Content

    ‘Mam, jij bent dè Nederlander met de meest debiele content.’

    ‘Je zou mijn zoon niet zijn als je mij niet het gevoel zou geven dat ik het weer eens helemaal verkeerd doe, hè?’

    ‘Hoe bedoel je?’

    ‘Wat jij net zegt, klinkt niet als een dikke pluim. Debiel is vaak negatief bedoeld en content, tja.’

    ‘Eigenlijk was het bedoeld als compliment.’

    ‘Wauw, you make my day. Tof! Maar, content klinkt als woord wel erg als konttent. Daar kan ik me beter geen beeld bij vormen.’

    ‘Verpest dit mooie moment nou niet.’

    ‘Konttent is toch met dubbel t?’ Benjamin slaat zich met zijn rechterhand voor zijn eigen hoofd en laat zijn hand langzaam voor zijn gezicht omlaag zakken. Volgens mij vindt hij mij een gevalletje hopeloos.

    ‘Ma-ham! Serieus? Weet je wat: het is met dubbel t en het is een kont in een tent of een tent in een kont, wat jij wil. Zo hoef jij de volgende vraag niet te stellen.’

    ‘Hoe wist jij dat ik dat nou net wilde vragen?’

    ‘Mama, je weet toch wel wat content is?’

    ‘Natuurlijk, het is Belgisch: ik ben content met jou!’ Zijn antwoord is een harde zucht.

Verhuis mee naar mijn onwereldschokkende inbreng in mijn Instagram-verhaal. Hoogstaand mag ik 

het niet noemen, maar het wordt gevolgd en soms krijgt het een onverwacht vervolg. Dan beland ik in een chat met een volger en wordt het brullen, gieren en lachen. Soms is één woord genoeg om in een onvergetelijke chat te belanden. Nu bij de gedachte er aan, vormt zich een big smile op mijn gezicht.

    Vaak zijn het dezelfde mensen die via chat van zich laten horen. Het zijn als het ware ik-zie-jou-momentjes. Die heb ik met mijn zus in Amerika en een vriend waar ik regelmatig even check hoe zijn dag was. Het bovenste leukste zijn de reacties uit compleet onverwachte hoek. Namen en chats ga ik uiteraard niet delen op dit grote roddelweb, maar het zijn kleine kletspraatjes die het leven even wat extra opvrolijken. Het komt van mensen bij wie ik het gevoel heb dat door een beetje contact ze maar zo een moody moment op kunnen vrolijken. Noem het een Insta-bijwerking.

 Ik heb al eens eerder geblogd dat Benjamin mijn verhaal inbreng op Instagram van het aparte vindt. Noem het zinnige nonsens of onzinnige sens. Geef het de naam nutteloze belangrijkheden of grappige ernst. Het is sowieso mijn misbare bijdrage aan de wereld, door mijn dochter in stand gehouden, toen zij in mijn prille Insta-begin vroeg waar mijn verhaal bleef. Dat zij als eersterangs toeschouwer deel van mijn leven is, bleek niet genoeg. Ze volgt mijn verhaal met plezier en ervaart het als onmisbare aanvulling op onze reality. Ze is bang iets te missen denk ik.

Toen vorig jaar de deuren naar beroepsonderwijs zich voor onze kinderen openden, dacht ik: nu is het mijn beurt. Eindelijk is het huis voor mij alleen. Ik blies net een ballon op om dat te vieren, toen een sleutel zich in het sleutelgat omdraaide.

    ‘Ik ben thuis!’, riep dochterlief vrolijk.

    ‘Je bent net weg!’

    Zo ontdekte ik in korte tijd dat mijn kinderen (sinds ik meer vrijwilligerswerk doe) vaker thuis zijn dan ik. Natuurlijk is Celine daarom fan van mijn story. Ze ziet bij mijn afwezigheid graag wat ik buitenshuis uitvreet.

Zo gaat mijn leven grotendeels ook aan mijn zoon voorbij. Hij vindt mij dan wel een gestoorde muppet, maar door zijn oordeel over mijn Insta-inbreng, bewijst hij er naar te kijken. Dat toegeven als 16 jarige (bijna 17) is natuurlijk not done! Op die leeftijd ben je standaard tegen je ouders! Wat zich vooral toont in een mega kloof als het gaat om begrip voor elkaars verhaal!

    Ja, het is wederzijds. Ik begrijp zijn content totaal niet. Hij deelt in zijn verhaal: NEW POST!

    ‘Benjamin, waarom deel jij die tekst als verhaal? Ik vind het maar raar, want ik zie je update toch zodra ik Instagram open!’

    ‘Mam, niet iedereen heeft zoals jij vier volgers op instagram. Sommigen hebben daar een duizendvoud van en zullen mijn post daarom niet zien. Door het in mijn verhaal te vermelden wordt het gezien.’

    ‘Best moeilijk hoor, social media!’

    ‘Nee mam, jij doet moeilijk.’

    ‘Ik gebruik mijn verhaal als berichtenvenster voor wie wil zien wat ik doe, waar ik ben of deel iets lolligs wat in me opkomt. Het liefst dat laatste. Dat de foto na 24 uur verdwijnt is een leuke bijkomstigheid. Weet je wat ik nog leuker vind? Dat er piepels naar kijken, zonder enige verplichting. Blijkbaar koekeloeren ze graag even over mijn schouder mee in mijn eenvoudig leventje. Schokkende dingen hoeven ze niet te verwachten, hooguit een smile. Daar gaat het mij om.’

    ‘Ik blijf erbij, jij deelt maffe foto’s.’

    ‘Ik blijf hier bij, ik ben content!’