Zie ons (Marcel et moi) op een willekeurige zondagochtend:
Of dit nou afgelopen zondag of 18 jaar geleden was, doet er helemaal niet toe. Alhoewel, eigenlijk wel, want 18 jaar geleden woonden Marcel en ik nog niet samen. Nog net niet, want 30 maart a.s. is onze 18e trouwdag! Vlak daarvoor woonden we een weekendje samen in ons gezamenlijke, knusse, kleine flatje in Utrecht. Nog regelmatig rijden we er langs als we op weg zijn naar de zaak. Als we dan langs de flat rijden, kijk ik even naar boven en ja, daar is het, ons eerste stekkie, waar we bijna 18 jaar geleden ons leven samen begonnen.
Gelukkig wonen we er niet meer, want deze dame is geen stadsmus!
Oké, ik geef toe, ik doe het weer, afwijken mijn verhaal, maar ik haal je gewoon weer terug, bij die willekeurige zondagochtend: Manlief ligt languit op de bank; peutert nog net niet van verveling uit zijn neus. Ik rommel wat in de keuken, loop rond in m’n pyjama en creëer op die manier een vakantiegevoel. Het is een super suffe, duffe, slome ochtend waarin niets moet en vooral alleen alles mag. Yeah!!! Dat is leven! Heerlijk! Ik kan je aanraden hetzelfde te doen! Lekker niksen, is zo lekker nikserig.
Terwijl ik zo, op die willekeurige zondag in de keuken aan het rommelen ben, vraagt Marcel plotseling mijn aandacht door te zeggen: “Ik heb zin om te knuffelen.” Waarop ik hem aankijk en lekker droog antwoord: “Doe dat dan! Ik houd je niet tegen!” Hij kijkt me aan van: Huh?!
En ik? Ik kom niet meer bij. Je had hem moeten zien kijken; zo heerlijk teleurgesteld. Hangende oogjes, pruillipjes en als hij echt zijn best doet nog een traantje in zijn oog ook. Ik zou haast medelijden met hem hebben, zó zielig! Benjamin kan dat ook zo goed! Wie het van wie heeft?
Maar het is toch zo, dat als je ergens zin in hebt, je het toch gewoon moet doen? Je moet het vooral niet laten afhangen van een ander. Als je iets wilt: Hupsakee, doe wat je niet laten kan. Plat er bovenop. Maar hij? Hij blijft me suf aankijken… Of was het eigenlijk meer een smekende blik!?
Ik blijf waar ik ben, in afwachting van hoe hij zijn ‘zin in een knuffel’ nu gaat bevredigen. Er zijn verschillende mogelijkheden. Net als bij Mohammed en de berg:
- de berg gaat naar Mohammed of
- gaat Mohammed naar de berg.
Wist je dat het officieel uit het Engels komt, dat van die berg en Mohammed? Vind ik een leuk Wiki-weetje: De vroegste verschijning van de uitdrukking is in het Engels in het werk "Essays", hoofdstuk 12, van Francis Bacon, dat in 1625 werd gepubliceerd, “If the mountain won't come to Muhammad, Muhammad will go to the mountain.” Bladiebla.
Ach, die man van mij, hij is zo’n knuffelkont. En ik? Ik kan hem natuurlijk gewoon niet weerstaan! Nah! Met een big smile, laat ik ( Mohammed) prompt vallen waar ik mee bezig ben, spring over Benjamin en zijn speelgoed heen, want ja, zo’n vraag om een knuffel… die moet beantwoord!!! Waar ik eerst dacht: kom ‘m maar halen, ging ik maar naar hem toe. Want ik weet, wat Marcel (de berg) vergeten was te zeggen: “… op de bank!”
Maakt het eigenlijk uit wie Mohamed is of de berg? Echt niet!!!
Wij knuffelden, dat is wat telt! En de bank? Dat is de plaats delict!
