Uitdaging aangenomen!
En ondertussen vermengd met
spijt. Ik kan geen blog meer zien, terwijl ik er juist één moet schrijven. Een
Oudejaarsblog – Marcel daagde me hiertoe uit. Terugkijken dus. Omkijken naar 54
blogs.
Niet dat ik ze allemaal las. De
laatste vier zitten nog wel aardig in mijn toetsenbord. De rest allemaal
vanmiddag gelezen. Het is leuk om ze te lezen, maar ik geef het niet als tip voor
oudejaarsavondactiviteit aan jou. Het is best wel too much!
Alle 54 blogs zijn van mijn
hand: doorleefd, verhaald, beschreven, veel geschrapt en geschaafd. Ik heb zoveel
geramd op het toetsenbord, dan moet er slijtage geconstateerd worden aan mijn laptopje,
maar nee. Mijn lijf vertoont meer slijtage. Was ik er maar één van Toshiba.
Eén grote frustratie is dat ik in zes blogs fouten heb ontdekt. Dat wil
ik niet! Dat moet in 2017 beter. Daarom een oproep: stel dat jij als lezer een
fout ziet, meld dat bij me. Ik zie na zes keer checken op fouten, de verkeerde
letters niet meer en meneer de editor
is er niet altijd bij. Vertel het me dus gerust als je een foutje ziet. En
dan niet zeuren over drie uitroeptekens. Dat mag niet, ik weet het. Maar dan
kom ik met de vrijheid van de schrijver, ik dus. Duidelijk? Duidelijk!!!
Mijn frustratie schuift op voor schaamte. Ik heb voornemens niet waar
gemaakt in 2016. Sporten is blijkbaar een gevalletje onmogelijk, hoe groot mijn
intentie ook was. Ik was nog zo van plan het crosstrainen goed op te pakken,
maar zelfs het wandelen is er steeds vaker als vuurwerk bij ingeschoten. Stom,
suf, stupid! Of ik nog een voornemen
aandurf voor 2017?
De schaamte schud ik af, want ik voel trots. Waar ik dacht een keer of zes
geen blog te hebben gedeeld op mijn vaste avond/nacht, tel ik op twee vingers
dat ik één keer rust nam op een bankje en de andere keer een dag later van me
liet lezen. Mijn momenten van geen zin of weinig vertrouwen (het was er in
2016) in een verhaal, woog niet zwaarder dan de zin om er toch voor te gaan. Ik
tel zelfs twee extraatjes.
Grote items die herhaald terugkwamen in 2016 waren:
Celine die wel of niet het huis
uit gaat na haar examens en daarvoor een Spoedcursus Housekeeping and Cooking blieft. De studie Nederlands wordt ‘m niet,
wel de PABO. Waar nog onzekerheid heerst is het idee of ze wel of niet onder
moeders vleugels vandaan wil of niet? Van mij hoeft ze niet, maar ik weet, dit
is loslaten! Bah, dat is moeilijk! En troost me met het idee: mum is een appje away. Dit komt vast terug op het blogmenu van 2017.
Over menu gesproken. Ik heb nogal eens over of rond het eten geschreven,
zelfs recepten gedeeld. Heeft iemand mijn lasagne of dat gerecht met spruiten
geprobeerd? Smakelijk toch?
Eten en tafelmomenten zijn blijkbaar
een inspirerend goedje.
Starbucks, spruiten, pompoen
(yakkes), bonbons en friet kwamen voorbij. Helaas heb ik met mijn blog #ikverdienfriet
geen jaar lang gratis friet gewonnen. Maar de Kwalitaria is heus nog niet van
ons af. Ik denk zelfs dat we morgen eens langsgaan om te zien of ze open zijn
of toch al aan het verbouwen zijn. Wij verbouwen, zij verbouwen, stelletje na-apers!
Het ontstaan van twee kampen in huize Van Valen, valt me meer dan eens op
in de blogs van afgelopen jaar. Oestrogeen en testosteron staan steeds vaker
tegenover elkaar. Het zijn vooral de mannen die akelig vaak elkaars steun
zoeken, het met elkaar eens zijn en op één lijn liggen tegenover ons ladies. Met een dubbel portie oestrogeen
in de vorm van Celine durf ik ze wel aan, maar zij is steeds vaker naar haar
vriendje of andere vriendinnen. Zo blijf ik achter met een bulk mannenhormonen.
Moet ik leren stand te houden in mijn enige alleen.
Hoewel er blijkbaar ook in mij een klein beetje testosteron zit. Dat uit
zich in autozaken - menstuff, toch? Het
is waar mijn rode monster terug komt in blogs. Dan weer gebeurt er iets met de
auto, dan weer in de auto. Zo wordt ie weggezet als achtbaankarretje en zit
mijn wederhelft op de passagiersstoel te huppen om op weg te gaan, dan rij ik
er weer mee weg om wat boodschappenkilometers te maken. Als ik de fiets niet
neem dan wel.
Wat blijft? Een nieuw jaar om te bloggen! Ik ga voor minimaal 52 blogs,
waarin ik kilometers op de teller van mijn toetsenbord, schoenen, fiets of auto
zet, lekkere maaltijden op tafel tover, verder ga in loslaten van kinderliefjes
en misschien toch vooral een opschrijfboekje bij de hand hou, want in 2016 is
teveel inspiratie verloren gegaan door gemis aan een notitieboekje. Zo ook
vandaag. Marcel zei zoiets goeds, maar ik (en hij ook) weet niet meer wat.
Daarom ga ik voor een
inspiratievol 2017, ook voor jou! Enne voorzichtig met vuurwerk!
See you next year!!!
