Haast
Vraag ik me even af: Zal ik haar rotzooi eens delen?
Het voelde alsof madam jarenlang loerde op een pay-back-moment om mij terug te pakken op het jarenlange roepen:
‘Voeten vegen!’ Wilde ze bewijzen dat mama’s geen Saints zijn? Wist ik lekker al. Trouwens, ik zag in mijn ooghoek dat ik deze rommel achterliet, de klok tikte echter ook. Ik moest direct weg voor een afspraak en wist wie de rotzooi alsnog later voor de voeten kreeg.
‘Ik,’ zei de gek. Zo gaat het al jaren.
Profiel
Het is allemaal de schuld van het geweldige profiel onder mijn wandelschoenen. Buiten het feit dat ik niet meer uitglij over modderpaden, van steile hellingen of in de sneeuw, blijft na een modderige wandeling altijd zand of klei onder de schoenen zitten. Had ik maar die grip op mezelf.
Eenmaal thuis denk ik altijd: als de modder opgedroogd is of als ik ze weer aantrek, sla ik de rommel er eerst af. Tot blijkt dat ik die volgende keer opnieuw haast heb. Dan is de oplossing het eruit te lopen of stampen. Het lost zich onderweg op.
Bloembakken
Beter is dit: meer tijd te nemen voor vertrek en voordat ik de schoenen aansnoer te checken op troep. Waarom zou je anders onder je schoenen kijken? Wat kan er anders onder zitten dan zand of steentjes – poep werk ik er wel direct af als ik thuis kom. Of verwacht je een bloementuintje? Dan zou ik de schoenen op de kop in de tuin zetten en het lekker laten bloeien. Laatst zag ik trouwens dat iemand haar versleten wandelschoenen vulde met bloemen en in de tuin zette. Waarom bedacht ik dat nou niet bij mijn oude wandelschoenen? Nu zijn ze weg; apart van elkaar weggegooid.
Ik wilde een halve schoen op een eerder gemaakt kunstwerk van mijn eerste Lowa wandelschoenen lijmen, maar het doorzagen van die schoen bleek onmogelijk.
‘De zool doorzagen lukte nog wel,’ zo vertelde manlief, ‘maar de rest ging mis.’ Daarom dumpte hij die stuk gezaagde schoen in de container op zijn werk en ik mijn schoen hier in de kliko. Best zielig. Al die jaren waren ze een paar, nu vonden ze gescheiden hun weg naar de vuilnisbelt. Dat nooit meer. De volgende keer worden het bloembakken.
Huishoudgeheim
Het voelde alsof madam jarenlang loerde op een pay-back-moment om mij terug te pakken op het jarenlange roepen:
‘Voeten vegen!’ Wilde ze bewijzen dat mama’s geen Saints zijn? Wist ik lekker al. Trouwens, ik zag in mijn ooghoek dat ik deze rommel achterliet, de klok tikte echter ook. Ik moest direct weg voor een afspraak en wist wie de rotzooi alsnog later voor de voeten kreeg.
‘Ik,’ zei de gek. Zo gaat het al jaren.
Profiel
Het is allemaal de schuld van het geweldige profiel onder mijn wandelschoenen. Buiten het feit dat ik niet meer uitglij over modderpaden, van steile hellingen of in de sneeuw, blijft na een modderige wandeling altijd zand of klei onder de schoenen zitten. Had ik maar die grip op mezelf.
Eenmaal thuis denk ik altijd: als de modder opgedroogd is of als ik ze weer aantrek, sla ik de rommel er eerst af. Tot blijkt dat ik die volgende keer opnieuw haast heb. Dan is de oplossing het eruit te lopen of stampen. Het lost zich onderweg op.
Beter is dit: meer tijd te nemen voor vertrek en voordat ik de schoenen aansnoer te checken op troep. Waarom zou je anders onder je schoenen kijken? Wat kan er anders onder zitten dan zand of steentjes – poep werk ik er wel direct af als ik thuis kom. Of verwacht je een bloementuintje? Dan zou ik de schoenen op de kop in de tuin zetten en het lekker laten bloeien. Laatst zag ik trouwens dat iemand haar versleten wandelschoenen vulde met bloemen en in de tuin zette. Waarom bedacht ik dat nou niet bij mijn oude wandelschoenen? Nu zijn ze weg; apart van elkaar weggegooid.
Ik wilde een halve schoen op een eerder gemaakt kunstwerk van mijn eerste Lowa wandelschoenen lijmen, maar het doorzagen van die schoen bleek onmogelijk.
