Met grote twijfel begin ik aan deze blog. Over
ontboezemingen gesproken. Vrees omringt mijn hart wat zal je wel niet van me
denken? Blijven we vrienden, blijf je me volgen?
Wat er aan de hand is? Wel, ik was bij de Albert Heijn. Ja,
alweer. Dat is niet gek als je bedenkt dat ik daar twee keer per week kom. Zo
kan het dat ik juist daar nogmaals inspiratie vind. Alleen ben ik nu zelf onderwerp
van mijn genadeloosheid. Ik moet er aan.
Even snel achtergrond info.
Eindelijk was ook onze pubermeid naar school. Vrijheid,
blijheid was mijn idee! Het huis weer voor mij alleen: Hallelujah! Relax-week, met
een Schrijf4daagse als hoogtepunt. ’s Ochtends doen waar ik voor koos:
thuis-blijf-moederen (met de kids op school). Even lekker basic het huis op orde
brengen en daarna vier keer een middag schrijven. Een leuke week lonkt!
Het liep natuurlijk
anders:
De ene dag belde dochterlief: “De wasmachine rookt en maakt enge geluiden.” Grappig, dat deed ik die ochtend ook bij haar
puberale gedrag tijdens het boodschappen doen. Ze moest gekalmeerd worden en de
machine uit gezet.
Een andere dag, was daar het schadeherstelbedrijf. Iemand
vond over vier auto’s lopen handiger dan over de stoep, echter een Kia Picanto dak
is daar niet voor gebouwd. Liever een deuk in de auto dan in mij, maar ik moest
ook gelijk aangifte doen.
Een dag later werd de wasmachine officieel doodverklaard.
Repareren zou bijna net zo duur zijn als een nieuwe zoeken (op internet, die donderdag
geleverd werd tussen 11.00 en 14.00 uur). Natuurlijk, kwamen ze om half twee…
Ik verschijn daardoor drie kwartier later op de Schrijf4daagse
maar kan ook even weer op adem komen. Laat duidelijk zijn: het werd een week
vol verrassingen met een hoop stres.
Eén ochtend probeerde ik dus te vergeten. Wat een rot donderdagochtend!
Ik wilde even snel boodschappen doen vóór de levering van de
wasmachine. Geen rondje van de zaak (door het centrum), nee, alleen het
allerbelangrijkste. Als ik bij de melk
sta, bedenk ik ineens dat ik keukenrol moet hebben. Ik scan snel de melk, laat
de boel staan en ga keukenrol pakken (allemaal niet interessant, ik weet het)
en doe het bij de boodschappen. De klok tikt door… Snel twee pizza’s pakken, scannen en hupakee
in de tas. Ideaal die zelfscan. De tassen zijn ingepakt, nu betalen. Naar de zelfscan kassa, en ja hoor, ‘bliep’ oproep
tot een kleine controle.
Ik fluit wat, dol wat, tot Irene (zo heet deze vrouw) bij de
check zegt: “Sorry, het gaat fout, mijn apparaat werkt de hele dag al niet
lekker. Nu moet alles gecheckt.” De klok zegt half tien, ik blijk goed op tijd
en wat moet dat moet… Zo worden de drie reeds ingepakte tassen uitgepakt en alles
opnieuw gescand. We werken lekker samen, tot Irene’s blik donker wordt. Haar
ogen werpen een streng priemende blik op mij, ik huiver, word bang als haar
woorden streng klinken: “Je hebt iets niet gescand.”
Wak?! Ik weet niet waar ik het heb! Ik voel me zo
verschrikkelijk! De eerste keer een volledige check en ‘tadaaaa’; een gestolen
goed in mijn tas. Ik wil door de grond zakken, hij sluit zich. Het zweet breekt
me uit. Waar Irene me verzekerd: “Niets aan de hand, het kan gebeuren.” Ja, het
kan gebeuren, denk ik, maar niet bij mij?! Ik ben ineens een crimineel. Wordt
ik nu opgepakt?
Nee, ik ben na betaling vrijgelaten door de AH, met een
vertrouwensbreuk via de bonuskaart, dat kan niet anders.
Wat ik vergeten was te scannen? De keukenrol. Lees maar
terug, dan zie je het ook.
Deze stressweek, met dit stressboodschappen uurtje, komt me ‘duur’
te staan, want Marcel maakt mij een nog ergere misdadiger als hij zegt: “Wie
weet heb je dat veel vaker gehad, dat je iets vergat te scannen.”
Staat de voorraadkast nu ineens voor een deel vol met gestolen goederen? Dat kan toch niet? Ik wil
netjes betalen voor wat ik meeneem. Daarom, mocht het eens voorkomen dat er zes
weken geen blog komt. Kom je mij dan opzoeken in de cel?
