Dat hebben we ook weer gehad - 1 april. Met 97 openbare felicitaties op
Facebook, een flink aantal onzichtbare felicitaties, vijf telefoontjes en/of
videogesprekken, twaalf kaarten op de deurmat, drie zelfgemaakte kaarten die eigenhandig en persoonlijk door de buuf en haar kinderen werden afgegeven,
voelde ik me jarig. Zou de buurman nog druk zijn met zijn zelfgemaakte kaart?
Twee keer werd ik toegezongen door vrienden vanaf de stoep. Zes bosjes tulpen lagen aan mijn voeten. Vergeet
ik iets? Ach wat, sommigen vergaten mij ook.
Tulpen
Aan het eind van de middag zat ik met Marcel in de serre. Hij aan de
thee, ik aan de cappuccino. Hij met zicht op de huiskamer en voortuin, ik geen
zicht op beide, zei hij ineens:
‘Je moet naar de voordeur.’
‘Heb ik de deurbel gemist?’,
vroeg ik en checkte mijn gehoorapparaat.
‘Nee, Judith staat op de stoep,’
antwoordde hij en zwaaide.
‘Jij neemt me in de maling. Judith?
1 april! Ik trap niet in dit soort grappen.’
‘Irene ga nou maar, Judith legt
iets voor de deur.’
Ik besloot het risico te nemen,
stond op en zag mijn vriendin staan met haar dochter aan de arm. Ik opende de
deur en zag vijf bosjes tulpen aan mijn voeten liggen.
‘Het zijn er vijftig. Je haalt
er zelf maar twee uit,’ zei ze vanaf het fietspad. Normaal begroeten we elkaar met
een big hug. Deze afstand stonk!
Verdwijntruc
Ondanks afstand en zonder visite voelde ik me toch jarig. Dat zat in een
paar onschuldige grappen.
Eentje speelde op 31 maart in
een appje van manlief. Hij deelde zijn locatie. Ik volgde hem even om te
ontdekken dat hij met sprongen van twee minuten dichterbij huis kwam. Hij is
tegenwoordig sneller thuis dan…
Hé, wacht! Waar is hij? Google Maps zei: “Marcel
deelt nog niet met jou”. Wat? Het zou toch niet dat meneer één dag na ons 27
jarig huwelijk… Nee, Irene, nou niet gelijk denken in ongelukken. Er is vast en
zeker een betere verklaring dan van het talud af rijden.
Radertjes gingen draaien, tot
ineens! Hoe doorzichtig, een appje volgde en ik
manlief weer sprongen zag maken.
Ik had hem door, de sufferd.
Bij het horen van zijn sleutels
in het slot stond ik op en keek naar zijn handen.
‘Dus het is geen groot cadeau?’,
was mijn reactie.
‘Je snapte dus waarom ik niet
meer te volgen was. Zag je ook dat het punt waar ik verdween hetzelfde punt is waar
ik weer opstartte?’
‘Check!’
Verjaardagsverrassingen
De volgende ochtend kwam mijn man zoals altijd als tweede beneden, maar liep
eerst naar de auto in plaats van aan tafel te schuiven. Zijn cadeau paste niet
in zijn koffer of binnenzak, wel aan mijn muur:
Een dag later, kreeg ik eindelijk de zo genoemde 1006 cadeaus van Celine
en Rick. Ze had me toch wel te pakken. Het waren er werkelijk 1006 als je ieder
puzzelstukje meetelt. Daarnaast kreeg ik twee met de 3Dpen zelfgemaakte
vlinders, een paar tekstborden; kijk die zwarte met witte tekst! So me! Ik verheug me daarop.
Tenslotte pakte ik de puzzel
uit. Een zak met 1000 stukjes kwam uit de cadeauverpakking. Ik was opgelucht,
want verwachtte drie Jan van Haasteren puzzels door elkaar in het thema sneeuw. Dit viel mee. Of niet.
‘Waar is de doos?’
‘Weggegooid!’, antwoordde madam.
‘Dus ik krijg 1000 tinten groen
en grijs gemêleerde puzzelstukjes, zonder voorbeeld? Oh kijk een stukje met
rood.” Eén keer raden waar ik mee begin, na de randen.
Wie als eerste raadt wat
de puzzel uitbeeldt, krijgt de puzzel na mij te leen. Doe je mee? Dan plaats ik na iedere
vordering een foto op facebook @typischirene.
Toiletrollen
Na zoveel verwennerij bezocht ik de Appie om bij thuiskomst een spoor
van lege toiletrollen op de trap naar boven te ontdekken. Ik volgde het spoor
naar boven en zag op het toilet een toiletrollentaart staan. Rick lachte er
hard bij. Hij ontdekte ooit hoe gefrustreerd ik raak als ik weer eens een
verdwaalde lege toiletrol aantref op de wastafel, in de gootsteen, aan de
houder, op de grond of het ergste: OP de prullenbak. Why? Daar waar
toiletrollen nodig zijn, staan ook prullenbakjes. Gooi ze daarIN weg!
Ik verwachtte walgelijkere
grappen van Rick, want opgegroeid met een broertje en vader die van pittige geintjes
houden, blijf ik liever weg. Rick hield zich in, wat heel wijs is. Zeker nu hij
tijdelijk bij ons in huis woont - iets met corona en risicogroep.
Last but not least
Nog één verrassing te gaan, die van Benjamin de Photoshop artist. Dacht
ik dat toiletrollen de grootste grap waren? No way! Kijk wat hij me gaf, lees
het etiket! Ik maak er geen woorden aan vuil, hij schreef alles. Maar wat doet
dat eendje daar?
Al goed lach, lach hard! Dat
hebben we zó nodig!
Dank lieverds, ik voel me definitly een jaar ouder!
