vrijdag 25 maart 2011

Lentekriebels

Yes, ik ben heerlijk blij: het is lente!!! Mijn winterdip is maar zo ineens verdwenen. De zon, de warmte, ik voel mezelf weer opleven en heb zo’n zin in buitenleven. Nu moeten ook nog de bomen en struiken gaan uitbotten, de bloesem weer komen (daarmee ook de hooikoorts, grrr…). Ik vind het elk jaar weer een wonder dat alles weer groen wordt, tot leven komt. Prachtig, de lente! Ik krijg er lentekriebels van.
    Ook op school hebben ze er last van, tijdens DE WEEK VAN DE LENTEKRIEBELS. We kregen een poos geleden een brief over deze themaweek. Als waarschuwing voor interessante gesprekken aan de eettafel. Zouden wij die hier ook krijgen dan? Wij hebben het allang gehad over het een en ander wat de kids nu op school over zich heen krijgen. Geen gesprekken meer nodig, in ons huis, dacht ik zo.

Afijn, op mijn vraag of er nog iets te melden was over DE WEEK VAN DE LENTEKRIEBELS, antwoordde Celine:
    “Een juf heeft het gehad over borsten en piemels, jongens en meisje, puberteit, ongesteld zijn en ‘…piep…’ en zo!” Hoezo interessante gesprekken aan tafel. Daar heb je het al! Ik zet me schrap, want als moderne moeder, moet alles in huis bespreekbaar zijn. Even ben ik blij dat ik niet buiten in de tuin zit, met onze lunch. Het was nog net even te koud, gelukkig! Meeluisterende buren vind ik in deze misschien toch even wat te veel.

Benjamin zit er ook bij… in eerste instantie behoorlijk chagrijnig, want hij kreeg eerder zijn zin niet en tada: Mopperdemopper! Geloof me, dag lentekriebels, hallo donderwolkje! Maar nu, na Celine’s woorden? In een fractie van een seconde, gingen zijn oortjes klapperen, zijn ogen rolden zowat uit zijn oogkassen en zijn mond viel zo ver open dat zijn kaak bijna uit de kom viel. Dit gesprek wilde hij voor geen goud missen. Er verscheen een big smile om dat kleine schattige bekkie. Weg chagrijn, welcome blij stuiteraartje. Het is gelijk veel gezelliger zo!

Onze boterhammen blijven onaangeroerd, Benjamin hangt aan Celine’s lippen, hij wil niets missen. En wat zegt die? Niet veel… want wat er te zeggen is, kunnen we ook zien, zo zei ze. Zij had op school een filmpje gekeken over één tiet en één borst en over ‘…piep…’ en zo nog meer. Wil je weten wat met ‘…piep…’ bedoeld word? NO WAY dat ik dat hier ga zeggen. Benjamin roept uitgelaten:
    “Dat filmpje wil ik ook zien!” Waarop ik Celine vraag of het geschikt is voor Benjamin, zij antwoordt:
    “Het is voor 7 en 8”. Is Benjamin nog blijer en zegt triomfantelijk:
    "Ik ben 9!" Waarop mama hem toch wéér teleurstelt.
    "Ja, maar schatje, Celine bedoelt GROEP 7 en 8 en waar zit jij? Groep 6, dus...!”

Voelbare verhoogde spanning… Niemand zegt meer iets. Wat gaat er gebeuren met de lentekriebels die aan tafel welig ronddansten? Ja hoor, je voelt ‘m al aankomen, hier is geen sprake meer van lentekriebels, maar van een dikke donderwolk! En dat alleen maar door borsten, piemels en ‘…piep…’.
    Wèg met die “Week van de Lentekriebels”. Gewoon lente is mooi zat! De kriebels mogen ze houden! Of zal ik toch even een keer heel hard “Piemels” roepen?