Versoepeling

Om nou te zeggen dat ik juich van energie en zin? Nope. Zelfs blogzin lijkt on-opgeladen te zijn. Kun je nagaan…Het beeld van stuiter-Irene is foetsie; wis het beeld van madam-energiek, want het zit er niet in. Het lijkt er op dat de coronacrisis me opbreekt, net voordat versoepelingen in de agenda staan.

Verknipt?

Wat versoepelt er ook alweer en waar heb ik iets aan?

    De kappers gaan open. De dames van Hizi Hair waren afgelopen vrijdagavond druk in de weer, terwijl ik op het plein een ijsflirt weg smikkelde. Ik heb echter mijn kamp niet voor hun deur opgezet, want mijn haar zit fantastisch. Dat is tegen alle verwachtingen in. Manlief bewonderde het zelfs tijdens ons Rondje Portengen, waarbij de wind zeven kilometer lang met mijn haar speelde. Coup-wild was een feit. A walk in the wind, keeps the hairdresser away. 

Door mijn afwezigheid bezet iemand anders de kappersstoel maar. Tof om ongezien een ander te helpen.

    Trapte je in die smoes? De waarheid is dat ik de komende twee weken af wil wachten hoe die stink-corona zich ontwikkelt. Nog eerlijker ben ik als ik zeg: ik ben een beetje bang en kijk eerst af hoe het anderen vergaat. Ben ik daarin de enig verknipte?

Werkplek

Naast de kapper mag de bibliotheek open. Heb ik juist vorige week een digitaal boek aangeschaft om mee te doen met EVA leest. Een bezoek aan de bieb stel ik daarmee nog even uit. Dat scheelt net als bij de kapper een persoontje die de bibliotheek onveilig maakt.

    Of, mag ik weer werken in de bieb? Na een interview wilde ik nog wel eens mijn laptoppie openen en tussen de boekenkasten en in alle rust rammelen op mijn toetsenbord. Als ik daar toch eens zou kunnen werken, dan heb ik weer een rustige werkplek. Ik juich niet, want ik vermoed dat er zitten werken niet de bedoeling is. We moeten tenslotte gewoon nog zoveel mogelijk thuis blijven en de bieb is niet thuis.

Thuis

De plek die thuis heet, krijgt wel een andere lading door corona. Het is mijn plek, maar niet meer de rustigste. Zowel binnen als buiten niet. Niet alleen de eigen kinderen zijn thuis ook die van de hele buurt. Er wordt wat uitgeleefd buiten! Waar het voorheen buiten rustiger was, lijkt het nu vaak binnen beter. Waar vind ik echte rust?

    Dat herinnert me aan de vraag die Marcel vlak voor de intelligente lockdown stelde:

    ‘Zullen we onze koffers pakken en vertrekken nu het nog kan?’

    ‘Waarheen?’

    ‘Een eiland met witte stranden, palmbomen, warmte en rust.’

    ‘Ben jij gek?’ Ik keek hem aan alsof hij zonder mijn toestemming tickets kocht en ze nu voor mijn neus wapperde.

    ‘Het is toch een heerlijk idee?’

    ‘Het is een vreselijk idee!’

    ‘Hoezo?’

    ‘In crisis situaties is thuis de place to be. Home-sweet-home is niet zomaar bedacht.’

    ‘Oost-west-thuis-best is wel een beetje zweten hè?’

    ‘Ja, het is niet meer de relaxtste plek op aarde. Wel ligt hier alles wat me dierbaar is aan hobbies, tuin en werk.’

    ‘Hobbies en werk kun je meenemen naar dat eiland. Interviews doe je gewoon telefonisch.’

    ‘Hoe je ook probeert, het eiland lonkt niet.’

Vliegen

Zo klonken we twee maanden geleden.

    Nu sta ik op het punt van vertrekken, als het kon. Ik vind het alleen niet kunnen. Vooral vliegen niet. Ik vloog voor het laatst als vijfjarige en zal het nooit van mijn levensdagen doen. We moeten in mijn ogen sowieso niet terug naar alle vliegbewegingen die we maakten. Ik vind het heerlijk hoe de aarde op adem komt en de natuur lucht krijgt. Laten we dat zo houden, zeg ik en weet dat ik makkelijk praten heb. Ik vloog al nooit.

    Toch lonkt nu dat onbewoonde eiland, elke dag meer. De rust en ruimt voor mezelf.

Koffer pakken

Het is manlief die dat aan zijn werkschoenen aanvoelt. Je denkt toch niet dat hij klompen draagt? Hij voelt het direct als ik uit mijn hum ben en zoekt een oplossing. Zeker omdat hij het snapt. Hij vindt dagelijks rust op zijn werk en gunt mij ook zo’n plek. Hij heeft heus wel door dat mijn lijf van zich laat voelen, kent de tekenen van mijn vermoeidheid en ervaart mijn nurksheid als het ergste. Ineens zegt hij:

    ‘Jij moet zoeken naar een werkplek voor een dag. Zoek uit of Van der Valk zo’n werkruimte verhuurt, pak wat spullen en ga.’ Hij meent het, ik pak gelijk mijn spullen in.

    ‘Dat heb je snel geregeld?’

    ‘Ja hè?’, zeg ik ontspannen.

    ‘En waar ga je heen?’

    ‘Oh wacht, dat heb ik nog niet uitgezocht. Alleen al het idee deed me goed.’

    ‘In dat geval, berg je stuff maar weer op. Als alleen al een idee je goed doet, bedenk ik iedere dag een nieuw idee. Lekker goedkoop.’