zaterdag 24 augustus 2013

De hond uitgelaten



Wat één statusupdate op facebook niet kan doen!
   Ik schreef: ‘Even de hond uitlaten’ en wist dat verschillende vrienden het mee zouden lezen. Mijn moeder reageerde als eerste met: ‘welke hond?’ en een vriendin leek zwaar verrast, gezien de gebruikte vraagtekens: ‘???? Hond ????’.  Ze hoopte vast dat ik het meende, ze is zelf verzot op haar twee hondjes.

Blijkbaar wist ik mensen aan het twijfelen te krijgen. Misschien omdat ik wel meer onverwachte uitspattingen doe. Ik bedoel maar: nog steeds reageren mensen verrast op  het feit dat ik gaatjes heb. Alsof ze denken: of all people, Irene?! en kijken overduidelijk links en rechts of ze er werkelijk zitten. Ja echt er zitten knopjes in mijn oren.
   Een hond kan dan blijkbaar ook een serieuze aangelegenheid zijn?

Tel daarbij op dat ik van wandelen houd.
    Vooral in het weekend willen we nog wel in de buitenlucht te vinden zijn. Doch vier keer per dag aan de wandel met zo’n mops? Mij niet gezien en Marcel is nog onzichtbaarder! Daarbij denkend aan het huidige goede hondenbeleid; van dat je de hondenuitwerpselen op moet ruimen. Helemaal goed, maar sorry, mij niet gezien. Never nooit niet.

En ik heb mijn handen te vol. Onder andere aan de kids. Weliswaar in een veranderende rol, want ze worden ouder en gelukkig eigenwijzer. Maar ook een berg hobby’s, vrijwilligerswerk en andere bezigheden en verplichtingen krijgen mijn tijd. Ik kan en wil er geen harige viervoeter bij halen die ik ook weer op moet voeden. Ik denk dat ik zelfs de hond een plezier doe om ‘m niet aan te schaffen.

Wel heel frappant trouwens, dat als ik deze vier woorden opschrijf op facebook, er mensen bereid zijn het te geloven. 364 dagen per jaar lijkt het iets wat mensen zouden durven geloven. Doch opgeschreven op die ene dag in het jaar, 1 april, had niks niemendal ook maar durven denken dat het waar is. Dat vind ik echt lollig.
   Als levende 1-april-grap (tenslotte is dat mijn verjaardag) lijkt het me geweldig leuk om de hele boel werkelijk eens in de maling te nemen. Hoe? Dat weet ik ook nog niet. Mensen zijn op hun hoede, maar weet jij iets? Laat me maar weten.

Een goede grap… Alsof ik altijd de grappenmaker wil zijn. Nee zeker niet. De mensen die dichterbij mogen komen, kennen ook mijn andere kant. Er is heus meer dan een lolbroek. Alleen hier op blogspot en ook op facebook gaat het mij om de lol, de leuk, een lach en soms een traan, een tekst, een foto. Maar schrijf ik vooral niet graag dat ik een vreselijke chagrijnbui heb, dat ik pijn heb of me rot voel. Waarom zou ik?

Dan roep ik liever naar boven en schrijf ik op facebook: ‘Even de hond uitlaten.’ Geen boe of bah klonk van boven terug. Ze zijn gewend aan onzinnige uitspraken die nergens op slaan en ik trok de deur achter me dicht.

Eerlijk is eerlijk: ik was niet te genieten. Ik gromde en grauwde, zou het liefst luid van me af blaffen. Hoe dat kwam, laat ik in het midden. Echter om mijn negatieve houding en gemopper waar ikzelf het meest last van had in te dammen, bedacht ik dat ik maar eens een luchtje moest scheppen. Even lucht geven aan het gegrom en geblaf in mij.

Het werkte!!!
   Een paar straten verderop, uitkijkend over het water, viel mijn oog op een bloem. Rustig drijvend op het water. Ze had haar zacht roze en witte bloemblaadjes helemaal open als wilde ze elke zonnestraal in zich op nemen, niets verloren laten gaan. Ik bedacht dat ik dat ook moest doen. Armen wijd open spreiden, hoofd omhoog en zo de zonnestralen opvangen op mijn huid, het licht door mijn ogen binnenlaten. De frisse wind voelen. Zo stond ik daar eventjes en voelde de warmte van de zon, het licht van haar stralen, als een sussende zoen op mijn dag.

De hond heb ik daar maar gelaten. Geen geblaf en gegrom meer gehoord.