oplossing. Ze bedacht dat de wekker op een porseleinen schoteltje moest worden gezet. 
    Had ik het eerder over tring-herrie? Nu klonk het weksignaal als oorverdovende lawaai. Het leidde geen twijfel dat de mensen in de flat tegenover ons zelfs wakker werden van het geluid van mijn wekker.
    Maar madam slaapmuts leerde ook hier doorheen te slapen.

Moeders liet het er niet bij en bedacht iets nieuws: de wekker moest op het schoteltje blijven, maar er kwam een theelepel bij. Ik verheugde me op een theekransje met van die schattige Engelse theekopjes, waarbij na één flinke slok de bodem droog viel. Ik wilde al bijna een dienblad pakken voor de koektrommel en theepot, maar mamalief greep me in de kraag en zei dat het lepeltje voldoende moest zijn.

Je zou het geluid van deze wekcombinatie zelf eens moeten horen. Zet het alarm op een paar minuten later dan nu. Ga gerust even facebooken op je Phone en wacht af. Vergeet die hele wekker. Ik weet zeker dat bij het afgaan van het geluid je met eigen ogen zal zien dat je Phone kan vliegen. Een geweldig kabaal zal niet alleen jou en de flat aan de overkant, maar ook het hele dorp wakker schudden.
    Geloof het of niet, deze schone slaapster presteerde het weer om er doof voor te worden en sliep als een roosje. Wat voor mij het bewijs is dat ik dood ga tijdens het slapen.

Toen kwam de dag dat ik het veilige nest verliet en op kamers ging. De grootste uitdaging was te ontdekken wat mij elke ochtend uit mijn dood zou doen herrijzen? Marcel was nog niet in zicht en mijn moeder woonde te ver weg.
    De oplossing bleek in de kamer zelf te liggen; de akoestiek was verbluffend. Mijn schotel-lepel-wekker combinatie klonk in deze kamer als Salvator (de grootste klok van de Domtoren). Ik moest me vasthouden aan de bedrand om niet uit bed geblazen te worden. Hoewel loslaten uiteindelijk zou betekenen dat ik werkelijk uit bed zou zijn. Zelfs de slechthorende bewoners in het bejaardenhuis ernaast zouden om 06.00 uur niet weten wat ze meemaakten.

Eenmaal in de armen van Marcel veranderde er veel. Hij nam de ondankbare taak op zich om mij dagelijks uit mijn diepe slaap te halen. Ik huiver bij de gedachte of hij opnieuw met mij zou trouwen als hij wist hoe zwaar die klus zou wegen.

Zoonlief is wat betreft opstaan gelukkig het tegenovergestelde van mij. Hij besloot een aantal maanden geleden dat hij vroeger op wilde staan dan wij. Daarom kreeg hij een eigen digitale wekker, die in de testfase elke dag een tikje zachter moest. Ik vond het alleen maar leuk om te zien dat dit kind tenminste niet het probleem heeft dat ik heb.
    Tot ik ontdekte dat de dik geïsoleerde muur en gesloten deuren ten spijt ik nu bijna elke ochtend een half uur te vroeg wakker wordt van juist die wekker. Snap jij het?