‘Dat was heerlijk. Ik voel me topf*!’ Daarom schop ik mijn sloffen van de voeten en wissel die in voor sokken. Vervolgens prop ik mijn voeten in mijn stappers, strik de veters, grijp mijn rode jas van de kapstok, steek mijn armen in de mouwen, sluit de knopen, pak daarna mijn regenjas en trek die over mijn winterjas aan. Ik verstop mijn krullenkop onder de capuchon, steek het stekkertje van mijn oortjes in mijn phone, zet het beste nummer van Beste Zangers 2020, Sanne's "Door de wind, door de regen" aan en laat de phone in de binnenzak van mijn regenjas glijden. Ik ben klaar en stap naar buiten. De regen in de straten door.
Eerder postte ik deze foto met tekst:
Het is echt
Het is waar
Het is een feit
Het is me wat
Herfst
Natter vind ik niet zo erg
Kouder wel
Blèh!
Krabbel
Waarop uiteraard reacties volgden. Eén vriendin zei: ‘Voor mij andersom. Nat haat ik, op kou kan ik me kleden. En vandaag en gister zon en weinig wind, heerlijk.’ Daar krijg ik geen regendruppel tussen, hoewel ik als ik het voor het zeggen krijg, temperaturen rond de 23 graden verkies met daarboven een blauwe lucht, veel ruimte voor de zon en een zacht briesje rondom ons. Regen valt ’s nachts en kou verdwijnt in de prullenbak.
Geef me een pen! Waar mag ik die krabbel zetten?
Kou
Geen zorgen, net als andere feestjes, gaat ook dit feestje niet door. We hebben het weer en andere zaken totaal niet in onze macht. Corona heeft dat eens extra duidelijke gemaakt. Wie heeft die walgelijke grap aan zien komen?!
Waar ik op terug kan komen is de reactie van die vriendin.
‘Op kou kan ik me kleden.’ Zij misschien wel, ik niet. Eenmaal koud, warm ik moeilijk op. Het is verschrikkelijk en ongezellig. Vraag me niet hoe ik dan toch geniet van een flinke regenbui, want dan ben ik niet alleen nat, maar ook koud.
Klopt! Het enige dat je dan hoort is geklaag over de kou. Niet over de nat. Het nat gaat uit, in de wasmachine en droge kleren weer aan. Ik kan alleen niet zeggen dat ik het warm krijg. Ik krijg mezelf niet gekleed tegen kou. Wat misschien verklaard werd door een vrouw die ik interviewde. Kou schijnt een bijverschijnsel te zijn van fibromyalgie. Ben ik dan klaar mee. Geef me mijn deken en een kruik!
Krullenbol
Nog iets later schrijft dezelfde vriendin:
‘Ik dacht dat je niet van nat hield vanwege je krullenbol.’ Daar zit een flinke dosis waarheid in. Mensen mogen niet aan mijn haar komen en mijn haar mag niet buiten de deur nat worden. Ik schreef aan het begin al dat ik de krullen onder de capuchon verstopte. Daarmee is ook mijn gehoorapparaat gelukkig, want die heeft een nog grotere hekel aan regen dan die vriendin. Noem het maar een allergie.
Natuurlijk kan ik een paraplu mee sjouwen, maar hé, mijn armen hebben een hekel aan dat vasthouden. Geloof me lieverdjes, ik heb serieus nagedacht over al deze zaken en heb voor mij goed geldende redenen om te wandelen in de regen. Het is heerlijk!
Zorgeloos
Ondertussen was ik al aardig verzopen en belde een vriendin.
‘Waar ben jij?’
‘Buiten aan de wandel.’
‘En jij dan?’
‘Ik sta op de parkeerplaats bij de wink… Oh, Irene weet je wat ik zie?’
‘Een olifant die op een skateboard voorbij rijdt?’
‘Nee, ik zie een klein meisje dat aan komt hollen en in de plassen stampt. Echt zo schattig. Ze huppelt heen en weer, steeds weer door de plassen. Zo zorgeloos, zo lief. Echt je moet dit eens zien.’
