zondag 5 april 2020

Grappen


Dat hebben we ook weer gehad - 1 april. Met 97 openbare felicitaties op Facebook, een flink aantal onzichtbare felicitaties, vijf telefoontjes en/of videogesprekken, twaalf kaarten op de deurmat, drie zelfgemaakte kaarten die eigenhandig en persoonlijk door de buuf en haar kinderen werden afgegeven, voelde ik me jarig. Zou de buurman nog druk zijn met zijn zelfgemaakte kaart?
    Twee keer werd ik toegezongen door vrienden vanaf de stoep. Zes bosjes tulpen lagen aan mijn voeten. Vergeet ik iets? Ach wat, sommigen vergaten mij ook.

Tulpen
Aan het eind van de middag zat ik met Marcel in de serre. Hij aan de thee, ik aan de cappuccino. Hij met zicht op de huiskamer en voortuin, ik geen zicht op beide, zei hij ineens:
    ‘Je moet naar de voordeur.’
    ‘Heb ik de deurbel gemist?’, vroeg ik en checkte mijn gehoorapparaat.
    ‘Nee, Judith staat op de stoep,’ antwoordde hij en zwaaide.
    ‘Jij neemt me in de maling. Judith? 1 april! Ik trap niet in dit soort grappen.’
    ‘Irene ga nou maar, Judith legt iets voor de deur.’
    Ik besloot het risico te nemen, stond op en zag mijn vriendin staan met haar dochter aan de arm. Ik opende de deur en zag vijf bosjes tulpen aan mijn voeten liggen.
    ‘Het zijn er vijftig. Je haalt er zelf maar twee uit,’ zei ze vanaf het fietspad. Normaal begroeten we elkaar met een big hug. Deze afstand stonk!

Verdwijntruc
Ondanks afstand en zonder visite voelde ik me toch jarig. Dat zat in een paar onschuldige grappen.
    Eentje speelde op 31 maart in een appje van manlief. Hij deelde zijn locatie. Ik volgde hem even om te ontdekken dat hij met sprongen van twee minuten dichterbij huis kwam. Hij is tegenwoordig sneller thuis dan…
    Hé, wacht! Waar is hij? Google Maps zei: “Marcel deelt nog niet met jou”. Wat? Het zou toch niet dat meneer één dag na ons 27 jarig huwelijk… Nee, Irene, nou niet gelijk denken in ongelukken. Er is vast en zeker een betere verklaring dan van het talud af rijden.
    Radertjes gingen draaien, tot ineens! Hoe doorzichtig, een appje volgde en ik
manlief weer sprongen zag maken. Ik had hem door, de sufferd.
    Bij het horen van zijn sleutels in het slot stond ik op en keek naar zijn handen.
    ‘Dus het is geen groot cadeau?’, was mijn reactie.
    ‘Je snapte dus waarom ik niet meer te volgen was. Zag je ook dat het punt waar ik verdween hetzelfde punt is waar ik weer opstartte?’
    ‘Check!’

Verjaardagsverrassingen
De volgende ochtend kwam mijn man zoals altijd als tweede beneden, maar liep eerst naar de auto in plaats van aan tafel te schuiven. Zijn cadeau paste niet in zijn koffer of binnenzak, wel aan mijn muur:


    Een dag later, kreeg ik eindelijk de zo genoemde 1006 cadeaus van Celine en Rick. Ze had me toch wel te pakken. Het waren er werkelijk 1006 als je ieder puzzelstukje meetelt. Daarnaast kreeg ik twee met de 3Dpen zelfgemaakte vlinders, een paar tekstborden; kijk die zwarte met witte tekst! So me! Ik verheug me daarop.
    Tenslotte pakte ik de puzzel uit. Een zak met 1000 stukjes kwam uit de cadeauverpakking. Ik was opgelucht, want verwachtte drie Jan van Haasteren puzzels door elkaar in het thema sneeuw. Dit viel mee. Of niet.
    ‘Waar is de doos?’
    ‘Weggegooid!’, antwoordde madam.
    ‘Dus ik krijg 1000 tinten groen en grijs gemêleerde puzzelstukjes, zonder voorbeeld? Oh kijk een stukje met rood.” Eén keer raden waar ik mee begin, na de randen.
    Wie als eerste raadt wat de puzzel uitbeeldt, krijgt de puzzel na mij te leen. Doe je mee? Dan plaats ik na iedere vordering een foto op facebook @typischirene.

Toiletrollen
Na zoveel verwennerij bezocht ik de Appie om bij thuiskomst een spoor van lege toiletrollen op de trap naar boven te ontdekken. Ik volgde het spoor naar boven en zag op het toilet een toiletrollentaart staan. Rick lachte er hard bij. Hij ontdekte ooit hoe gefrustreerd ik raak als ik weer eens een verdwaalde lege toiletrol aantref op de wastafel, in de gootsteen, aan de houder, op de grond of het ergste: OP de prullenbak. Why? Daar waar toiletrollen nodig zijn, staan ook prullenbakjes. Gooi ze daarIN weg!
    Ik verwachtte walgelijkere grappen van Rick, want opgegroeid met een broertje en vader die van pittige geintjes houden, blijf ik liever weg. Rick hield zich in, wat heel wijs is. Zeker nu hij tijdelijk bij ons in huis woont - iets met corona en risicogroep.

Last but not least
Nog één verrassing te gaan, die van Benjamin de Photoshop artist. Dacht ik dat toiletrollen de grootste grap waren? No way! Kijk wat hij me gaf, lees het etiket! Ik maak er geen woorden aan vuil, hij schreef alles. Maar wat doet dat eendje daar?
    Al goed lach, lach hard! Dat hebben we zó nodig!

Dank lieverds, ik voel me definitly een jaar ouder!