'Vaccineren! Daar helpen we elkaar mee verder.'
Knallen
Dus blijft mijn terugblik hangen bij de laatste twee weken, de drukste van 2020. Eigenlijk zelfs van de afgelopen jaren. Juist omdat veel afspraken nog steeds niet plaatsvinden durfde ik het aan om tien artikelen op mijn hals te halen. De opdrachten waren zo leuk! Twee weken knallen lukt wel, uitglijden kan daarna wel, zo dacht ik.
Waar ik voor een zesluik drie weken geleden een huisarts en restauranthouder interviewde, zette ik de afgelopen twee weken de gesprekken voort met een pastoor, basisschooldirecteur en de burgemeester. Een zesde persoon, een politicus, nam een collega op zich. Gelukkig willen mensen me nog altijd live ontmoeten op minimaal 1,5 meter afstand. Het zijn de beste gesprekken om elkaar zelfs op die afstand nader te komen.
Wat volgde waren een interview met de Sterpoelier, een moeder en haar zoon. De eerste verraste de zoon met een step. Ik hoorde ervan en zag het als perfect kerstverhaal door de krant. In deze tijd van zorgen en ernst, is zo’n verhaal welkom. Het toont dat wijzelf de wereld mooier kunnen maken.
Verder sprak ik een vrouw van 100 jaar oud. Ze nam me mee in haar leven. Dat zijn de mooiste verhalen. Het wakkert mijn wens aan: die van een biografie. Het lijkt me heerlijk om diep in iemands leven te duiken. Verder best eng om dat zo open te delen.
Ik bezocht een herdenking van overledenen. Het was in zeer kleine kring, maar niet minder indrukwekkend dan vorig jaar. Gedeeld verdriet en stilte terwijl de zon onder ging, maakten de sfeer
sereen.
Vervolgens keek ik met een predikant terug op het jaar en hoe er verder mee om te gaan vanuit geloof. Conclusie: Netflixen mag, maar ben ook een engel.
Een volgende ontmoeting was met een echtpaar dat jarenlang naast werk en gezin, zich toelegden op de sport en de oprichting van verenigingen. Hun energie, nu nog maakten me jaloers. Ik met mijn pijnlijke lijf. Ieder zijn ding hè?
Om af te sluiten met twee interviews voor mijn vaste rubriek: het zaterdagportret. Grote interviews waarin ik mijn beste best leg.
Vakantie
Zo tellen we tien interviews in twee weken, waarvan drie in de ene week en de rest in de laatste week. Momenten waarbij ik soms heel dichtbij mensen kom, geraakt word of hen raak. Ik krijg vertrouwen in kwetsbaarheid. Dat maakt me stil. Dat ik wekelijks onbekenden ontmoet en mag leren kennen blijft gaaf.
Tot de kerstvakantie kwam en ik nog één artikel te schrijven had. Ik zei dinsdag tegen Celine:
‘Vanavond maak ik het laatste artikel af. Dan heb ik vakantie!’
‘Oh dan heb ik je eindelijk weer voor mezelf.’ Waarop ik haar aankeek alsof ze onder mijn ogen veranderde in een kerstboom. ‘Mama, ik heb nooit beseft hoe vaak jij van huis bent voor (vrijwilligers)werk. Nu ik meer thuis ben zie ik jouw leven.’ Ze klonk onder de indruk.
‘Tja, ik ben geen thuisblijfmoeder meer.’ Ik weet, ze heeft me graag om zich heen. Kan zich prima vermaken, maar mama thuis is zo fijn. Ik had dat vroeger precies zo met mijn moeder. Maar ja, deze mama werkt!
Plassenstampen
Of wandelt.
Daarin raakten twee dingen me behoorlijk in de afgelopen week. Het had geregend. Er lagen flinke plassen op de stoepen. Even verderop liepen kinderen door de plassen en hoorde ik een moeder:
‘Wat is daar nou leuk aan?’ Ik moest me inhouden om haar niet bij de hand te grijpen en mee te slepen door die plas. Of de kinderen toe te roepen er alsnog heel hard in te springen met de voeten tegen elkaar. Boswachter Tim leerde me dat de plons dan verder weg gaat en anderen eerder nat worden. Eén keer raden wie?
Een andere moeder vroeg zich op facebook af waarom haar kind op de kop voor de spiegel ging staan. Waarop ik antwoorde: Omdat het leuk is. Ga ik vanavond ook doen. Doe je mee?
Kindzijn
Eigenlijk verbazen deze vragen me. Wat is er mis met plassenstampen en spiegeldollen? Daar ben je kind voor, dat is leuk! Doe het ze na, ben eens kind en deel een foto.
Of glij eens lekker uit, zoals ik al schreef in de tweede alinea. Dat was mijn eindejaarsactie. Gewoon zo huppakee, tijdens een wandeling op paden vol modder. Het pad liep behoorlijk schuin en boem, daar ging ik.
Nee, er is geen foto of video van. Manlief vond het belangrijker me zo snel mogelijk van de grond te rapen en mijn handen schoon te spoelen met water. Mijn handdoekje was een stoffen mondkapje. Heel handig die bij je te hebben in nood.
Opstaan
Dus blijft mijn terugblik hangen bij de laatste twee weken, de drukste van 2020. Eigenlijk zelfs van de afgelopen jaren. Juist omdat veel afspraken nog steeds niet plaatsvinden durfde ik het aan om tien artikelen op mijn hals te halen. De opdrachten waren zo leuk! Twee weken knallen lukt wel, uitglijden kan daarna wel, zo dacht ik.
Waar ik voor een zesluik drie weken geleden een huisarts en restauranthouder interviewde, zette ik de afgelopen twee weken de gesprekken voort met een pastoor, basisschooldirecteur en de burgemeester. Een zesde persoon, een politicus, nam een collega op zich. Gelukkig willen mensen me nog altijd live ontmoeten op minimaal 1,5 meter afstand. Het zijn de beste gesprekken om elkaar zelfs op die afstand nader te komen.
Wat volgde waren een interview met de Sterpoelier, een moeder en haar zoon. De eerste verraste de zoon met een step. Ik hoorde ervan en zag het als perfect kerstverhaal door de krant. In deze tijd van zorgen en ernst, is zo’n verhaal welkom. Het toont dat wijzelf de wereld mooier kunnen maken.
Verder sprak ik een vrouw van 100 jaar oud. Ze nam me mee in haar leven. Dat zijn de mooiste verhalen. Het wakkert mijn wens aan: die van een biografie. Het lijkt me heerlijk om diep in iemands leven te duiken. Verder best eng om dat zo open te delen.
Ik bezocht een herdenking van overledenen. Het was in zeer kleine kring, maar niet minder indrukwekkend dan vorig jaar. Gedeeld verdriet en stilte terwijl de zon onder ging, maakten de sfeer
Vervolgens keek ik met een predikant terug op het jaar en hoe er verder mee om te gaan vanuit geloof. Conclusie: Netflixen mag, maar ben ook een engel.
Een volgende ontmoeting was met een echtpaar dat jarenlang naast werk en gezin, zich toelegden op de sport en de oprichting van verenigingen. Hun energie, nu nog maakten me jaloers. Ik met mijn pijnlijke lijf. Ieder zijn ding hè?
Om af te sluiten met twee interviews voor mijn vaste rubriek: het zaterdagportret. Grote interviews waarin ik mijn beste best leg.
Vakantie
Zo tellen we tien interviews in twee weken, waarvan drie in de ene week en de rest in de laatste week. Momenten waarbij ik soms heel dichtbij mensen kom, geraakt word of hen raak. Ik krijg vertrouwen in kwetsbaarheid. Dat maakt me stil. Dat ik wekelijks onbekenden ontmoet en mag leren kennen blijft gaaf.
Tot de kerstvakantie kwam en ik nog één artikel te schrijven had. Ik zei dinsdag tegen Celine:
‘Vanavond maak ik het laatste artikel af. Dan heb ik vakantie!’
‘Oh dan heb ik je eindelijk weer voor mezelf.’ Waarop ik haar aankeek alsof ze onder mijn ogen veranderde in een kerstboom. ‘Mama, ik heb nooit beseft hoe vaak jij van huis bent voor (vrijwilligers)werk. Nu ik meer thuis ben zie ik jouw leven.’ Ze klonk onder de indruk.
‘Tja, ik ben geen thuisblijfmoeder meer.’ Ik weet, ze heeft me graag om zich heen. Kan zich prima vermaken, maar mama thuis is zo fijn. Ik had dat vroeger precies zo met mijn moeder. Maar ja, deze mama werkt!
Of wandelt.
Daarin raakten twee dingen me behoorlijk in de afgelopen week. Het had geregend. Er lagen flinke plassen op de stoepen. Even verderop liepen kinderen door de plassen en hoorde ik een moeder:
‘Wat is daar nou leuk aan?’ Ik moest me inhouden om haar niet bij de hand te grijpen en mee te slepen door die plas. Of de kinderen toe te roepen er alsnog heel hard in te springen met de voeten tegen elkaar. Boswachter Tim leerde me dat de plons dan verder weg gaat en anderen eerder nat worden. Eén keer raden wie?
Een andere moeder vroeg zich op facebook af waarom haar kind op de kop voor de spiegel ging staan. Waarop ik antwoorde: Omdat het leuk is. Ga ik vanavond ook doen. Doe je mee?
Kindzijn
Eigenlijk verbazen deze vragen me. Wat is er mis met plassenstampen en spiegeldollen? Daar ben je kind voor, dat is leuk! Doe het ze na, ben eens kind en deel een foto.
Of glij eens lekker uit, zoals ik al schreef in de tweede alinea. Dat was mijn eindejaarsactie. Gewoon zo huppakee, tijdens een wandeling op paden vol modder. Het pad liep behoorlijk schuin en boem, daar ging ik.
Nee, er is geen foto of video van. Manlief vond het belangrijker me zo snel mogelijk van de grond te rapen en mijn handen schoon te spoelen met water. Mijn handdoekje was een stoffen mondkapje. Heel handig die bij je te hebben in nood.
Opstaan
Zo bedacht ik: we gleden flink uit dit jaar. Het jaar verliep anders dan iemand kon vermoeden, maar na uitglijden kunnen we opstaan, in de plassen stampen en gek doen voor de spiegel.
Daarom deze nieuwjaarswens van mij: dat we meer kind zijn in 2021.
Daarom deze nieuwjaarswens van mij: dat we meer kind zijn in 2021.
