IJssie

,,PLING!”, zei mijn telefoon en verraste me met een appje van Benjamin.

Ach mijn jongske, 20 jaar oud en meer dan 20 centimeter langer dan ik ben, blijft mijn baby (sorry schatje). Had hij maar niet mijn jongste moeten zijn. En hij vroeg out of nothing:
    ,,Weet jij waar IJssie is?” Ik legde mij hand plat op mijn borst en verzuchte een 'Ahw'. Ik voelde een brokje in mijn keel. Wil jij weten hoe dat zit? Lees lekker verder.

Bedgezel
IJssie is een knuffelijsbeer. Ik weet niet meer wanneer en via wie hij Benjamins wereld binnentrad. Wel weet ik dat Benjamin de beer in zijn hart sloot en hem benoemde tot vaste bedgezel. IJssie was er altijd bij; in binnen- en buitenland - in vakantiehuisje en vouwwagen.
    Tot de liefde eenzijdig door Benjamins werd opgeheven. Volgens mij kwam er een meisje tussenbeide. Zij stal Benjamins hart en IJssie vond een hoek op zolder, waar ik hem en zijn vele vriendjes uiteindelijk in een vuilniszak achter het schot verstopte. IJssie leek vergeten te zijn tot een week of twee geleden.

    Het tijdstip zegt alles. Het moet te maken hebben met Benjamins naderende afscheid van het ouderlijk huis. Verdere uitleg lijkt me onnodig. Trouwens Benjamin vond de vuilniszak, kom duik mee die zak in.

Gevonden

Hij plukte IJssie er met hartverwarmende ‘oh’s’ en ‘ah’s’ uit en knuffelde hem bijna dood als dat al kon. Na een tedere hereniging en de opmerking:
    ,,Wat is ie klein!”, haalde Benjamin de ene na de andere troetel uit de zak. Ik wachtte op twee hele bijzondere knuffeltjes, al waren er meerdere waarbij ook ik wegsmolt. Ineens hield Benjamin ze omhoog:
    ,,Zocht jij deze?”

Duimpje
    ,,Ja, dat zijn mijn favorieten.” Het waren een van de eerste knuffeltjes die Benjamin kreeg met in hun buikjes ieder een eigen rammelaartje. Ik zie Benjamin als kleine jongen cosy in zijn bedje liggen. Het liefst dook ik naast hem. Hij deed nooit moeilijk om het-naar-bed-gaan en sliep altijd snel. De volgende ochtend zocht ik hem altijd onder het lakentje en dekentje, want hij zakte altijd een stukje onder, zodat zijn koppie niet boven het beddengoed uit kwam. Alleen een lichte bolling onder het dekentje verraadde zijn aanwezigheid. Met Celine was het zo anders. De wiebelbips lag standaard ondersteboven en als het mogelijk was binnenstebuiten in bed. Zij stond aan met het openen van haar ogen.
    ,,Mamamamamamamamama!”, klonk dan terwijl vanuit Benjamins kamertje de rammelaartjes lieflijk klonken. Zodra hij me zag, verscheen een grote glimlach om zijn met duim gevuld mondje.

Sneeuwbaleffect
Nu zat hij daar, afgelopen zondag, ouder en groter, met IJssie in zijn armen. Ik kreeg de twee knuffeltjes om op mijn nachtkastje te zetten. Andere knuffels deed hij weg of verhuisden terug in de zak tot zijn naderende verhuizing en IJssie? Die hield hij langer vast dan ik verwachtte, als hield hij vast aan zijn childhood. Die waarin ik mijn best deed als thuisblijfmama.
    Ik besefte vandaag ineens dat ik sta waar ik sta door hem en zijn zus. Een gevoel van zielsgeluk overviel me. Ineens besefte ik dat ik geen spijt hoef te hebben van verloren jaren waarin ik het schrijven niet als mijn passie herkende. Laat me dat uitleggen:
    Tot Celine’s geboorte was ik gezinsverzorgende en hoogstwaarschijnlijk was ik dat nog als ik niet voor het thuisblijfmoederschap was gegaan. Dan koos ik misschien niet vanaf 2011 voor bloggen en vrijwilligerswerk. Wellicht kwam ik dan niet door het Taalhuis in contact met de journalist van Houtens Nieuws die me wees op een advertentie in die krant, waardoor ikzelf journalist werd en nu zelfs mijn eigen zaakje startte. Ik was al trots op het thuisblijfmoederschap, nu nog meer. Het leidde me tot hier.
    Kwam Benjamin binnen:
    ,,Mama, weet je dat ik over drie-en-een-halve maand de sleutel krijg?”
    ,,Wow, dat komt ineens heel dichtbij. Vorig jaar lag je nog in bed met IJssie.”
    ,,Mam, dat is echt jaren geleden.”
    ,,Schatje, het voelt als vorig jaar dat ik je zocht onder je dekentjes. Het was zo tof met jou. Bedankt schatje.”
    ,,Waarvoor?”
    ,,Ik besefte dat ik sta waar ik nu sta door Celine en jou en dat is tof! Ik word er gewoon sentimenteel en emotioneel van, ga maar.”
    ,,Nee mam, eerst dit.” Ik kreeg een knuffel en een zakdoekje.

Nog even deze huishoudelijke mededeling, iets met een gewaarschuwd mens: Een dezer dagen buigt Marcel zich over de hogere wiskunde van het wisselen van websitenamen, www.typisch-irene.nl gaat verhuizen en wordt de officiële site van mijn zaak. Daarmee wordt mijn blog vindbaar onder www.ireneblogt.nl. Misschien werkt die link even niet, dan is mijn blog vindbaar via deze vaste link: www.irenevanvalen.blogspot.com. In dit alles blijft één constante: de plek van mijn creatieve uitspattingen: www.irenevanvalen.nl

Tot ziens, schrijfs en lezens!