zaterdag 1 oktober 2022

Babyvoetjes

    ,,Nu ben ik dus echt jaloers,” doorbreek ik de stilte tijdens onze wandeling naar huis.
    ,,Hoezo?”, vraagt Marcel.
    ,,Zag je die babyvoetjes?”
    ,,Welke babyvoetjes?”
    ,,Die in de kinderwagen die net voorbij kwam. Ze staken zo leuk boven het dekentje uit. Eigenlijk zag je alleen de voetjes. Misschien zat er wel geen kindje aan.”
    ,,Hoezo ben je dan jaloers? Wil jij babypootjes?”
    ,,Nee, natuurlijk niet. Ik ben veel te gelukkig met mijn Griekse pootjes.”
    ,,Waar ben je dan jaloers op?”
    ,,Op het baby'tje dat wel aan die pootjes zat en heerlijk lui onder een dekentje in de wagen lag. Dat wil ik ook. Die zorgeloosheid roept me.” Ik gaap er overdreven groots bij. ,,Ik ben moe, ik wil ook mijn pootjes buitenboord gooien terwijl ik me verstop onder een deken.” Ik weet dat manlief mij heel goed begrijpt. Hij is beter dan ik in luiïge nikserigheid.
    ,,Dus jij wilt ingestopt in een deken in een wagen met je pootjes buitenboord ?”
    ,,Klinkt ingewikkeld, maar ja! En nee, ik bedoel niet jouw auto als ik het heb over een wagen.”
    ,,Ik ook niet, ik bedoel een kruiwagen.”

Maaltijdtips
    ,,Ah, een kruiwagen. Neemt die de zorgen om de energierekening weg zodra ik me daarin onder een deken verstop en mijn voeten buitenboord steek?”
    ,,Je houdt het in ieder geval warm.”
    ,, En eten? Een baby maakt zich geen zorgen over het eten op tafel.”
    ,,Ik ook niet,” klinkt meneer. Hij heeft nog gelijk ook. Met moi als chefkok in huize Typisch van Valen weet hij nooit wat we eten, maar vertrouwt er blind op dat iedere avond eten op tafel staat.
    Dat herinnert me aan de nieuwe week. Wat gaan we nu weer eten? Iemand tips? Kom maar door.

Televisiekijken
Eenmaal thuis, luistert Celine naar wat wij bespreken over het zorgeloze geluk dat baby’s kennen.
    ,,Echt hè,” mengt ze zich: ,,Baby’s maken zich geen zorgen om pukkels.” Het kan maar actueel zijn.
    ,,En niet om wat we vanavond gaan kijken,” zeg ik. ,,Ik heb zin om iets leuks te kijken.”
    ,,Daar maak ik me sowieso geen zorgen om. Ik weet wel waar ik naar kijk,” lacht Marcel, kijkt me aan en trekt een paar keer zijn wenkbrauwen op.
    ,,Naar wat dan?”
    ,,Naar jou.” De schat!
    ,,Ja ja, tot de televisie echt aan staat. Maar even geen NOS nieuws graag, dan gaat het weer over de oorlog die zo dichtbij woedt en andere ellende in de wereld. Ik sluit graag even mijn oren voor het joelen op de koning en het gezeur in, op en over de politiek. Ik sluit graag mijn ogen voor de mensen die zich gedragen alsof zij weten hoe het wel moet. Het is makkelijk klagen als je niet zelf op de stoel van de regering zit. Ga er maar aan staan: dit landje te besturen, met de ene crisis na de andere. Hoe dan? Voor mijzelf weet ik dit: ik zou het niet kunnen. Ik sluit liever mijn ogen in het vertrouwen dat alles goed komt. Dekentje er over, voetjes buiten boord en duim in de mond."
    He bah, duim in de mond? Daar ben ik dus echt te oud voor.