‘Marcel!’, zo door het trappenhuis en dan als antwoord horen:
‘Ja, schatje, wat is er?’
‘Ik stop ermee!’, verzucht ik leunend op de stofzuiger. Dat is eigenlijk best lekker. Het buigt niet door als een sprietje, maar staat stevig onder mijn armen. Ik hou het hangen op deze manier best even vol.
‘Maar Irene, jij mag sowieso niet stofzuigen.’
Vastzitten
Ik
verduidelijk het maar eens. Sinds zeven weken heb ik behoorlijke schouderproblemen.
Een herhaling van zo’n tien tot vijftien jaar geleden*. In de ogen van Marcel
mag ik geen huishoudelijke taken meer doen. Wie doet het dan? De rest is weg, druk
of overspannen. Hoe dan bouwen op een ander?
De grootste reden is: ik kan niet loslaten. Met
inachtneming van mijn beperkingen, door werk af te wisselen en geen onverwachte
bewegingen te maken, kan ik het best wel. Sterker nog, afgelopen weekend bewees
ik dat nietsdoen even slecht, zo niet slechter, voor me is. Kijk, als ik aan het werk ga, krijg ik
meer pijn aan de SC-gewrichten (gewrichtjes tussen borstbeen en sleutelbenen) waar
slijtage en ontstekingen woeden. Daar tegenover deed ik het weekend niets.
Marcel nam alles uit handen, de lieverd. En wat gebeurde er? Ik zat zondagavond compleet vast in mijn hele bovenlijf. Er zijn
plekken waar ik liever vast zit; een onbewoond eiland of zo.
Toonzaal
voldoening. Dat maakt pijn fijn. In ieder geval beter dan nietsnuttigheid, slomigheid of luiheid, want dat kwam het weekend in alle formaten op me af.
En stofzuig de huiskamer tot ik verstrikt raak
in snoeren. Dat ben ik dus helemaal zat!
Ik word er gek van, word agressief. Kijk naar de foto!!! Ik krijg zin ze
door de kamer te spannen zodat iemand er over struikelt. Blijk ik toch niet zo braaf!
Maar hé, dat ligt in mijn huiskamer. Ik ben
niet van de toonzalen, maar het mag wel opgeruimder toch? Trouwens, mijn persoonlijke
zaal toon ik sowieso beter niet. Het ligt er behoorlijk in stapels te wachten
op aandacht.
Onzichtbaar
Waarom ben ik degene die blijkbaar als enige last heeft van die snoeren? Oh wacht, ik ben natuurlijk het meest beneden. De rest is weg of boven en de benedenverdieping is vooral mijn domein. Ik voel me daar gelukkig nog steeds thuis ondanks die snoeren en knoop ze op, gooi ze in het mandje of moffel ze weg onder de bank.
Toch vraag ik me af waarom ik last moet hebben van die rommel, terwijl manlief zijn zaak onveilig maakt? Is daar het eenvoudige antwoord: meneer heeft er geen last van. Als hij thuis is, gebruikt hij de aangesnoerde laptop; eenmaal in bed sluit hij zijn ogen en ziet niets meer, zelfs ik heb er dan geen last van. De volgende ochtend staat voor manlief in het teken van huisverlating en zo blijven de snoeren voor wat ze zijn. Onzichtbaar voor hem tot hij ’s avonds het een en ander op zijn laptop bekijkt. Zo zie je, de snoer is rond.
En verder met de stofzuiger om... Wat? Nog een snoer? Wat doet die nou hier? Het is duidelijk niet de snoer voor de kerstboom. Ik bedoel maar: hoe kunnen de lampjes branden als de stekker niet in dit stopcontact zit? Natuurlijk zit de stekker ergens anders in de muur.
