In de hoek

    ‘And a happy new year!’, of zoiets, zongen Marcel en ik afgelopen week voor een jarige vriend. Een week eerder stond hij met zijn gezin bij ons op de stoep. Dat was om precies te zijn op 1 april. Een dag die niemand vergeet: mijn verjaardag!

    ‘Lang zal ze leven,’ zongen zij. Het klonk beduidend meer uit volle borst. Nogal logisch, zij stonden met vier borsten op mijn stoep. Wij met twee op de hunne. Hoe dan ook maakten we iets van elkaars verjaardag.

Pepermunt
Jarig zijn is niet mijn specialiteit - ik doe er al jaren niets aan. Daarom klonk op de vraag of ik door corona een feestje miste:
    ‘Nope, al jaren niet en toch voel ik me ieder jaar super jarig.’ Dat heeft te maken met deze vriend en zijn gezin en het bosje bloemen en het rolletje pepermunt dat zij me ieder jaar geven. Dat laatste is een terugkerende grap. Ik vroeg aan ons kind-aan-huis (hun dochter des huizes) waar dit begon:
    ‘Geen idee,’ zei ze. ‘Maar dit jaar krijg je dit.’ Ze overhandigde een pakje met drie rolletjes zwart-witjes. ‘Lust je die?’
    ‘Zeker weten, die zijn lekkerder!’, antwoorde ik en had binnen een uur de eerste rol op. Is goed voor mijn lagere bloeddruk. 

Verwend
Net als op andere 1 aprillen volgden meer verrassingen. Zo kwam onverwacht een vriend een bakkie doen en bracht tegelijkertijd Celine thuis. Twee in één zeg maar. Herstel: drie in één. Hij had een bos bloemen bij zich. Van Celine kreeg ik eerder al mijn meest gewenst puzzel: The Starry Night van Vincent van Gogh in Smart Cut versie. Smart is het, walgelijk om te puzzelen, maar oh, wat heerlijk dat ze die voor me kocht. Van Marcel kreeg ik een reMarkable, een E-papertablet waarop ik notities en schetsen kan maken. Echt een dijk van een cadeau voor iemand die veel schrijft voor interviews en nu bomen redt. Van Benjamin kreeg ik een dag later het fantastische boek: De jongen, de mol, de vos en het paard. Hij vergat het 1 april te geven. Juist hij die zegt dat ik onder een steen leef, leeft zelf onder een rotsblok. Daarmee kaatst deze boomer die beschuldigende bal terug! Ligt die lekker weer bij hem.

Geschreeuw
Ik kaatste echter zelf ook een bal. Het rolde echter anders terug dan ik ik verwachtte.
    Hierbij even wat achtergrond informatie: 111 mensen feliciteerden me op mijn facebook tijdlijn waarvan zeven een dag te laat en weer drie anderen twee dagen te laat. Ik liet het met plezier over me heen komen. Dat mensen mijn verjaardag vergeten, maakt me niet uit.
    Hoor ik daar ineens Jeroen Balk schreeuwen vanuit Houten Zuid:
    ‘Wat?! Maakt het jou niet uit of iemand jouw verjaardag vergeet?’
    Schreeuw ik vanuit Noord terug:
    ‘Klopt, tenzij jij het vergeet!’ En steek er mijn tong bij uit.
    Lees gerust even mee wat op mijn verjaardag gebeurde op Feestbook:

Je leest het goed, hij schreef: DEAL! Zo begon het stille afwachten. Foto’s van de hoek bleven uit, daarom verwachtte ik iets anders, hoewel het stil bleef tot afgelopen donderdag. Een appje doorbreekte de stilte met de vraag of ik vrijdagavond of zaterdagochtend thuis was.
    Ik wist dat Jeroen me niet vergeten was, zo is hij niet. Hij houdt woord… Maar niet zonder toch een beetje opvoeren van de spanning. Hij liet nog weten dat de voorpret in huize Balk enorm was. Jaja, dat verhoogt mijn onzekerheid.

Profielfoto
Afijn, terwijl ik vrijdag mijn kookkunsten uitvoerde, zei Marcel ineens:
    ‘Jeroen staat voor de deur,’ waarop Celine naar de deur liep en deze opende. Daarmee kon ik mijn handen even wassen en drogen. Ik dacht nog wel: gelukkig is het geen 1 april, want dan zou ik niet lachend richting Jeroen durven lopen.
    Meneer kwam binnen met in zijn schaduw zijn vrouw en zoon. Alle drie met een grote glimlach en

hij met een flink pakket, dat hij mij in handen duwde. Het openen viel niet mee, daarom pakte ik een mes van het aanrecht om aan alle kanten plakband los te snijden. Bij het openen van het pakket schrok ik, want ik keek warempel mezelf aan. Serieus? Kreeg ik mezelf cadeau?

Chocolalalala

Eenmaal volledig geopend, bleek het cadeau behoorlijk gepersonaliseerd te zijn en nog verder geopend lagen negen chocoladerepen in drie smaken netjes naast elkaar. Zo voelde ik me een week na mijn verjaardag nog jarig, met dank aan Jeroen en co.
    Vroeg Jeroen nog wel even:
    ‘Volgend jaar mag ik toch wel je verjaardag een keer vergeten?’
    ‘Jeroen, jij mag ‘m vijf jaar vergeten, want zoals jij schrijft: dit is slecht voor mijn lijn.’
    Stel dat andersom Jeroen mij had gevraagd: in de hoek of een cadeau, dan koos ik voor de hoek. Daarom nu alvast voor iedereen waarvan ik de verjaardag vergeet: hier de foto van mij in de hoek.