Crisistijd

Afgelopen week vroeg ik me af wie in mijn gezin het meest lijdt onder de gevolgen van de coronacrisis?

Benjamin

Mijn zoon ervaart de minste last. Hij leeft in zijn eigen wereld in ons huis. Toen hij hoorde dat het Pasen is, keek hij me aan of ik paaseieren poepte. En dan leef ik volgens hem onder een steen?

    Ik ben altijd bang dat als hij naar buiten gaat, juist hij de afstandsregel vergeet.

    Zie hier een dag van zoonlief: na het uitslapen, houdt hij zich de rest van de dag bezig met voor mij vage stageopdrachten. Hij besteedt tijd aan en met zijn vriendin, heeft ander werk te doen en heeft meer oog voor zijn YouTube kanaal dan voor de eerst bloesem aan mijn zelf-gekweekte kersenboompje.

    Over YouTube gesproken, kijk eens naar onderstaande video. Niet omdat ik van wapens hou, maar omdat ik gaaf vind hoe zoonlief van felgekleurde Nerf pistolen echt lijkende wapens maakt. Ik vind het kunstje enorm goed. De wapens hangen wel in mijn huis en worden soms op me gericht, waardoor ik me bedreigd voel. Het is gewoon walgelijke tuig. Benjamin niet hoor, de guns.

    Het is vooral het woord dooh, dat ik geweldig vind in de video. Dat wordt mijn woord.

    Gelukkig zie ik mijn zoon zeker twee maaltijden per dag en wanneer hij de kamer inloopt, om linea recta naar de koelkast te lopen, zijn glas vult met vocht, een tussenstop maakt bij de koek- en snoeptroepkast en weg is ie weer. Iets van wat hij doet, zie ik zaterdags om 18.00 uur op zijn kanaal. Je denkt toch niet dat ik ieder uur ga vragen:

    ‘Wat doe je?’ Dooh, hij ziet me al aankomen!

Rick

Wie mij wel graag aan ziet komen is Rick, de arme student. Hij spaart lekker geld uit door zijn leven bij ons. Ik zeg: spaar voor de uitzet. Zijn dankbaarheid is uitputtend, ik bedoel uitputtelijk. Wacht, nee, ik bedoel onuitputtelijk. Rick is boven alles dankbaar.

    Hij maakt wel dat ik scherper ben in het bijhouden van de inhoud van eerder genoemde zoetwarenkast en koelkast. Hij is er één om rekening mee te houden. Waar ik voorheen wel eens koeken op moest laten eten, want ze waren bijna over datum, zijn koeken nu op voor ik kijk.

    Hij kent de inhuise routes feilloos en leert onze regels beter kennen. Alleen onze regel van stilte na 23.00 uur vindt hij niet zo leuk.

    Maak ik dat morgen weer goed met een goede pan Bami Goreng.

Celine

Dochterlief is ten diepste een zelfstudent, een combi van student en zelfstudie. Over het woord zelfstudiestudent struikel ik zelfs op het toetsenbord, daarom zeg ik zelfstudent. Wat een geluk voor haar. Zij gaf ons jaren geleden al het gevoel dat zij het best studeert op haar eentje. Dat kan nu. Ze mist uiteraard het voor de klas staan en ervaring opdoen, maar dat komt vanzelf wel weer.

    Als rust en regelmaat zoeker, vond ze in no time haar ritme weer. Het zit in op tijd opstaan en op tijd het bed in gaan. Het liefst eet ze op vast tijden, wat overdag zeker lukt. Wat betreft het avondeten is ze afhankelijk van chefkok moi en mijn kookzin.

    Ze legt zich bij de situatie neer en haalt waar nodig een knuffel bij deze of gene. Zalig!

Marcel

Voor Marcel is, behalve de aanwezigheid van Rick en het werk dat hij als editor voor de kerkdienstvideo’s doet, niet veel veranderd. Hij gaat als gebruikelijk naar zijn werk en komt iets eerder thuis, want er zijn geen files. Juist door corona heeft hij werk en maakt borden waarop staat dat men 1,5 meter afstand moet houden of zorgt voor borden ter afsluitingen van plekken. Het Zorgheldenpleinbord dat bij RTV Utrecht te zien was, komt bij hem vandaan. Veel andere klussen vallen weg, daarin voelt hij werkvermindering, maar gelukkig heeft hij nog werk. Dan zit hij tenminste niet ook thuis.

Ik

Als iemand dan toch aangewezen moet worden als lijdend voorwerp, dan ook ik niet. Ik ben geen voorwerp zeg. En toch, thuis is veel veranderd. Doe mij zo’n huisje dat Benjamin in zijn laatste video deelde, alleen niet dat dramatische einde.

    Het zit hem bij mij in alleen willen zijn. Lekker in mijn uppie, even iedereen weg. De kinderen dag in dag uit thuis maakt me soms best even moody, misschien is dat wel dooh. Ja, ik verlang naar het gewone leven en bedenk: wat is het eerste dat ik dan doe?

    Dan blijf ik een hele dag thuis en vlij me languit in de tuin of in de kamer. Ik zet alle geluid uit, ben een dag onbereikbaar om te luisteren naar stilte en te ervaren hoe een leeg huis voelt. Ten diepste is dat wat ik wil na deze crisis.

    Nu eerst, blik op nul, verstand op oneindig.