Met het mooie weer van vandaag is de keus om te wandelen zo gemakkelijk gemaakt. Ik moet-en-zal iedere dag een rondje maken, zelfs door weer en wind zet ik door. Maar deze zaterdag is totaal geen sprake van doorzetten. Het is een makkie, want wat een cadeau de zon mee te hebben. Het is precies daarom dat ik mezelf in de auto insmeer met zonnebrand. De geur van die spray brengt me even naar Zuid Frankrijk - zal ik er komen dit jaar?
Bij het openen van mijn ogen staan we geparkeerd bij Delos Yachtcharter - startpunt van de 8 van Marnemoende in IJsselstein en Montfoort. Nee, we kopen geen boot. Zo jammer.
We kozen deze wandeling omdat het een kwartier bij ons vandaan ligt; het kan voor jou verder weg liggen, maar deze route ligt hier vast:
Deze wandeling is niet alleen acht kilometer lang, maar ook lopen we als het ware een acht. Een rondje van drie en een rondje van vijf kilometer kruisen elkaar namelijk bij het startpunt. Klik vooral op de link en bekijk de plattegrond. Ligt het aan mij of moet je die acht er in willen zien?
Voor mij telt de acht kilometer. Zin in, hup, de auto uit!
Denkwerk
Vol goede moed lopen we het pad op, nemen de brug over de Hollandse IJssel en slaan linksaf een fietspad op. Het volgen van deze route is aan de hand van TOP-paaltjes. De nummers staan op de site.
Vol goede moed lopen we het pad op, nemen de brug over de Hollandse IJssel en slaan linksaf een fietspad op. Het volgen van deze route is aan de hand van TOP-paaltjes. De nummers staan op de site.
Wij proberen altijd een paar cijfers achter elkaar te onthouden. Mij lukt het niet, Marcel is daar beter in. Gelukkig is hij erbij, mag hij het onthoud-werk doen.
Fietspad
Onze route loop voorlopig over een fietspad. Bij tegenliggende of achterop komende fietsers kunnen we een stap opzij zetten om in het gras door te lopen. Ik loop vooral liever op het asfalt, want met die stevige bodem is het gemakkelijker om me heen kijken.
Voor de rest vind ik wandelen op het fietspad niet fijn of ontspannen. Het is steeds opletten of er iemand aan komt. Zeker omdat ik slechthorend ben, kijk ik vaak achterom, want liever weet ik dat er iets aankomt, dan me op het laatst uit mijn schoenen te schrikken van een plotselinge bel of zelfs niets horen. Fietst daar ineens iemand rakelings langs.
Toch kan ik ondanks verschillende uitstapjes op het gras genieten van de weidsheid, het boerenland, de wolkenluchten en bomen die het beeld vullen. Jammer dat ik de warmte en wind niet vast kan leggen. Door de wind is het maar net te doen zonder vest.
Kievit
Al doorlopend horen we een soort 'wiepwiep' vanaf het veld naast ons. We stoppen en kijken naar wie het geluid maakt. Een onbekende vogel 'wiept' en wandelt in het veld.
'Dat is een Kuifwiep.'
'Jaja, hoe weet jij dat nou weer?'
'Dat hoor je toch? Hij zegt: "wiepwiep" en heeft een kuif." Tja, zo'n kuif zou mijn lief vast ook graag willen hebben. Ik hou verder even mijn mond. Het antwoord van mijn lief zegt echter alles over zijn vogelkennis. Een vorige wandeling troffen we een Mwiepmwiep. Gelukkig beslist meneer niet over alle vogelnamen, want we zouden dan leven met een piefpief, een pwietpwiet en fietfieuw. Hou dat maar eens allemaal uit elkaar. Ondertussen weet ik door een vriend dat dit een Kievit is. Die zegt duidelijk niet: "KievitKievit".
Na ruim een kilometer leidt de route ons links het fietspad af. Rechts van ons ligt een camping. Geen slechte in onze ogen en vooral de plekken aan de Hollandse IJssel zijn niet verkeerd.
We blijken niet de enigen op deze plek. Er zitten meerdere mensen en er dralen wat wandelaars. We begrijpen al snel waarom. Het jaagpad, waar onze route verder gaat, is gesloten. Een hek en daarop een bord, ontnemen ons de weg.