Dansen
Ik had het graag gezien, maar dacht even na. Stampte ik als kleine meid in de regen? Voelde ik me zo vrij en blij? Ik voelde een rilling. Mijn herinneringen van mij als kind zijn van ver na mijn vijfde jaar. Alles daarvoor ben ik kwijt, tot mijn tiende zie ik flarden van herinneringen en over mijn tienerjaren weet ik weinig goeds te zeggen. Ik wil het niet over doen. Ik werd enigszins gepest, meer nog genegeerd. Waar meisjes me niet goed genoeg vonden, trok ik op met jongen die me wel accepteerden of met meisjes die net als ik afweken van de perfectienorm. Ik was in some way een eenzaam meiske, met vreselijke krullen. Nee, ik zie me niet dansen in de regen.
Stampen
Verander ik gewoon even het gesprek met mijn vriendin:
‘Irene, ik zie een meisje dat aan komt hollen en in de plassen stampt. Echt zo schattig...’
‘Kijk eens goed, heeft ze krullen en een rode jas aan?’
‘Ja!’
‘Kijk eens beter. It’s me. Het is heerlijk! Ik durf nu kind te zijn, een gelukkig kind.’
Krullenbol
‘Ik dacht dat je niet van nat hield vanwege je krullenbol.’ Daar zit een flinke dosis waarheid in. Mensen mogen niet aan mijn haar komen en mijn haar mag niet buiten de deur nat worden. Ik schreef aan het begin al dat ik de krullen onder de capuchon verstopte. Daarmee is ook mijn gehoorapparaat gelukkig, want die heeft een nog grotere hekel aan regen dan die vriendin. Noem het maar een allergie.
Natuurlijk kan ik een paraplu mee sjouwen, maar hé, mijn armen hebben een hekel aan dat vasthouden. Geloof me lieverdjes, ik heb serieus nagedacht over al deze zaken en heb voor mij goed geldende redenen om te wandelen in de regen. Het is heerlijk!
Zorgeloos
Ondertussen was ik al aardig verzopen en belde een vriendin.
‘Waar ben jij?’
‘Buiten aan de wandel.’
‘En jij dan?’
‘Ik sta op de parkeerplaats bij de wink… Oh, Irene weet je wat ik zie?’
‘Een olifant die op een skateboard voorbij rijdt?’
‘Nee, ik zie een klein meisje dat aan komt hollen en in de plassen stampt. Echt zo schattig. Ze huppelt heen en weer, steeds weer door de plassen. Zo zorgeloos, zo lief. Echt je moet dit eens zien.’
Dansen
Ik had het graag gezien, maar dacht even na. Stampte ik als kleine meid in de regen? Voelde ik me zo vrij en blij? Ik voelde een rilling. Mijn herinneringen van mij als kind zijn van ver na mijn vijfde jaar. Alles daarvoor ben ik kwijt, tot mijn tiende zie ik flarden van herinneringen en over mijn tienerjaren weet ik weinig goeds te zeggen. Ik wil het niet over doen. Ik werd enigszins gepest, meer nog genegeerd. Waar meisjes me niet goed genoeg vonden, trok ik op met jongen die me wel accepteerden of met meisjes die net als ik afweken van de perfectienorm. Ik was in some way een eenzaam meiske, met vreselijke krullen. Nee, ik zie me niet dansen in de regen.
Stampen
Verander ik gewoon even het gesprek met mijn vriendin:
‘Irene, ik zie een meisje dat aan komt hollen en in de plassen stampt. Echt zo schattig...’
‘Kijk eens goed, heeft ze krullen en een rode jas aan?’
‘Ja!’
‘Kijk eens beter. It’s me. Het is heerlijk! Ik durf nu kind te zijn, een gelukkig kind.’
* topf (niet door mij bedacht) zou een blog op zich kunnen worden, maar het is een combi van top en tof. Het is net als knusje (wel door mij bedacht), een kusje en knuffeltje in één.