‘De zool doorzagen lukte nog wel,’ zo vertelde manlief, ‘maar de rest ging mis.’ Daarom dumpte hij die stuk gezaagde schoen in de container op zijn werk en ik mijn schoen hier in de kliko. Best zielig. Al die jaren waren ze een paar, nu vonden ze gescheiden hun weg naar de vuilnisbelt. Dat nooit meer. De volgende keer worden het bloembakken.
Huishoudgeheim
Terug naar die inhuizige zandresten en de foto die een wereldreis maakt. Ja, ik bedoel maar, wie weet wie nu mijn huiskamervloer checkt op die foto? Ik zei toch al: van je kinderen moet je het hebben. Het lef!
Madam leerde trouwens een paar weken terug een oplossing voor zandresten op de vloer. Daarmee weet je nu dat dit niet de eerste keer was. Stoute ik.
Vooral omdat niemand met vieze schoenen binnen mag komen. Ik wilde het ook niet tot ik bedacht dat mijn oortje en sleutels op mijn bureau lagen, achterin de kamer. Alleen daarvoor mijn schoenen uittrekken was geen optie, ik nam het risico en hoorde:
‘Momma er komt troep van je schoen.’
‘Oeps! Oh wacht, ik heb nog een paar tellen om het op te ruimen. Kan wel.’
‘Je pakt natuurlijk de stofzuiger.’
‘Nope, de veger. De stofzuiger pakken is teveel werk: ik moet ‘m uit de kast slepen, de stekker er uit trekken en in het stopcontact steken, stofzuiger aanzetten, het apparaat de kamer door slepen, stekker weer uit het stopcontact halen, de snoer op rollen en de boel weer in de kast zetten.’
‘Wat veel handelingen.’
‘Dat heet huishouden. Kijk, wat ik met de veger doe: Ik haal ‘m uit de kast, zet ‘m op de grond bij het hoopje afval dat het verst weg ligt en trek die via het het spoor van zandhoopjes naar één plek.’
‘Mama, moet dat zo dicht bij mij liggen?’
‘Hier illustreer ik het best wat volgt. Ik doe iets wat jij mij nooit eerder zag doen. Let op!’ Ik tilde de hoek van het vloerkleed op en veegde alle rommel daaronder. Liep de gang in en wilde ‘toedeloe’ roepen, maar Celine greep me bij de das.
‘Doe jij dit vaker?’
‘De laatste keer is vijf jaar geleden. Ik ken meer foefjes, waardoor het lijkt alsof ik heel druk ben met het huishouden.’
‘Vertel!’
‘Ik vertel niks, kijk hier maar naar: lesje huishouden. Ik zoek trouwens altijd nog zo’n lopende wasmand.’
Vooral omdat niemand met vieze schoenen binnen mag komen. Ik wilde het ook niet tot ik bedacht dat mijn oortje en sleutels op mijn bureau lagen, achterin de kamer. Alleen daarvoor mijn schoenen uittrekken was geen optie, ik nam het risico en hoorde:
‘Momma er komt troep van je schoen.’
‘Oeps! Oh wacht, ik heb nog een paar tellen om het op te ruimen. Kan wel.’
‘Je pakt natuurlijk de stofzuiger.’
‘Nope, de veger. De stofzuiger pakken is teveel werk: ik moet ‘m uit de kast slepen, de stekker er uit trekken en in het stopcontact steken, stofzuiger aanzetten, het apparaat de kamer door slepen, stekker weer uit het stopcontact halen, de snoer op rollen en de boel weer in de kast zetten.’
‘Wat veel handelingen.’
‘Dat heet huishouden. Kijk, wat ik met de veger doe: Ik haal ‘m uit de kast, zet ‘m op de grond bij het hoopje afval dat het verst weg ligt en trek die via het het spoor van zandhoopjes naar één plek.’
‘Mama, moet dat zo dicht bij mij liggen?’
‘Hier illustreer ik het best wat volgt. Ik doe iets wat jij mij nooit eerder zag doen. Let op!’ Ik tilde de hoek van het vloerkleed op en veegde alle rommel daaronder. Liep de gang in en wilde ‘toedeloe’ roepen, maar Celine greep me bij de das.
‘Doe jij dit vaker?’
‘De laatste keer is vijf jaar geleden. Ik ken meer foefjes, waardoor het lijkt alsof ik heel druk ben met het huishouden.’
‘Vertel!’
‘Ik vertel niks, kijk hier maar naar: lesje huishouden. Ik zoek trouwens altijd nog zo’n lopende wasmand.’
ps. Voor wie niet genoeg krijgt van mijn blogs, ik schrijf ook wandelblogs.