'Dat bord heb ik gemaakt,' hoor ik naast me. Mijn man de beletteraar maakt wel meer borden en bumpt er soms gewoon tegenop.
'Nou lekker dan, dat maakt je medeplichtig aan deze deceptie. Wat nu?' Andere wandelaars denken dat het pad dicht is vanwege de coronamaatregelen. Zo langzamerhand komt het toch wel onze strot uit hè, de invloed van corona? Even overwegen we als criminelen om het hek heen te klimmen zoals anderen doen, maar we horen dat er handhavers op het water varen. Dan toch maar niet.
We aanvaarden de terugweg via de heenweg tot we terug zijn bij de brug aan het begin van onze wandeling. Het afgesloten stukje route eindigt onder de brug. Daarom lopen we daar even naartoe om daar eenzelfde bord en hek te zien als aan de andere kant. We besluiten even op het bankje aan het water te zitten en zien tot onze verrassing dat het jaagpad aan de andere kant van de brug open is. Het hek kan niet verder uitnodigend open staan.
'Aangezien er geen waarschuwing staat, gaan we toch wel daar heen?', wijs ik naar het hek en het pad.
'Zeker weten, al staat er aan de andere kant misschien wel een hek, hier niet! Kom we gaan!'
Dierengeluiden
We betreden een zeer mooi pad langs de Hollandse IJssel. Regelmatig horen we het geronk van boten op het water, evengoed is het soms stil en zijn het de vogels die de hemel vullen met hun gefluit. Beestjes, dieren, paddenstoelen en bloemen veraangenamen de route. Schapen in het weiland, ganzen op het water, gezoem in de lucht. Wat wil een wandelaar nog meer? Meer dan dit genieten hoeft niet. Het is mooi, frisgroen en rustig.
We komen op dit pad van ongeveer 2,5 kilometer drie mensen tegen. Dat maakt dit gedeelte rustiger dan de andere.
Glibberen
Paddenstoelen verraden de vochtigheid van de grond. En zij niet alleen. Waar ik vorige week nog tegen Marcel zei: 'Met deze schoenen kan ik domweg niet meer uitglijden, want de grip is fantastisch,' neem ik die woorden hier terug. Ik voel af en toe geglibber onder mijn schoenen. Het is het stro dat op modder ligt dat de route hier en daar glad maakt. Niet alleen ik, ook Marcel voelt het. De vocht en oneffenheid van het pad maken zorgeloos rondkijken over het water en het land onmogelijk, daarom stoppen we regelmatig om rond te kijken.
Naarmate we Montfoort naderen, wordt de begroeiing voller. Ik moet uitkijken voor brandnetels, want draag blote benen onder mijn jurk. Ja, hé, de zon schijnt, dan draag ik geen broek.
We zien een gebouw in het water en even verderop een terrein waar giftige grond ligt. Het is precies daar dat Marcel wijst naar ons droomhuis (lees: bouwval).
'Succes schatje!'
En bijna aan het eind van het pad zie ik een heel leuk verkeersbord. Weet je waarom die daar hangt? Aan de andere kant van het hek woont een behoorlijk grote hond en geloof me, die komt op je af. Deed hij ook bij mij, voor alleen het maken van deze foto. Maar stel dat jij, meneer, daar gaat staan plassen. Ik weet het niet hoor, wat mij betreft is het niet echt veilig met die scherpe tanden aan de andere kant van het hek.
Eindsprint
We verlaten het jaagpad, gewoonweg omdat we anders de tuin van iemand betreden, en volgen een smal pad langs huizen en tuinen tot we weer op het fietspad richting beginpunt wandelen. Eindigend bij een veld met een paar Alpaca's die al net zo min als schapen interesse hebben in mij. De liefde is nooit wederzijds. Ik maak het uit.
Nagenieten
Bijna bij het eindpunt, onder eerder genoemde brug, zijn de bankjes vrij (ik zeg liever onbezeten). Wij blijven er daarom graag even hangen. Gewoon omdat het kan en het weer zo ontzettend mooi is. Uitkijkend over het water, genietend van een libelle en manlief die even zijn ogen sluit bedenk ik: het was mooi. Wandelen is mooi.
Tot de volgende wandeling,
Irene
