Brok ellende

    ,,Kijk haar zitten: één brok hormonen!”, smeet Marcel vanuit zijn love-seat richting de mijne. We zitten er nooit meer samen in (daarover later meer). Ik snauwde terug:
    ,,Je mag die hormonen wel een weekje hebben hoor. Eens zien hoe jij jezelf erdoorheen zou slaan." Hij bleef stil. Lekker, rust.

Ton

Marcels opmerking herinnerde me aan mijn vrijdagochtendgesprek met grote vriend Ton, ja die van de appie. Met groot bedoel ik vooral zijn formaat. Vertelde ik ooit hoe intimiderend zijn lengte is? En dan het rollen met zijn ogen als hij mij binnen ziet wandelen. Boeie die ogen. Ik begroette hem in al mijn inieminieness en vervolgde:

    ,,Weet je wat voor dag het is?"

    ,,Vrijdag."

    ,,Fout! Het is zo'n dag van vlieg allemaal even lekker op.”
    ,,Doe het even lekker zelf!”, zei een buurtvrouw vlak achter me. Ik schrok me het winkelkarretje rond.
    ,,Inderdaad, wat doe je hier, daar is de uitgang!", vervolgde Ton. Er komt een dag, dan grijpt hij me echt in de kraag en zet me eigenhandig buiten. Afijn, het eindigde met hard lachen. Heerlijk, de dag werd lichter, even...

Geruststelling

Want zelfs een wandeling haalde mij niet uit mijn mineur. Dan weet ik dat de rondwalsende hormonen er even met verbluffende kracht in kicken en ik het gevecht ertegen verlies. Het ergste vind ik dan dat het voelt of mijn chagrijn ook het leven van Marcel en Celine ellendig en miserabel maakt. Maar opnieuw is het Marcel die me op mijn plek zet:

    ,,Jouw ontoerekeningsvatbaarheid zit ‘m meer in jezelf dan wat wij ervan merken. Ik zie dat je ertegen vecht en hoe moeilijk het is." Daar gaan weer wat traantjes over mijn wang, hij komt binnen. Hij is zo lief.

    ,,Dat zeg jij wel, maar Celine dan? Die is de laatste tijd verbazend veel boven. Ze vlucht voor me." Omdat ze net de kamer in stapte, hoorde ze me.

    ,,Nee momma, ik bel met vriendinnen, ik studeer, ik teken. Ik ben gewoon graag op mezelf."

    ,,En ik maar denken dat je mij ontwijkt." Dit bordje (op de foto links) versterkt dat idee: NIET STOREN met als ondertekst: tenzij het huis affikt.

    Ik krijg altijd de neiging om "Brand!" te roepen, maar dat zijn geen geintjes.

Deurbord

Ik bump te vaak naar mijn zin tegen dat bordje. Dan sluip ik zo stilletjes mogelijk en met tranen in mijn ogen weer weg. Een andere keer zucht ik hard. En soms roep ik:

    ,,Sjips.”
    ,,Oh momma, je mag wel binnen hoor,” klinkt dan vanuit haar kamer.
    ,,Nee, want het bordje zegt van niet.”
    ,,Die vergat ik weg te halen.” Voor ze goed en wel uitgepraat is, sta ik in haar kamer. 

    Eigenlijk wil ik ook zo'n bord - bij de voordeur. Hoor ik Marcel al zeggen:

    ,,No way! Dan kom ik er nooit meer in.”

    Het zusje van dat bordje is de veel vriendelijkere versie die je rechts ziet. Beter, ik ren naar binnen. 

Ruimte
Ik ben dus eigenlijk gewoon één brok hormonen. Laat me maar even luchten. Ik kan geen land met mezelf bezeilen en vlieg op voor ik er erg in heb. Letterlijk door die eeuwige vlieg-oppers en voor de rest door lichtontvlambaarheid.

    ,,Hoe zou je deze brok homonen vereeuwigen?", vroeg ik manlief.

    ,,Daar heeft Snapchat vast een goede filter voor,” antwoordde hij gniffelend. Al snel zaten we tegenover elkaar en deelden voorbeelden van chagrijn en andere gektes. De foto bovenaan leek mij het duidelijkst. Voor de rest werd het een hilarische deelsessie en ontdekte ik dat ik helemaal niet zo duivels ben, kijk mijn score op de foto hiernaast maar. Ik ben een engeltje en Snapchat natuurlijk de meest betrouwbare raadgever.

    Verder spelend met Snapchat, ontdekte ik dat mijn struggle met krullen ook die van Snapchat is. Waar ik mijn handen vol heb om ze te temmen, krijgt Snapchat ze niet uit beeld, welke coup het me ook geeft.

Conclusie
Daaruit volgt deze conclusie: krullen zijn niet te temmen en conclusie 2: roze haar staat me best leuk eigenlijk! En de hormonen? Die ziet Snapchat niet, daarmee vergat ik ze ook. En ach, morgen weer een nieuwe dag en anders overmorgen. En als zelfs dat niet voldoende is? Er komt een dag...

    Dan vind ik de toerekeningsvatbaarheid wel weer. Tot die tijd snauw ik er af en toe flink op los bij die mensen waarvan ik weet dat ze toch wel van me houden. En hé, het is wel lekker om na een halve eeuw lief-zijn eens van me af te bijten, met de beste smoes die er is. Iedereen trapt er in.

    Blijf één ding om op te helderen, die zin: '...we zitten nooit meer samen in die love-seat...' Klopt! Maar dat is al vanaf dag één, kijk zelf maar waarom: