We eten voor de tweede keer allerlei kleine hapjes op zaterdagavond. Denk aan toast met beleg, olijven met witte kaas, rolmops, augurkschijfjes, zilveruitjes, kaasblokjes en nog meer lekkers.
Ik open de vleeswarenbakjes en pak een plak jonge kaas. Ik vouw die een paar keer en snijd er een soort van blokjes van.
‘Nee, meis, ik hou niet van oude kaas.’ Ondertussen leg ik op ieder kaasblokje een schijfje augurk. Man- en dochterlief stelden eerder hun deel augurk al veilig, waarna ik ontdek drie schijfjes augurk tekort te komen.
‘Oh mam wacht, ik snij wel een paar extra schijfjes.’
‘Drie graag.’
‘Nou, ik heb hier één augurk daar komen meer schijfjes uit. Je doet het er maar mee,’ zegt madam en schuift ze op mijn bord.
‘Ja, maar dit kan niet!’
‘Wat niet?’
‘Nu heb ik teveel plakjes!’
‘Och, kan je autistische koppie het niet aan?’, klinkt ze cynisch.
Kippenpoot
‘Hoor wie het zegt. Over autistisch gesproken. Papa, gaf eerder vandaag toe het ook te zijn.’
‘Hoe dat zo?’
Ik leg uit dat we in onze zomervakantie regelmatig alleen waren op zondagavond. Tot twee of drie keer toe aten we een kippenpoot, één keer raden waar die vandaan kwam, met een frisse salade. Dat was genoeg, want met patat in de middag, hebben we ’s avonds altijd minder trek.
Altijd patat op zondagmiddag is bewijs van ‘autisme di familia’. Eten we eens geen patat in de middag, dan zijn we de rest van de dag helemaal van de saus!
Terug naar die kippenpoot: In Marcels hoofd nestelde zich het idee dat we dat alleen eten als hij en ik samen eten. Al heb ik nog zo’n zin in een poot, we eten het niet als een of beide kinderen thuis zijn. Hoe autistisch!
Veranderen we het? Nope!
Left-overs
Waarin Celine autistisch is? Waar begin ik?
Toch maar weer aan tafel, daar zitten we toch al. Op vrijdagavond eten we al jaren gebakken aardappeltjes, erwten voor de dames en sperziebonen voor de mannen, kipborrelhapjes of vis en salade. Het is een maaltje dat als feestje beschouwd wordt, want iedereen vindt het lekker.
Lara denkt waarschijnlijk dat dit het enige is dat ik kan koken, want zij eet heel vaak vrijdags mee en dan is het altijd hetzelfde.
Oh wacht, niet altijd. Vorige week had ik zoveel left-overs dat ik besloot om vrijdagavond zuurkool op te warmen. Ik schoof lekker relaxed aan tafel, om even later alleen maar druk te zijn met het troosten van Celine.
‘Mama, jij mag nooit meer iets anders maken dan wat ik gewend ben.’
‘Moet ik het anders drie weken tevoren en in viervoud aanvragen?’ Ze lachte me toe.
Verbouwing
Of Benjamin autistisch is? Ik vergeet nooit dat ik zijn kamer eens schoongemaakt had en een paar kleine veranderingen aanbracht in zijn kamer. Na die ontdekking kwam hij op lange poten beneden.
‘Mama, wat heb je gedaan?’ Hij klonk alsof ik al zijn meubels vervangen en de muren een andere kleur gegeven had. Vanaf toen durf ik zijn kamer niet meer in en meld het per ommegaande als ik zijn kamer betreed met stofdoek en -zuiger.
Spaghetti
Het is dezelfde familiaire autisme waarom ik ‘Spaghetti di Omi’ niet anders durf te maken dan hoe het verwacht wordt. In keuken Typisch Irene mag ik nul veranderingen aanbrengen aan een gerecht dat volgens de rest perfect is. Wat als ik denk dat Omi’s spaghetti beter kan? Als ik het verander en ze proeven het, dan word ik misschien als kookvocht weggespoeld. En toch…
‘Ik wil het zo graag proberen!’, verzucht ik.
‘Goed, we gaan de challenge aan,’ zegt Marcel. ‘Jij maakt die spaghetti en wij moeten het gewoon accepteren.’
‘Bedoel je dat jullie je bord leeg eten. Al is het niet lekker en zonder te zeuren?’
‘Ja.’
‘Nee,’ klinkt Celine snel achter Marcel aan. ‘Je moet wel als ik vraag: wat eten we vanavond?, zeggen dat het aangepaste spaghetti is.’
‘Nee,’ reageert Marcel, de challenge is dat we denken dat we spaghetti eten en het gewoon eten.’
‘Dus jullie willen mij dan de hele avond chagrijnig op de bank?’
‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Dan kan ik beter nu alvast onthouden en wennen aan het idee dat de volgende spaghetti anders wordt. Wat verandert er eigenlijk aan?’
‘Ik gebruik dan passata di pomodoro.’
‘Oké, dan verandert de naam van ‘Spaghetti di Omi’ naar ‘Spaghetti Passata di Pomodoro di Momma’.
,Spaghetti Passata di Pomodorri, Pomodora, Potverdikkie, Pomodonogwat di Momma. Dat is een mond vol saus.’
‘Mama, je mag het pas maken als je het foutloos uit kunt spreken.’
‘Dat lukt me nooit, hoor die klanken.’
‘Dan verandert de spaghetti dus nooit. Papa, boks!’
Hup daar gaan hun vuisten de lucht in.
Toegiftje: een andere autismevorm van mij is deze: bij fruitsalade moet iedere schep een stukje kiwi, sinaasappel en banaan bevatten. Het is alleen goed als het aan het eind ook precies zo eindigt. Had Marcel laatst mazzel; tot de laatste hap klopte het. Dat was genieten!!!
