Kniploosheid

Vraagt de ene krullenbol aan de andere:

    ‘Hoe doe jij dat nou met je haar?’ Waarna ik direct met mijn handen in mijn krullen kroel om te voelen of het nog wel goed zit. Een spiegel werkt natuurlijk beter, maar soms zijn mijn handen dichterbij. Terwijl ik probeer te bevoelen of mijn haar oké zit, kijk ik de ander, een kassière bij AlbertHeijn, aan alsof haar krullenbos ter plekke stijl word.

    ‘Wat bedoel je?’

    ‘Nou we kunnen niet meer naar de kapper.’

    ‘Oh dat!’

    ‘Jij weet net zo goed als ik, dat ons haar niet goed blijft zitten, toch?’

Punt

Dat is een punt. Mensen denken dat krullen bij voorbaat al gemakkelijk zijn. Het tegendeel is waar. Mijn antwoord op de kassière is echter verrassend zorgeloos:

    ‘Daar heb ik nog niet over nagedacht.’ Wat haar nu verbaast. Ik heb werkelijk geen idee wat ik met mijn krullen moet als het tijd is voor een knipbeurt. Ze blijven krullen, maar verliezen wel hun frisse flair. Stijl maken is geen optie. Dat vind ik stom. Heb ik krullen, zou ik ze stijl maken, terwijl iemand met stijl haar krullen wil. Soms moet je accepteren wat er is, gewoon omdat het er is.

    Dat zeg ik nu, wat iets te maken heeft met wijsheid en jaren, want oh boy! Als puber verafschuwde ik mijn krullen. Als iemand toen zei dat mijn haar fantastisch was, stak ik mijn tong achter de rug van de ander uit. Ik vond het stom dat mensen mijn haar zo mooi vonden. Het was afschuwelijk. Zie je?

Mascara

Iedereen die mijn 495 blogs (dat is incl. deze) mee las weet één ding: voor mij is het belangrijk dat mijn haar goed zit. Dat stijgt ver boven  het gebruik van make-up uit. Hoewel mascara een must is. Vraag je me echter met een kappersschaar onder mijn kin:

    ‘Je mascara of je krullen?’ Dan krijg je mijn hele make-up mand.

    ‘Neem alle gezichtsverf maar mee, but don’t touch my hair.’ Feit blijft: zonder make-up en in wandelschoenen onder een rok durf ik de straat nog wel op, maar zonder coup-it-looks-good, ga ik de deur niet uit. Bezorgt Appie weer?

Klem

De lieverd bij de Appie zet mijn gedachten behoorlijk aan het spinselsen. Ik vraag mezelf af hoe erg het is als de kapper maandenlang dicht blijft. Voel ik al paniek?

    Nee, als het niet meer lukt met mijn haar, zet ik de coup-ik-doe-nul-moeite in werking. Daar gaat een elastiekje om mijn dunne haar, gevolgd door een klem. Wie mijn tas beter kent, weet dat er altijd een klem met elastiekje aan hangt. Ze zijn waar ik ben, zodat ik in de weg zittende of te lang wordende krullen moeiteloos in een staart vastzet en daarna met een klem opprop op mijn kop. Laat ze daar maar dansen en springen, dat is hun specialiteit. Ze daar laten begaan is het beste. Beter nog, ik moet weer eens mee dansen. Even los! Het leven wordt veel te serieus.

Vergeten

Vergeet ik mijn pony volledig. Als die niet om de zes weken wordt geknipt, loop ik met een vitrage voor de ogen. Dat is allemaal de schuld van een kruin. Zolang mijn pony kort is krijg ik ‘m getemd, maar eenmaal lang, kan zelfs de sterkste haarlak de kracht van de krul niet aan. Valt zo de pony voor mijn ogen, het is een bitchy pony. Zo vertelde ik de kassière:

    ‘Die moet mijn man dan maar knippen.’ Waarop ze me aankijkt of manlief al achter me staat met een heggenschaar. Hij zou het willen, geloof me.

    ‘Mag hij aan je haar komen dan?’

    ‘Aankomen wel, kroelend en pas 's avonds als ik de deur niet meer uit hoef. Maar knippen? Nee. Hij mag alleen het haar van mijn zoon knippen. Van mijn coup blijft hij af. Maar mijn pony is iets anders dan de rest van mijn haar. Als dat als gordijn voor mijn gezicht valt en paniek me tot waanzin drijft, kan het zijn dat ik mijn man de goedkope kappersschaar toestop en in mijn vochtige pony laat zetten. Eenmaal gekipt, kan ik niet terug.’

Smoes

Zover is het gelukkig nog niet. Ik kan nog een alternatief bedenken voor kniploosheid van mijn pony. Help jij me mee? Weet jij iets leuks om een lange krul pony te temmen? Verkopen kan ik ‘m namelijk niet, wat mij schoonpa vandaag als idee opperde. Het idee van mijn zoon, een klemmetje recht bovenop de kop, zoals op de foto, vind ik niet helemaal okidoki.

    Bij gebrek aan een goed alternatief heb ik wel alvast twee smoezen voor een mislukte coup:

    1. het is allemaal de schuld van de kapper. Hoewel dat best zielig is. Zij kan er ook niets aan doen dat ze niet mag werken. Dan blijft het bij deze enige smoes:

    1.  Ik ben helemaal verknipt door mijn man. Dat is toch niet zielig? Dat is gewoon zo!