zaterdag 6 oktober 2018

Gluren bij de Buren


    ‘Volgens mij zijn wij de enige amateurs!’ Ik schrok bij het zien van het programma. 
    ‘Mama, echt niet! Jij schreef een boek! Jij bent auteur!’ Heerlijk hoe Celine me zo hoog schat, waar ik altijd anderen hoger acht.

    Een vaste volgster propte er een dosis zelfvertrouwen bovenop:
    ‘Jullie doen mee aan Gluren bij de Buren. Leuk!'
    ‘Help! Waar beginnen we aan als amateurs.’
    ‘Amateurs? Ik heb je boek en je schrijft al zo lang verhaaltjes. Laat ze een poeppie horen!’
    Ze heeft gelijk! Wij zijn buren, we kunnen dit!

Gluren doe ikzelf trouwens graag. Wandelend door Houten; het liefst in het donker naast mijn lief en dan daar of hier binnenkijken. Stiekempjes andermans leven bewonderen en zien hoe zij hun huis opvrolijkten. Jammer dat van koekeloeren weinig terecht komt - we bewonderen bovenal gesloten gordijnen.

Waarom bewaken jullie het binnenhuisse leven zo angstvallig? Ja jullie! Bij ons kan je van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat getuige zijn van alle gekte. Niet dat wij zo exhibitionistisch zijn. Nee zeg! Er zijn ruimten waar de boel dicht gaat. Zelfs wij willen soms privacy. Daar is de bovenverdieping voor bedacht!
    Om beneden zichtbaar te blijven. Check het gerust. Het liefst met een heleboel tegelijk. Wees getuige van mijn lief die vanaf zijn plekje van de bank opspringt en bijna bovenop mij weer op de bank ploft om me te overladen met zoenen, terwijl ik angstig naar buiten wijs:
    ‘Heel Houten ziet ons, hou je in!’
    ‘Iedereen mag zien dat ik van je hou!’ Valt niets tegen in te brengen!

Toch moet ik opletten, want ik trek maar zo beneden mijn jurk omhoog, om mijn legging vervolgens op te hijsen (stomme afzakgevallen). Waarom naar boven lopen om het goed te doen, als het achter het aanrecht kan? Ziet niemand toch? Behalve de achterbuur sinds we de serre hebben.

De achterbuur - ik moet uitkijken hoe ik dit schrijf, want alles wat ik op het Wereldlijke Woelige Web slinger kan tegen me gebruikt worden. Erger dan buren die gluren is burenruzie.
    In de negentien jaar dat wij hier wonen, bleven zij onze achterburen. Verder is er veel huizengedanst.
    De achterbuurvrouw heb ik wel eens “gluurder” genoemd. Zo stout, ik ga even in de hoek. Een liedje lang, Celine zing maar!


De achterbuuf gluurde echter niet. Gluren is stiekem van achter een gordijnhoekje of met één vingertje één luxaflextlatje omlaag drukken en er dan doorheen pieken? Dat deed zij niet. Zij stond gewoon open en bloot te kijken. Bloot als in zichtbaar voor iedereen. Zo’n oplettende buur, is uitermate geschikt voor de WhatsApp Buurtpreventie.

Al dat praten over gluren en dat je bij ons binnen mag kijken is gemakkelijk gezegd. Aan ons fietspad komt weinig volk voorbij. Wellicht zou het anders zijn als ik bij het theater woonde. Daar is leven, lopen meer mensen aan je huis voorbij. Kijk ze gluren naar je inboedel. Waarschijnlijk zou ik binnen een paar dagen weten waar en voor welk bedrag ik gordijnen zou kopen of matfolie regelen via manlief. Einde buurgegluur.

Vorig jaar kregen wij plompverloren te maken met een rasgluurderbuur.
    Hij nam zijn pap, mam en babyzusje mee en was razend nieuwsgierig naar die nieuwe buren. Wij net zo. Elkaar in de gaten houden was belachelijk makkelijk, want de tuinafscheiding tussen hen en ons was weggehaald. Zo stak het buurmanneke af en toe zijn koppie om het hoekje van onze serre en hoorde ik:
    ‘Niet zo kijken!’

Tot de schutting kwam. Ons klein buurmanneke hielp zelfs mee de boel voor te bereiden en bij het plaatsen. Alles onder vrolijk gekwebbel. Hij deed wat hij kon tot de schutting ineens de tuinen van elkaar scheidden. Daar verdween het dagelijkse babbeltje en begon het gluren door de stijlen van de schutting. Al gauw volgde een whatsappje van de buurmama:
    ‘Meneertje denkt dat jullie ons niet mogen, want jullie maakten de tuin dicht.’
    ‘Wat? Hoe maak ik dit ooit goed?’
    ‘Geen zorgen, we hebben gezegd dat de hond nu ook naar buiten kan, zonder dat hij jullie tuin omwoelt.’

De band tussen de buurjongen en ons werd pas echt goed toen ik hem onze huissleutel overhandigde om op ons huis te passen tijdens onze vakantie. Hij glom van trots, deed het met liefde en bewonderde alle huiskamerkanten. Eenmaal terug moest ik het een en ander uitleggen.
    Dat ging voorbij gluren; dat was de drempel over.

Net zoals jij binnen bent en het geen gluren mag heten. Het is sfeer proeven, Dolce Gusto ruiken, onze huiskamer bekijken, de stoffen voelen en onze stemmen horen. Wil je er een koekje bij? Of liever een liedje? Prima!

Wil je volgend jaar weer gluren? Geef dan alsjeblieft dit varkentje iets voor zijn binnenste. Dan kan alles volgend jaar in de herhaling. Voor nu voel ik me lang genoeg bekeken. Celine sluit jij muzikaal af?!